Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proza właściwie na pograniczu gatunków. Jest to opis wyprawy do Australii w poszukiwaniu - nie jest to łatwo wytłumaczyć - linii czy też dróg, które są jednocześnie pieśniami i mają głębokie duchowe, religijne znaczenie dla rdzennych mieszkańców Australii. Linie te ciągną się nieraz przez tysiące kilometrów przez cały kontynent australijski. Chatwin spotyka w czasie swej podróży barwne postaci, Australijczyków, Aborygenów i nie tylko. Spotkania skrzą się od humoru, czasem dość czarnego.

Powieść przeplatają obszerne cytaty i fragmenty dzieł dotyczących początków człowieka jako gatunku, życia koczowniczego, sztuki. Sztuka jest też ważnym tematem tej książki, podobnie jak dyskryminacja rdzennej ludności. Czytało się bardzo przyjemnie, z pewnością będę czytać jeszcze tego legendarnego brytyjskiego podróżnika.

Proza właściwie na pograniczu gatunków. Jest to opis wyprawy do Australii w poszukiwaniu - nie jest to łatwo wytłumaczyć - linii czy też dróg, które są jednocześnie pieśniami i mają głębokie duchowe, religijne znaczenie dla rdzennych mieszkańców Australii. Linie te ciągną się nieraz przez tysiące kilometrów przez cały kontynent australijski. Chatwin spotyka w czasie swej...

Spodziewałam się krótkiej powieści, ale to jest jakby coś innego. Ten prozatorski utwór po kolei przedstawia prawdziwe losy grupy młodych hiszpańskich chłopców, którzy w czasie wielkiego głodu wyruszyli na Kubę, by pracować na plantacji cukru, a stali się niewolnikami.

Autorka przeskakuje pomiędzy postaciami, posługując się mową pozornie zależną, dzięki czemu poznajemy wewnętrzne światy bohaterów, ale brak tam właściwie tradycyjnego prowadzenia narracji. Może to ten sposób opowiadania, a może krótkość utworu, ale nie potrafiłam przywiązać się do tych postaci. Jest w tym jakaś "suchość", a jednocześnie językowo jest bardzo dobrze i to ciekawa literatura.

Spodziewałam się krótkiej powieści, ale to jest jakby coś innego. Ten prozatorski utwór po kolei przedstawia prawdziwe losy grupy młodych hiszpańskich chłopców, którzy w czasie wielkiego głodu wyruszyli na Kubę, by pracować na plantacji cukru, a stali się niewolnikami.

Autorka przeskakuje pomiędzy postaciami, posługując się mową pozornie zależną, dzięki czemu poznajemy...

Mam z tą książką taki problem, jak z nową ekranizacją "Ani z Zielonego Wzgórza". Czytało się świetnie, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że trafiłam w środek projektu edukacyjnego o tym, jak złe są różne rodzaje dyskryminacji.

Sam pomysł, żeby motywacją wydarzeń w Salem uczynić rasizm uważam za świeży i interesujący. Takie książki są potrzebne. Natomiast postaci są dość jednowymiarowe - albo złe do szpiku kości, albo dobre i niewinnie skrzywdzone. Być może właśnie dlatego tak mi zgrzytał fragment z przesłuchaniem Tituby, kiedy tytułowa bohaterka oskarżała o czary kolejne osoby. Konsekwentnie przedstawiana jako pragnąca wyłącznie dobra, ni stąd ni zowąd zmienia zdanie...

Dla poszukujących naprawdę dobrej literatury o złu kolonializmu mocno polecam "Księgę nocnych kobiet" Marlona Jamesa.

Mam z tą książką taki problem, jak z nową ekranizacją "Ani z Zielonego Wzgórza". Czytało się świetnie, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że trafiłam w środek projektu edukacyjnego o tym, jak złe są różne rodzaje dyskryminacji.

Sam pomysł, żeby motywacją wydarzeń w Salem uczynić rasizm uważam za świeży i interesujący. Takie książki są potrzebne. Natomiast postaci są dość...

Czytadło. Plusem są wrażliwość autorki na kolory i krajobrazy oraz ciekawe nawiązania do rodzimej flory Australii (każdemu rozdziałowi patronuje inny kwiat, który ma symboliczne znaczenie). O minusach pisać nie będę - zawierają się w pierwszym słowie.

Czytadło. Plusem są wrażliwość autorki na kolory i krajobrazy oraz ciekawe nawiązania do rodzimej flory Australii (każdemu rozdziałowi patronuje inny kwiat, który ma symboliczne znaczenie). O minusach pisać nie będę - zawierają się w pierwszym słowie.

