Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Fallen Princess” swoim klimatem bardzo przypomniała mi o serii „Save me” autorki, ale akcja umiejscowiona została w paranormalnym świecie. Myślę, że jeśli jedna Wam się spodobała, to i druga pewnie przypadłaby Wam do gustu. Moje odczucia wobec obu są raczej mieszane. Mamy tutaj podział na tych dzieciaków, którzy myślą, że są lepsi i tych, których traktuje się gorzej, z tym, że w tym przypadku o traktowaniu świadczy magia, jaką dana grupa dysponuje.

Jeśli chodzi o fabułę to była bardzo spokojna, slow burn at its finest, zarówno pod względem fabuły, jak i wątku romantycznego. Całość rozwija się stopniowo, a wręcz ośmieliłabym się powiedzieć, że ślamazarnie, przez co pierwsza połowa mnie wynudziła. Magia pojawiała się dość sporadycznie, a bohaterowie raczej skupiają się na rozwikłaniu zagadki morderstwa ucznia, co nie jest opisane jakoś spektakularnie, bo odniosłam wrażenie, że fabuła nie ruszyła do przodu nawet o milimetr, dopóki do nie dotarłam do połowy książki. Aczkolwiek ja bardzo lubię magiczne akademie, więc jakoś bardzo nie męczyłam się podczas czytania.

Postaci niestety wypadły w moich oczach dość kartonowo, były albo zazdrosne albo odgrywały role przyjaciół dla Zoey, albo po prostu sobie były. Nie posiadały jakichś konkretnych cech charakteru, przeszłości ani czegoś, co uczyniłoby ich niezbędnymi dla historii, stanowiły raczej pionki. Potrzebny ktoś, żeby zrobić zamieszanie? Osoba X. Ktoś, kto będzie nas irytował? Osoba Y. Ich jedyna cecha to magia, którą posiadają, ale nawet ona nie odgrywała większej roli w fabule, co mnie rozczarowało. Z Zoey jako Banshee, autorka miała ogromne pole do popisu, ale Zoey jeśli się nie użalała nad sobą, swoją niespodziewaną magią lub chłopakiem, wobec którego zachowań wolała pozostawać ślepa, po prostu… istniała. Jedynym, co w niej polubiłam, była jej determinacja, by szybko się zaadoptować do nowej sytuacji i nie poddawać.

Wydaje mi się, że ciężko jest zakończyć książki w dobry sposób. Rzadko się zdarza, że zakończenie mi się podoba, ale tutaj skończyło się w taki przyjemny, komfortowy sposób, co bardzo mi przypadło do gustu, jednocześnie zostawiając furtkę otwartą na kolejny tom/tomy. Jeszcze nie jestem pewna, czy po nie sięgnę, ale z pewnością ciekawią mnie moce bohaterów, których nie było nam dane za dobrze poznać oraz to jak rozwinie się relacja pomiędzy Zoey a Dylanem.

“Fallen Princess” swoim klimatem bardzo przypomniała mi o serii „Save me” autorki, ale akcja umiejscowiona została w paranormalnym świecie. Myślę, że jeśli jedna Wam się spodobała, to i druga pewnie przypadłaby Wam do gustu. Moje odczucia wobec obu są raczej mieszane. Mamy tutaj podział na...

Rozwiń

Zwiń

Zarówno seria “Krew i popiół”, jak i “Z ciała i ognia” to moje absolutne guilty pleasure. FBAA dołączyła do grona moich ulubionych serii oraz postaci, mimo że momenty i książki w serii były powtarzalne i niepotrzebnie przeciągnięte na tyle tomów. Jest to poniekąd problem, który miałam ze Światłem w płomieniu. Ta kontynuacja wydała mi się bardziej powtarzalnym zapełniaczem, który powtarzał schematyczny cykl wydarzeń z drugiej połowy pierwszego tomu, mającym na celu przygotować nas na prawidłową akcję, która będzie miała miejsce w A Fire in the Flesh. Fabuła stanęła w miejscu, a wydarzenia stale się powtarzały. Więc choć pojawiły się zgrzyty, tak przyznaję, że właśnie mimo wszystko, była to dla mnie przyjemna lektura.

Jestem w niewielkiej mniejszości, której pierwotna seria podoba się bardziej niż ta, bardziej też czuję się związana z Poppy, Kieranem i pozostałymi, ale w tym tomie Nyktos naprawdę podbił moje serce. O ile wcześniej nie byłam pewna, czy potrafię wybrać między nim a Casem, tak teraz już wiem, że jakimś cudem pokochałam Pierwotnego bardziej (Cas is still my baby). Rozumiem wszystkich, którzy do niego wzdychają – każda scena z jego udziałem była warta przebrnięcia przez ten zamknięty cykl 700 stron. Cieszę się również, że jego więź z Serą się pogłębiła; nie zabrakło momentów szczerości, wrażliwości i bezbronności między nimi, które przypadły mi do gustu.

Niestety Sera, którą uprzednio postrzegałam jako bohaterkę dojrzalszą od Poppy, wiele straciła w moich oczach swoim upartym i lekkomyślnym zachowaniem. Zawsze musiała robić to, co jej się podobało, nawet jeśli oznaczało to ściągnięcie niebezpieczeństwa na ludzi wokół niej, a później użalała się nad ich bezsensownymi śmierciami.

