Delirium

Cudowna książka dla młodszego odbiorcy. Czytałam ją, gdy miałam 11/12 lat i pamiętam, że żyłam tą opowieścią. Do teraz mam ogromny sentyment i wiele miłości do tej serii, bohaterów i samej historii. Gorąco polecam!

Cudowna książka dla młodszego odbiorcy. Czytałam ją, gdy miałam 11/12 lat i pamiętam, że żyłam tą opowieścią. Do teraz mam ogromny sentyment i wiele miłości do tej serii, bohaterów i samej historii. Gorąco polecam!

Pokaż mimo to

Chyba jestem już za stara na takie książki. Zapowiadało się naprawdę ciekawie, ale mam wrażenie, że czym dalej, tym cała książka dąży to takiej niewiarygodnie głupiej i naiwnej przesady, że mam ciarki żenady. Dałoby się to naprawdę streścić jednym rozdziałem, który MÓGŁBY wtedy zachęcić do kontynuowania tej historii ''hehe bojówkarzy miłości'' (bo tak to się zapowiada w dalszych częściach), ale ja jednak nie dam rady. Podczas czytania mimowolnie wypowiadałam na głos "Serio?... Naprawdę?..." mrużąc oczy i kręcąc głową z niedowierzaniem głupoty w tym wydmuszkowym patosie i bełkotu ''strasznych'' przeżyć bohaterki. Męczą mnie schematy osiemnastolatki, która ma chyba jednak osiem lat mniej, tę wrażliwość na którą mnie mdli i buntowniczość ''spalę dom, który mnie żywił tyle lat i nic złego mi się tam nie działo'', bo zakochała się w chłopaku. Matko! Jedynie udało się wywołać autorce moje krótkie "o kurde!" jak było zakończenie. Ale to za mało, żeby czytać prawie 300 stron i męczyć się z kolejnymi częściami. Jak ktoś ma naście lat, to pewnie się podoba, ale moje ćwierćwiecze mówi NIE.
Chociaż muszę przyznać, że ''cytaty'' otwierające każdy rozdział są przegenialne.

Chyba jestem już za stara na takie książki. Zapowiadało się naprawdę ciekawie, ale mam wrażenie, że czym dalej, tym cała książka dąży to takiej niewiarygodnie głupiej i naiwnej przesady, że mam ciarki żenady. Dałoby się to naprawdę streścić jednym rozdziałem, który MÓGŁBY wtedy zachęcić do kontynuowania tej historii ''hehe bojówkarzy miłości'' (bo tak to się zapowiada w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po ten tytuł zaciekawiona światem gdzie miłość uważana jest za chorobę.
Książka ani mnie nie zachwyciła ani nie rozczarowała - była po prostu dobra.
Ot przyjemna młodzieżówka gdzie dość łatwo przewidzieć ciąg dalszy.
Dla młodszych czytelników książka zapewne jest bardziej emocjonująca.
Dla mnie był to przyjemny powrót do starych czasów gdy czytało się tego typu historie.

Sięgnęłam po ten tytuł zaciekawiona światem gdzie miłość uważana jest za chorobę.
Książka ani mnie nie zachwyciła ani nie rozczarowała - była po prostu dobra.
Ot przyjemna młodzieżówka gdzie dość łatwo przewidzieć ciąg dalszy.
Dla młodszych czytelników książka zapewne jest bardziej emocjonująca.
Dla mnie był to przyjemny powrót do starych czasów gdy czytało się tego typu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Średnio się zestarzała, ale sentyment pozostał

Średnio się zestarzała, ale sentyment pozostał

Pokaż mimo to

Podobała mi się odmienność tej historii, jej przebieg i zmagania bohaterów. Złościłam się, cieszyłam, wzruszałam. Fajna młodzieżówka.

Podobała mi się odmienność tej historii, jej przebieg i zmagania bohaterów. Złościłam się, cieszyłam, wzruszałam. Fajna młodzieżówka.

