Antoine de Saint-Exupéry

"Ty, jak Mały Książę, uciekasz gdzieś By miłość ukryć swą Tę głębi życia treść Przecież Ty na pewno wierzysz w maleńki świat Ciepło płatków róży Bez kolców krzak Ty na pewno wierzysz w bezkresną dal" Kocham tę książkę całym sercem i nic na to nie poradzę. Kochałam ją jako dziecko, kochałam ją jako nastolatka i kocham ją jako dorosła. Czytałam ją setki razy po polsku i po angielsku. Kiedyś próbowałam nawet w oryginale, wspomagając się słownikiem, ale średnio mi to wyszło. Wzrusza mnie ta książka do łez, a ja naprawdę rzadko płaczę i rzadko się wzruszam. Czasem nawet mam wrażenie, że już przestałam odczuwać emocje, a potem sięgam po Małego Księcia i okazuje się, że jednak nie. Że one wciąż tam są. Ta książka ma w sobie tyle mądrości i prawd, o których my, dorośli, zapominamy. A nawet jeśli pamiętamy, to je ignorujemy, bo mamy tyle ważnych rzeczy do zrobienia, tyle rzeczy do naprawienia, tyle dorosłych spraw i obowiązków. I zapominamy, co jest tak naprawdę ważne. "Ty, jak Mały Książę, Różę swą masz I bardzo kochasz ją Więc czemu kryjesz twarz?"