Zakończenia takie jak tej książki nie powinny być dozwolone. To zbrodnia, że nie wiem, kiedy wyjdzie kolejny tom, bo naprawdę chciałabym móc już wiedzieć, co się wydarzy dalej. Ostatnie rozdziały czytałam, siedząc na krawędzi łóżka, i tak też będę oczekiwać na kontynuację. Mam nadzieję, żę autorka zaserwuje nam więcej akcji, rewelacji oraz romantycznych momentów, a mniej skupi się na cielesnym aspekcie relacji Sery i Nyktosa, który zaczynał mi już działać na nerwy, gdy okazało się, że następował zawsze jako rozwiązanie konfliktu.

Zarówno seria “Krew i popiół”, jak i “Z ciała i ognia” to moje absolutne guilty pleasure. FBAA dołączyła do grona moich ulubionych serii oraz postaci, mimo że momenty i książki w serii były powtarzalne i niepotrzebnie przeciągnięte na tyle tomów. Jest to poniekąd problem, który miałam ze Ś...

Rozwiń

Zwiń

Rune Winters jest czarownicą. W jej świecie takie jak ona są zabijane, więc potajemnie pod pseudonimem Szkarłatnej Ćmy, pomaga uwolnić i zbiec czarownicom, które zostały złapane. Za dnia rozpieszczona arystokratka, nocą najbardziej znienawidzona działaczka przeciwko Nowej Republice. Gdy jedna z najpotężniejszych czarownic zostaje złapana, Rune posuwa się do desperackiego kroku, którym jest zbliżenie się do kogoś na tyle ważnego, by miał informacje o więźniach, których ona potrzebuje. Gideon Sharpe jest kimś takim. Samym Kapitanem Szkarłatnej Gwardii, bezlitosnym łowcą. Kiedy cień podejrzenia pada na Rune, Gideon decyduje się jej przypodobać przyjaciółce brata, aby dowiedzieć się, czy to ona jest poszukiwaną przez nich Ćmą.

Bardzo niewiele jest na naszym rynku książek o czarownicach, w porównaniu do innych magicznych istot, a już szczególnie takich z motywem łowcy czarownic i romansu między nimi, więc nie miałam okazji nigdy wspomnieć, że to mój ulubiony. Dwoje wrogów, którzy technicznie rzecz biorąc stoją po dwóch stronach barykady i powinni się nienawidzić na śmierć i życie, a jednak budzą się w nich emocje wobec siebie nawzajem, których nie powinni czuć? Sign me up!

Finalnie? “Szkarłatna Ćma” okazała się książką zupełnie inną od tego, czego oczekiwałam. Zacznijmy od tego, że jest tu bardzo mało magii i zaklęć, choć wszystko w fabule przecież krzyczy “niebezpieczeństwo, czarownica!”. Sięgając po tę książkę musicie się raczej nastawić na subtelny dworski romans, z polowaniem na czarownice w tle. Samej Szkarłatnej Ćmy jest równie niewiele, bo Rune, więcej nam opowiada o swojej działalności, niż pokazuje na stronach.

I pod tym względem niestety trochę się rozczarowałam tą książką. Jeśli macie ochotę na jakieś lekkie, przewidywalne, ale przyjemne YA z raczej powściągliwie ukazanym wątkiem fantastycznym i romantycznym, to będzie książka dla Was. Ale jeśli tak jak ja, raczej skłaniacie się ku dynamiczności i dobrze rozbudowanej fabule, to obawiam się, że ta historia zupełnie się nie sprawdzi.

O ile szybko i sprawnie poradziłam sobie z tą lekturą, niestety okazała się ona dla mnie jakaś taka… nijaka, z braku lepszego słowa. Przez całą książkę niewiele się dzieje, pojawiło się kilka dziur fabularnych, a bohaterowie wydali mi się zbyt naiwni, irytujący i niezbyt inteligentni. Nie potrafiłam zrozumieć, jakim cudem udało im się zostać Szkarłatną Ćmą oraz Kapitanem Szkarłatnej Gwardii i jakim cudem Gideon natychmiast nie uwierzył w to, jaką oszustką była Rune, skoro cały czas wpadała w jego sidła jakby wcale nie była tą nieuchwytną i przebiegłą ćmą. Send help. Nie znajdziecie tutaj też enemies to lovers, bo niechęć Rune i Gideona do siebie jest raczej płytka. Myślę, że jest to ten rodzaj historii, po który sięga się raczej ze względu na atmosferę, a jest on historyczny i elegancka — bale, opery. Jeśli to Wasze klimaty, to sięgajcie!

Rune Winters jest czarownicą. W jej świecie takie jak ona są zabijane, więc potajemnie pod pseudonimem Szkarłatnej Ćmy, pomaga uwolnić i zbiec czarownicom, które zostały złapane. Za dnia rozpieszczona arystokratka, nocą najbardziej znienawidzona działaczka przeciwko Nowej Republice. Gdy je...

Rozwiń

Zwiń