Pokaż mimo to

Książka kierowana do młodzieży, co faktycznie widać. Obawiałam się - mając przeszło 20 lat - że będę zażenowana, znudzona i raczej niezadowolona, że sięgnęłam po książkę, będącą marzeniem z lat nastoletnich. I jakież wielkie było moje zdziwienie!, kiedy w czasie sesji egzaminacyjnej, kiedy powinnam siedzieć i się uczyć, pochłonęłam tę książkę w zaledwie parę dni. Wciągnęła niesamowicie mocno, szalenie mnie porwała, fabuła jest bardzo okej - widać, że to książka dla młodszych, jednak nie przeszkadzało to w ogóle. Co więcej!, sama książka aż zmotywowała do "kochania", do tego, że warto kochać, że warto czuć. Niesamowicie mi się ta książka podoba, zakończenie jest na maksa ujmujące i pełne emocji. Ostatnią stronę praktycznie zakończyłam płaczem.
Cieszę się bardzo, że po kilku latach powróciłam do niej i dałam jej szansę - bo zdecydowanie na to zasługiwała i się doskonale obroniła.

Książka kierowana do młodzieży, co faktycznie widać. Obawiałam się - mając przeszło 20 lat - że będę zażenowana, znudzona i raczej niezadowolona, że sięgnęłam po książkę, będącą marzeniem z lat nastoletnich. I jakież wielkie było moje zdziwienie!, kiedy w czasie sesji egzaminacyjnej, kiedy powinnam siedzieć i się uczyć, pochłonęłam tę książkę w zaledwie parę dni. Wciągnęła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiazka trochę wolno rozwijająca się ciągnące się bez końca nie porywa aż tak bardzo, choć spodziewałam się czegoś zawierającego dech w piersi. Czytając czegoś mi brakowało być może rozwinięcie tej choroby kiedy ktoś zdecydował że trzeba ja usunąć jakiś pikantnych szczegółów z przeszłości i tak dalej być może innych wątków młodszych ludzi nie 3nohaterow a np 5 nie wiem. Ale zauważyłam że wszystkie książki tej autorki aż tak bardzo mnie nie porwały

Ksiazka trochę wolno rozwijająca się ciągnące się bez końca nie porywa aż tak bardzo, choć spodziewałam się czegoś zawierającego dech w piersi. Czytając czegoś mi brakowało być może rozwinięcie tej choroby kiedy ktoś zdecydował że trzeba ja usunąć jakiś pikantnych szczegółów z przeszłości i tak dalej być może innych wątków młodszych ludzi nie 3nohaterow a np 5 nie wiem. Ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przede wszystkim książka nudna, z bardzo wolnym rozwojem historii, czerpiąca inspirację od innych popularnych powieści.

Przede wszystkim książka nudna, z bardzo wolnym rozwojem historii, czerpiąca inspirację od innych popularnych powieści.

Pokaż mimo to

W świecie, w którym miłość uważana jest za chorobę, ludzie zmuszani są poddać się zabiegowi i przyjąć remedium sprawiające, że tracą zdolność kochania. Zwykle dzieje się to po skończeniu osiemnastego roku życia. Istnieją jednak przypadki, w których musi to nastąpić wcześniej, ponieważ doszło do zarażenia amor deliria nervosa, czyli najbardziej zdradliwą chorobą na świecie. W celu zapobiegnięcia epidemii, dziewczęta i chłopcy aż do momentu zabiegu nie mogą ze sobą rozmawiać, spotykać się, a tym bardziej dotykać. Nawet ludzie dorośli, którzy są sztucznie sparowani w celu rozmnażania się, nie powinni czuć potrzeby okazywania sobie czułości, ponieważ może to prowadzić do nawrotu choroby. Jeśli do tego dojdzie, grozi im powtórny zabieg, a w najgorszym wypadku dożywotnie więzienie lub śmierć. Na szczęście ponowne zakażenia to rzadkie przypadki, wykrywane bardzo szybko dzięki patrolom czyhającym na każdym rogu. Ludzie pozbawieni uczuć czują się bezpiecznie w mieście otoczonym granicami, z którego nie można ot tak wyjechać, a wolność słowa nie istnieje. Najważniejsze, że są wolni od miłości i mogą w końcu być szczęśliwi.

„Mówią, że remedium ma zapewnić szczęście, lecz teraz rozumiem, że wcale tak nie jest i nigdy nie było. Pozostaje jedynie strach: strach przed bólem, przed cierpieniem, strach, strach, strach, egzystencja ślepego zwierzęcia, które się miota, obija o ściany, wędruje w labiryncie, przerażone, otępiałe i głupie.”

