Mam wśród tych tekstów moich całkowitych ulubieńców, a też takich, które jedynie przekartkowałam. Ale ze względu na tych ulubieńców musiałam dać tak wysoką ocenę.

Mam wśród tych tekstów moich całkowitych ulubieńców, a też takich, które jedynie przekartkowałam. Ale ze względu na tych ulubieńców musiałam dać tak wysoką ocenę.

To była bardzo ciężka przeprawa. Czytałam ją bardzo długo. Wiele opowiadań w połowie pominęłam. Kilka było bardzo dziwnych i zabawnych. Zdecydowanie to nie jest literatura dla mnie.

To była bardzo ciężka przeprawa. Czytałam ją bardzo długo. Wiele opowiadań w połowie pominęłam. Kilka było bardzo dziwnych i zabawnych. Zdecydowanie to nie jest literatura dla mnie.

Wszystkie nietypowe, niektóre absurdalne, dziwne, męczące, niektóre bardziej przystępne i z treścią, humorem.

Wszystkie nietypowe, niektóre absurdalne, dziwne, męczące, niektóre bardziej przystępne i z treścią, humorem.

Nierówna. Niektóre eseje świetne, inne nieco słabsze.

Nierówna. Niektóre eseje świetne, inne nieco słabsze.

No i niestety, to wydanie Wallace'a nie dało rady. Dużo formy, mało treści, bezowocna zabawa językiem i tematem. Miał wyjść przekąs, cynizm i krzywe zwierciadło, a wyszła całkowita nuda - jedynie "Osoba w depresji" broni się w tej pozycji.

No i niestety, to wydanie Wallace'a nie dało rady. Dużo formy, mało treści, bezowocna zabawa językiem i tematem. Miał wyjść przekąs, cynizm i krzywe zwierciadło, a wyszła całkowita nuda - jedynie "Osoba w depresji" broni się w tej pozycji.

Intelektualny onanizm, autor przez 400 stron brandzluje się swoją zajefajnością.
Niektórzy lubią, mnie zmęczyło w połowie.

Intelektualny onanizm, autor przez 400 stron brandzluje się swoją zajefajnością.
Niektórzy lubią, mnie zmęczyło w połowie.

Trudna, a zarazem tak bardzo znana człowiekowi tematyka. W brutalny sposób zobrazowane okrucieństwo i problemy, z którym przychodzi się nam mierzyć. Książka potrzebna, obrazująca w dobitny sposób od psychologicznej strony nasze działania. W pewnych momentach jednak ciężka do przebrnięcia, chociażby przez niekończące się zdania. Zabieg choć celowy by wywołać określone w czytelniku emocje doprowadza go właśnie do wykończenia, gdzie trzeba przerwać lekturę- wziąć głęboki oddech-i kontynuować czytanie.

Trudna, a zarazem tak bardzo znana człowiekowi tematyka. W brutalny sposób zobrazowane okrucieństwo i problemy, z którym przychodzi się nam mierzyć. Książka potrzebna, obrazująca w dobitny sposób od psychologicznej strony nasze działania. W pewnych momentach jednak ciężka do przebrnięcia, chociażby przez niekończące się zdania. Zabieg choć celowy by wywołać określone w...

Autor nie ukrywa, że przeprowadza badanie palpacyjne na czytelniku i faktycznie, nie tylko umysł reaguje, ale też ciało. Literatura to nie jest bezpieczne miejsce, dla obu stron.

Autor nie ukrywa, że przeprowadza badanie palpacyjne na czytelniku i faktycznie, nie tylko umysł reaguje, ale też ciało. Literatura to nie jest bezpieczne miejsce, dla obu stron.

