Kupiłam tę książkę z ciekawości i ze względu na sprawdzone nazwiska większości autorów.
Nie zawiodłam się, chociaż - tak jak w przypadku wielu zbiorów - jedne utwory są lepsze, inne słabsze.

Całość otwiera "Rubież" Olgi Tokarczuk, paraboliczne opowiadanie, co ciekawe - napisane w 2001 roku, a wciąż aktualne; teraz może nawet bardziej niż kilkanaście lat temu.
To na pewno jeden z najlepszych tekstów, wśród których obok opowiadań są reportaże (tu wielki ukłon w stronę mistrzów gatunku: Hanny Krall i Pawła Smoleńskiego), utwory z pogranicza literatury pięknej i literatury faktu oraz zbliżony do felietonu "Szpaler" Haliny Bortnowskiej, który zamyka zbiór i niestety, stanowi jego najsłabsze ogniwo, jest zbyt moralistyczny i łopatologiczny, mimo ważnego przesłania.
W kontekście całości nieco rozczarował mnie też Andrzej Stasiuk, a właściwie zakończenie jego utworu, w którym - jak dla mnie - niepotrzebnie wyłożona została istota opowiedzianej historii. To quasi-przypowieść, której sens i morał są bardzo czytelne i chyba nie ma potrzeby tłumaczyć jej dodatkowo odbiorcy.
Te dwa teksty (Stasiuka i Bortnowskiej) uważam za najsłabsze i nieco psujące obraz całości. Reszta porusza, wstrząsa, daje do myślenia. Na pewno nie można przejść obojętnie obok tych opowiadań i reportaży.

Ich bohaterami nie są tylko uchodźcy z Syrii i inni uciekinierzy, o których ostatnio głośno w mediach.
Obcość potraktowana tu została znacznie szerzej. Wśród bohaterów mamy także polskich emigrantów zarobkowych, Europejczyków szukających lepszego życia w Stanach Zjednoczonych pierwszej połowy XX wieku, Greków, którzy znaleźli schronienie w Polsce pod koniec lat 40. minionego stulecia, mieszane pod względem narodowościowym małżeństwa, ofiary różnych wojen, rebelii, krwawych konfliktów, rzezi (w tym ostatnim temacie szczególne wrażenie robi wielogłosowy projekt historyczno-literacki "Swarka" o Polakach i Ukraińcach).
Oprócz tych, którzy są lub czują się obcymi, znajdujemy tu pomagające im postacie. Dobitnym przykładem jest Ludmiła Foxlee, która poświęciła życie przybywającym do USA emigrantom. To bohaterka literackiego reportażu Małgorzaty Szejnert, moim zdaniem, najlepszego utworu z tego zbioru.

Oprócz treści uwagę zwraca język. Najczęściej jest on oszczędny, zbliżony do reporterskiego spojrzenia na świat. Są tu jednak i poetyckie fragmenty, barwne, plastyczne, oddziałujące na zmysły czytelnika.

Czy warto przeczytać tę książkę? Na pewno tak, bo jest nie tylko ważnym głosem w dyskusji o uchodźcach, ale i zbiorem interesujących form prozatorskich.
Dla mnie ten drugi aspekt okazał się nawet ważniejszy, gdyż nie mam problemów z akceptacją szeroko rozumianej inności i odmienności. W kwestii napływających do Europy uchodźców i emigrantów mam ambiwalentne uczucia - współczucie i zrozumienie miesza się u mnie z różnymi racjonalnymi obawami, lecz mnie nie przeraża i nie budzi agresji.
Może dlatego, że w mojej rodzinie też nie brak ludzi, którzy mogliby stać się bohaterami "NieObcych". Są wśród nich wywiezieni na Sybir, do łagrów i na stepy Kazachstanu, są siłą przesiedleni z Kresów na tzw. Ziemie Odzyskane, są i ci, którzy po drugiej wojnie światowej wybrali życie we Francji, bo do komunistycznej Polski nie chcieli wracać i odwiedzili swoją ojczyznę dopiero po czterdziestu pięciu latach...

Tę książkę kupiłam również przez pamięć dla nich.

Kupiłam tę książkę z ciekawości i ze względu na sprawdzone nazwiska większości autorów.
Nie zawiodłam się, chociaż - tak jak w przypadku wielu zbiorów - jedne utwory są lepsze, inne słabsze.

Całość otwiera "Rubież" Olgi Tokarczuk, paraboliczne opowiadanie, co ciekawe - napisane w 2001 roku, a wciąż aktualne; teraz może nawet bardziej niż kilkanaście lat temu.
To na...