Holly Ringland

Największym plusem tej książki jest dla mnie to, że dzieje się w Australii. Autorka bardzo plastycznie oddaje pustynność głębi kontynentu, słoność i wilgoć linii brzegowej, realia życia na kompletnych odludziach i, przede wszystkim, bogactwo tamtejsze flory. Cała reszta to niestety czytadło podromantyzowane mistycyzmem kwiatów i lokalnymi mitami. O ile pierwsza połowa książki jeszcze się broni i daje nadzieję na rozwój Alice, której wrażliwość i empatia, trudne dzieciństwo, a potem trafienie pod skrzydła grona poturbowanych życiem kobiet zapowiadało przekształcenie jej w dojrzałą i samoświadomą kobietę, o tyle w drugiej już wiemy, że nic z tego nie miało miejsca, a nasza bohaterka musiała pójść drogą swojej matki, i w zasadzie tylko przypadek sprawił, że nie ugrzęzła w tym patologicznym wariancie. Jak ktoś nie przepada za bohaterami, których życiem kierują wyłącznie emocje, to raczej nie odnajdzie się w tej książce.