Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proza właściwie na pograniczu gatunków. Jest to opis wyprawy do Australii w poszukiwaniu - nie jest to łatwo wytłumaczyć - linii czy też dróg, które są jednocześnie pieśniami i mają głębokie duchowe, religijne znaczenie dla rdzennych mieszkańców Australii. Linie te ciągną się nieraz przez tysiące kilometrów przez cały kontynent australijski. Chatwin spotyka w czasie swej podróży barwne postaci, Australijczyków, Aborygenów i nie tylko. Spotkania skrzą się od humoru, czasem dość czarnego.

Powieść przeplatają obszerne cytaty i fragmenty dzieł dotyczących początków człowieka jako gatunku, życia koczowniczego, sztuki. Sztuka jest też ważnym tematem tej książki, podobnie jak dyskryminacja rdzennej ludności. Czytało się bardzo przyjemnie, z pewnością będę czytać jeszcze tego legendarnego brytyjskiego podróżnika.

Proza właściwie na pograniczu gatunków. Jest to opis wyprawy do Australii w poszukiwaniu - nie jest to łatwo wytłumaczyć - linii czy też dróg, które są jednocześnie pieśniami i mają głębokie duchowe, religijne znaczenie dla rdzennych mieszkańców Australii. Linie te ciągną się nieraz przez tysiące kilometrów przez cały kontynent australijski. Chatwin spotyka w czasie swej...

Solidny reportaż o planowej eksterminacji rdzennych mieszkańców Australii. Autor przemierza pustynne tereny na zachód od Alice Springs w poszukiwaniu śladów pamięci o Aborygenach, a jego wnioski są przygnębiające. Jeżeli czegoś mi zabrakło, to wypowiedzi współcześnie żyjących Aborygenów.

Solidny reportaż o planowej eksterminacji rdzennych mieszkańców Australii. Autor przemierza pustynne tereny na zachód od Alice Springs w poszukiwaniu śladów pamięci o Aborygenach, a jego wnioski są przygnębiające. Jeżeli czegoś mi zabrakło, to wypowiedzi współcześnie żyjących Aborygenów.

Książka bardziej do czytania niż przeczytania, połączenie atlasu z literaturą. Można ją otworzyć na dowolnej stronie, nie ma ciągłości między poszczególnymi fragmentami. Przedstawia pięćdziesiąt wysp i wysepek, rozrzuconych po oceanach, z dala od wszystkiego. Po prawej stronie mamy mapkę - mapki są bardzo ładne, zgaszony blady błękit morza i piaskowy odcień lądu są przełamane jaskrawym pomarańczem dróg i miasteczek - po lewej zaś skrótowe informacje o wyspie i kilkanaście zdań opisujących jakiś fakt związany z nią, czasami bardziej literacko, czasami mniej. Trudno tę publikację przyporządkować do konkretnego gatunku, powiedzieć o niej "atlas" to jednak za mało.

Historie z wysp są celowo krótkie: mają wzbudzić refleksję, zwrócić na coś uwagę, pokazać jakiś aspekt natury ludzkiej - każda z nich jest inna, a jedynym wątkiem, który je łączy jest miejsce, wysepka zagubiona na oceanie.

Za najciekawszy fragment uznałam przedmowę, zatytułowaną "Raj jest wyspą. Piekło też". Poczułam coś znajomego w fascynacji autorki mapami, jakąś dziecięcą radość związaną z błądzeniem palcem po mapie. A także tęsknotę - za wyspami, "na których nigdy nie byłam i nigdy nie będę".

Książka bardziej do czytania niż przeczytania, połączenie atlasu z literaturą. Można ją otworzyć na dowolnej stronie, nie ma ciągłości między poszczególnymi fragmentami. Przedstawia pięćdziesiąt wysp i wysepek, rozrzuconych po oceanach, z dala od wszystkiego. Po prawej stronie mamy mapkę - mapki są bardzo ładne, zgaszony blady błękit morza i piaskowy odcień lądu są...

Czytadło. Plusem są wrażliwość autorki na kolory i krajobrazy oraz ciekawe nawiązania do rodzimej flory Australii (każdemu rozdziałowi patronuje inny kwiat, który ma symboliczne znaczenie). O minusach pisać nie będę - zawierają się w pierwszym słowie.

Czytadło. Plusem są wrażliwość autorki na kolory i krajobrazy oraz ciekawe nawiązania do rodzimej flory Australii (każdemu rozdziałowi patronuje inny kwiat, który ma symboliczne znaczenie). O minusach pisać nie będę - zawierają się w pierwszym słowie.

Tytuł mówi właściwie wszystko - na każdej stronie rozrastają się eukaliptusy, a jest ich aż kilkaset gatunków, niektóre o drewnie twardym jak żelazo, inne zaś mają drewno tak przyjemne w dotyku, że chce się je "głaskać jak kota". W stylu baśniowo-gawędziarskim Murray Bail prowadzi czytelnika bardzo nieśpiesznie przez australijskie krajobrazy, przekazując przy okazji solidną dawkę wiedzy dendrologicznej.

Jednak pomimo tej baśniowości i pięknych opisów, męczyłam się z tą powieścią. Irytowała mnie indolencja głównej bohaterki, a fabuła "rozłaziła się" w dziesiątkach dygresji. Szkoda.

Tytuł mówi właściwie wszystko - na każdej stronie rozrastają się eukaliptusy, a jest ich aż kilkaset gatunków, niektóre o drewnie twardym jak żelazo, inne zaś mają drewno tak przyjemne w dotyku, że chce się je "głaskać jak kota". W stylu baśniowo-gawędziarskim Murray Bail prowadzi czytelnika bardzo nieśpiesznie przez australijskie krajobrazy, przekazując przy okazji...