Lena jest prawie pełnoletnia, a do zabiegu zostało jej kilkanaście tygodni. Gdy ten czas minie, pozbędzie się zalążków choroby, która krąży w jej żyłach. Wtedy wreszcie będzie wolna i szczęśliwa, tak jak jej ciotka Carol oraz siostra Rachel. Lena nie może doczekać się przyjęcia remedium i nawet nie przypuszcza, że wokół niej istnieją miejsca, w których zasady ustanowione przez Konsorcjum nie są przestrzegane. Dziewczyna nie wierzy w plotki; jej marzeniem jest stać się wyleczoną, bo tylko wtedy osiągnie szczęście, do którego wszyscy dążą. Ale co jeśli zazna czegoś zakazanego i dojdzie do wniosku, że przez całe życie żyła w kłamstwie? Co się stanie, jeśli na własnej skórze przekona się jak smakuje uczucie, które powoli zabija od środka? I jaki to będzie miało wpływ na całe jej życie?

„Delirium” to dystopijna opowieść przepełniona smutkiem i bólem. W świecie bez miłości ludzie są spokojni i nie popełniają przestępstw, a ciągły nadzór sprawia, że są prawymi obywatelami. Jednak tam, gdzie nie ma miłości, pojawia się obojętność, która też potrafi skrzywdzić. Pary nie spędzają czasu inaczej niż na wykonywaniu swoich obowiązków, a matki wychowują dzieci według ustalonych zasad, bardziej z poczucia odpowiedzialności niż z jakiejś głębszej przyczyny. To wszystko sprawia, że czytelnik czuje chłód, który otula każdego wyleczonego, mimo tego, że z pozoru wszyscy są szczęśliwi.

Książka Lauren Oliver jest wciągającą powieścią, w której czytelnik od początku poznaje dystopijny świat oczami Leny. Leny, która zaraża się miłością i odkrywa, że otacza ją iluzja szczęścia i zadowolenia. Styl autorki jest naprawdę piękny i poetycki, ale nie przytłaczający. Najbardziej przykuwają uwagę fantastyczne porównania i metafory urozmaicające lekturę. Fabuła jest bardzo dobrze skonstruowana, choć istnieją elementy dające się przewidzieć, ale nie wpływa to na jakość utworu. Warto też wspomnieć o ciekawej kreacji bohaterów, a także o widocznej różnicy między zachowaniem niewyleczonych i osób po zabiegu.

Tak właśnie prezentuje się powieść Lauren Oliver, której bohaterowie muszą walczyć o to, co dla nich najważniejsze i próbować pokonać system. A nie jest to łatwe, bo jeśli tylko ktoś wyróżnia się z tłumu, od razu zostaje ukarany. Istnieją jednak wartości, takie jak przyjaźń i miłość, których nie da się całkowicie zlikwidować, nawet za pomocą skomplikowanych zabiegów i operacji. Prawdziwy szczęśliwcy, którzy ich doznali, mają ze sobą siłę do walki i właśnie to może uratować im życie i sprawić, że świat zacznie dążyć do zmiany.

W świecie, w którym miłość uważana jest za chorobę, ludzie zmuszani są poddać się zabiegowi i przyjąć remedium sprawiające, że tracą zdolność kochania. Zwykle dzieje się to po skończeniu osiemnastego roku życia. Istnieją jednak przypadki, w których musi to nastąpić wcześniej, ponieważ doszło do zarażenia amor deliria nervosa, czyli najbardziej zdradliwą chorobą na świecie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocno średnia, sam pomysł na historię świetny ale wiele w książce pomijałam bo mnie po prostu nudziła. Dopiero gdzieś od 250 strony mogłam do niej przysiąść i doczytać za jednym posiedzeniem. Czy przeczytam kolejne tomy? Wątpię.

Mocno średnia, sam pomysł na historię świetny ale wiele w książce pomijałam bo mnie po prostu nudziła. Dopiero gdzieś od 250 strony mogłam do niej przysiąść i doczytać za jednym posiedzeniem. Czy przeczytam kolejne tomy? Wątpię.

Pokaż mimo to