To jest kawał naprawdę dobrej literatury (Nagroda Goncourtów 1930), w tłumaczeniu niezastąpionego Roberta Stillera. Wbrew tytułowi, nie spodziewajcie się jednak przygody. To bardziej refleksje i zachwyt nad Malajami ubrane w formę powieści.

W skrócie: młody Lescale zaraz po zakończeniu I wojny światowej wybiera się na Malaje (dzisiejsza Malezja) i zatrudnia się tam na plantacji. Niebawem jego towarzysz z okopów, Rolain, proponuje mu posadę na swojej plantacji kauczukowca. Rolain jest mentorem i mistrzem dla niego. Poznajemy również wielu malajskich bohaterów.

Malajowie do mistrzostwa opanowali sztukę pantunów (coś pomiędzy poezją haiku a przysłowiem czy powiedzeniem). Posługują się nimi z niesamowitą sprawnością zarówno w codziennych rozmowach, jak i w pojedynkach poetyckich. Europejczycy u Fauconniera stoją zdecydowanie po praktycznej i racjonalnej stronie życia.

Najlepsze jednak w tej powieści są opisy samej Malezji, krainy pokrytej wiecznie zieloną dżunglą i opływanej ciepłymi morzami. Czytanie tej książki jest jak powolna podróż, podczas której podziwianie cudowności krajobrazu jest ważniejsze niż pogoń za atrakcjami.

To jest kawał naprawdę dobrej literatury (Nagroda Goncourtów 1930), w tłumaczeniu niezastąpionego Roberta Stillera. Wbrew tytułowi, nie spodziewajcie się jednak przygody. To bardziej refleksje i zachwyt nad Malajami ubrane w formę powieści.

W skrócie: młody Lescale zaraz po zakończeniu I wojny światowej wybiera się na Malaje (dzisiejsza Malezja) i zatrudnia się tam na...

"Próbuję o czymś opowiadać, a kiedy milknę, zauważam, że nic jeszcze nie powiedziałem. Cudownie świetlista, gęsta, płynna substancja pozostaje we mnie i drwi ze słów."

Marrakesz w oku Canettiego to kraina cudów i dziwów, doskonałej obcości, której narrator świadomie nie chce oswajać, a jedynie obserwować i opisywać. "W podróży akceptuje się wszystko, oburzenie zostaje w domu. Patrzy się, słucha, zachwyca się najstraszniejszymi rzeczami, bo są nowe. Dobrzy podróżnicy są bez serca".

Opowiadania-miniaturki, z pozoru proste i jasne, pełne są jednak ukrytych supełków i grudek. Tu nie chodzi o zrozumienie, sens pozostaje zawsze niejasny, oddzielony od nas grubą ścianą i kratą, jak kobieta w jednym z opowiadań.

Wspaniała literacka perełka, do której z pewnością będę wracać.

"Próbuję o czymś opowiadać, a kiedy milknę, zauważam, że nic jeszcze nie powiedziałem. Cudownie świetlista, gęsta, płynna substancja pozostaje we mnie i drwi ze słów."

Marrakesz w oku Canettiego to kraina cudów i dziwów, doskonałej obcości, której narrator świadomie nie chce oswajać, a jedynie obserwować i opisywać. "W podróży akceptuje się wszystko, oburzenie zostaje w...

Książka dla znużonych, książka-odpoczynek. Pełna zapachów, smaków, kolorów. Spokojnym krokiem prowadzi przez kępy dzikiego tymianku, gaje cytrynowe, złociste pola rozdzielone miedzami. Kiedy autorka wspomina o grubych kryształkach morskiej soli na mocno spieczonej skórce bakłażanów, mam ochotę iść smażyć bakłażany.
Przy tym jest to próba zrozumienia dzikiego sycylijskiego interioru, gdzie Madonnę czci się na równi z Demeter, a mafia rządzi się własnymi dziwnymi zasadami.

Książka dla znużonych, książka-odpoczynek. Pełna zapachów, smaków, kolorów. Spokojnym krokiem prowadzi przez kępy dzikiego tymianku, gaje cytrynowe, złociste pola rozdzielone miedzami. Kiedy autorka wspomina o grubych kryształkach morskiej soli na mocno spieczonej skórce bakłażanów, mam ochotę iść smażyć bakłażany.
Przy tym jest to próba zrozumienia dzikiego sycylijskiego...