Zbiór czytany dwukrotnie (w 2017 i 2021). Myślę, że dobra książka do rozpoczęcia przygody z DFW – moim zdaniem jest reprezentatywna dla reszty twórczości, nieprzesadnie długa (w przeciwieństwie do np. „Niewyczerpanego żartu”, co może mieć znaczenie, jeżeli ktoś nie lubi porzucać książek w trakcie lektury) i nieprzesadnie wymagająca (forma opowiadań pozwala na złapanie oddechu, choć trzeba też powiedzieć, że DFW operuje specyficznym stylem i specyficznym humorem).
Myślę, że niektórym „Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi” mogą wydawać się przytłaczające. Historie przedstawione w zbiorze (chciałoby się powiedzieć opowiadań, ale to raczej zbiór wyznań) są do bólu psychologiczne – z bohaterów aż się „wylewa” to, co zazwyczaj zostawiamy dla siebie. Być może przez to czułem, że jestem zaproszony do świata, który nie jest dostępny dla każdego, że widzę świat i ludzi od kulis. To, co się wylewa, jest bardzo gęste (jak ktoś niżej zauważył, „niedające miejsca na oddech”) i niekoniecznie pozytywne. Pełno jest tutaj – zgodnie z tytułem – dość paskudnych rozważań. Właśnie z tego względu niektórzy mogą odczuwać pewien dyskomfort przy lekturze, ale dla mnie istotna była w tym jakaś szczerość subiektywnego spojrzenia bohaterów. Paradoksalnie może im bardziej paskudnie, tym bardziej szczerze. Mam wrażenie, że coś podobnego czułem przy lekturze różnych dzieł Dostojewskiego – możliwość zajrzenia w mroczne, ale prawdziwe zakamarki umysłu człowieka.
Bywają opowiadania gorsze (np. „Datum Centurio”) oraz szybko ulatujące z pamięci. Przeważnie jednak pamięta się perełki, tj.:
- W „Krótkich wywiadach z paskudnymi ludźmi” (jako „zbiorze” wywiadów, w których jednak pytania reportera są zawsze oznaczone przez „Pyt.”, co daje paskudnym ludziom przestrzeń do wyznań) można wyróżnić „St. Davids, Pensylwania” (o osobie krzyczącej „Zwycięstwo siłom demokratycznej wolności” podczas orgazmu),„Roswell, Georgia” (o mężczyznach dbających tylko o przyjemność kobiet, a niepotrafiących samemu przyjmować przyjemności),„Benton Rigde, Ohio” (o niezwykle skutecznym podrywaczu z kikutem zamiast ręki),„Nutley, New Jersey” (próba przekonania czytelnika, że zarówno Holokaust, jak i przemoc seksualna, mogły prowadzić do pozytywnych skutków),„New Haven, Connecticut” (relacja z drugiej ręki o uprowadzeniu i zgwałceniu pewnej studentki).
- „Osoba w depresji” – opowiadanie o depresji oraz terapii ze specyficznym zwrotem akcji i otwartym zakończeniem. Z pewnym niepokojem po kilku miesiącach własnej terapii zauważyłem, że pewne momenty relacjonowane w „Osobie w depresji” powtarzają się w i mojej terapii, że pewne słowa padają w dokładnie w ten sam sposób. Choć to zupełnie paradoksalne (i może nie do końca poważne),to uważam, że jeżeli ktoś chce się poddać terapii, to „Osoba w depresji” jest bardzo dobrym źródłem wiedzy o tym, jak to będzie wyglądać.
- „Na łożu śmierci, trzymając cię za rękę, ojciec wziętego dramaturga z off-brodwayowskiej grupy Nowi Młodzi prosi o łaskę” – ironia tego opowiadania polega na tym, że OJCIEC (tak w oryginale) wcale nie prosi o łaskę, tylko mówi, jak gardził i gardzi swoim dzieckiem. Na łożu śmierci (coś w rodzaju didaskaliów w sposób dosadny relacjonuje proces agonii) po raz pierwszy jest szczery.

Zbiór czytany dwukrotnie (w 2017 i 2021). Myślę, że dobra książka do rozpoczęcia przygody z DFW – moim zdaniem jest reprezentatywna dla reszty twórczości, nieprzesadnie długa (w przeciwieństwie do np. „Niewyczerpanego żartu”, co może mieć znaczenie, jeżeli ktoś nie lubi porzucać książek w trakcie lektury) i nieprzesadnie wymagająca (forma opowiadań pozwala na złapanie...

Dwukrotnie Wallace przekroczył granice mojej tolerancji dla czytanych okropieństw, mógł tego nie robić, ten zbiór i tak pozostałby okrutnie gorzką książką, parafrazując tytuł jednego z opowiadań, o nieprzepuszczalności pewnych granic. Wcześniej byłam pewna, że kupię Niewyczerpany żart, teraz już nie wiem.

Dwukrotnie Wallace przekroczył granice mojej tolerancji dla czytanych okropieństw, mógł tego nie robić, ten zbiór i tak pozostałby okrutnie gorzką książką, parafrazując tytuł jednego z opowiadań, o nieprzepuszczalności pewnych granic. Wcześniej byłam pewna, że kupię Niewyczerpany żart, teraz już nie wiem.