Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Selekcja" to niewątpliwe cykl, który można polubić za ciekawy pomysł autorki oraz świetny zamkowy klimat. Czytając "Elitę" kilka lat temu, byłam ogromnie wciągnięta w losy pozostałych na zamku kandydatek, walczących o serce Maxona, i z zapartym tchem śledziłam rozterki sercowe głównej bohaterki. Teraz jednak, po przeczytaniu ponownie tomu drugiego, mam mieszane uczucia. Pod pewnymi względami ta część podobała mi się bardziej od poprzedniej. Została ograniczona ilość bohaterów, dzięki czemu lepiej można było poznać każdego z nich. Autorka poświęciła również dużo uwagi na wyjaśnienie czytelnikowi, jak dokładnie zrodziło się państwo Illea. Rozwinęła wątek pamiętników założyciela kraju i powstania klas społecznych. Pokazała skąd wywodzi się ta przykra niesprawiedliwość w świecie przedstawionym. Do tego dodała nasilające się ataki rebeliantów na zamek i stopniowo zaczęła naprowadzać czytelnika na możliwe przyczyny rabunków i cel rebeliantów. W książce było więcej akcji i więcej rywalizacji, te wątki zostały poprowadzone bardzo fajnie. Ale na tym chyba kończą się zalety. O ile przy czytaniu tomu pierwszego byłam naprawdę zachwycona relacją Ami i Maxona oraz kreacją tych dwóch postaci, tak tutaj nie podobało mi się to w ogóle. Drugi tom obfitował w wiele wątpliwości ze strony głównej bohaterki, a dużo za sprawą Aspena - jej ukochanego, którego zostawiła w swoim mieście, wyjeżdżając na Eliminacje. Gdy ponownie pojawił się w jej życiu, uczucie powróciło, przy czym czuła też bardzo dużo do Maxona. Nie umiała wybrać żadnego z nich. Kilka lat temu byłam oczarowana tym wątkiem, ale teraz nie do końca przypadł mi on do gustu. Autorka wprowadziła dużo niepotrzebnych przemyśleń i rozterek sercowych głównej bohaterki, przez co trochę się męczyłam czytając. America stała się strasznie niezdecydowana i płaczliwa, uciekała ciągle przed problemami i sama niepotrzebnie stwarzała kolejne. Zachowywała się naiwnie, a w kilku sytuacjach obarczyła winą Maxona za coś, co zrobił, gdzie tak naprawdę nie mógł postąpić inaczej. Krótko mówiąc - działała mi na nerwy i według mnie sama nakręcała swoje problemy oraz depresyjne myślenie. Maxon z kolei stał się bardziej tajemniczy i trochę "olewał" główną bohaterkę, ale nie był aż tak nieznośny. Uczucie między nimi zamieniło się w coś nijakiego i przykrego, napędzanego wątpliwościami i sekretami. W "Rywalkach" było uroczo, słodko i mogłam rozpływać się nad tą parą. I wiem, że każda miłość przeżywa wzloty i upadki, ale prawie cały tom był jednym wielkim upadkiem i wypadającym się uczuciem. Brakowało mi tu czułości. Nie była to najgorsza książka, ale zdecydowanie bardziej usatysfakcjonowało mnie czytanie części pierwszej.