Joanna Bator

Przypałętała się do domu, potrzebowałem czegoś lekkiego, więc otworzyłem. Tekst przeczytał się gładko. Styl pasował do zminimalizowanej rzeczywistości, w której znalazłem się akurat podczas choroby. Pasowało też odczuwane przez bohaterkę uczucie wewnętrznego potłuczenia, choć u mnie głównie cielesne. Mając sentyment do Japonii mogłem przełknąć więcej, niż bez takiego sentymentu. Jednak Na treści potykałem się wielokrotnie, zwłaszcza pod koniec. Lekko potykałem się na banalnych metaforach, lecz nie wytrącało mnie to z równowagi. Szurałem nogami po próbie kopiowania Murakamiego, ale nie zwracałem uwagi. Potykałem się na idealizacji i romantyzacji wszystkiego, co związane z Japonią, ale szedłem dalej. Potykałem się na męczących z biegiem czasu wizualizacjach lęków bohaterki, wciąż takich samych i nie wnoszących nic do treści. W końcu jednak przyrżnąłem dużym palcem w New Age'owy zachwyt nad buddyzmem i shintoizmem połączony z obowiązkową negacją chrześcijaństwa, przyrżnąłem drugim w ducha przychodzącego z zaświatów w cielesnej formie i tajemne magiczne źródło pełne energii. Straciwszy równowagę przeleciałem jeszcze nad wielkim finałem romantycznym na poziomie czytadełek dla nastolatek. Zdążyłem jedynie pomyśleć „Nic żeś się, główna bohaterko, nie nauczyła” i już jedynie siłą rozpędu doleciałem do ostatniej kropki. edit po jakimś czasie: Nie wymieniłem zalet. A zalety są. Czytało się nieźle, poruszony temat filozofii kintsugi daje do myślenia. Jeśli w jakiejkolwiek dziedzinie swojego życia jesteś w rozsypce, być może tempo tej książki pozwoli ci odnaleźć właściwy rytm, by posklejać to, co połamane. Zmieniam ocenę na 6/10.