Jesteśmy społecznością, która kocha książki

15-letni węgierski Żyd opowiada o swojej drodze przez obozy koncentracyjne. Książka o tyle ciekawa, że narreator jest dziecinnie naiwny, przez co jego relacja z pobytu w obozie zagłady nie jest tak matyrologiczna jak relacje osób dojżalszych. Ciekawa, ale nie wiem czy drugi raz bym po nią sięgnęła.

15-letni węgierski Żyd opowiada o swojej drodze przez obozy koncentracyjne. Książka o tyle ciekawa, że narreator jest dziecinnie naiwny, przez co jego relacja z pobytu w obozie zagłady nie jest tak matyrologiczna jak relacje osób dojżalszych. Ciekawa, ale nie wiem czy drugi raz bym po nią sięgnęła.

Chyba od lektury Tolkiena nie czytałam książki, która byłaby tak kompletną wciągającą opowieścią. "Diuna" pochłonęła mnie doszczętnie a jej grubość wcale mnie nie przeraziła. Zbierałam się do tej książki aż 5 lat i powiem, że głupio zwlekałam. Piękna opowieść o upadku i triumfie rodu Atrydów, która może spokojnie być odczytana jako traktat o istocie władzy.

Zdecydowanie polecam.

Chyba od lektury Tolkiena nie czytałam książki, która byłaby tak kompletną wciągającą opowieścią. "Diuna" pochłonęła mnie doszczętnie a jej grubość wcale mnie nie przeraziła. Zbierałam się do tej książki aż 5 lat i powiem, że głupio zwlekałam. Piękna opowieść o upadku i triumfie rodu Atrydów, która może spokojnie być odczytana jako traktat o istocie władzy.

Zdecydowanie...

Tomiszcze wielgachne, co wiele osób może odstraszyć. Fakt, że miejscami jest trudna i można się pogubić, bo autor lubi przeskakwiać między postaciami ze zdania na zdanie. Nie zmienia to faktu, że książka jest formą przepięknego listu miłosnego, będącego jednocześnie historią życia głównego bohatera, która mocno spleciona jest z historią skrzypiec. Opowieść jest dość zawiła, co nie umniejsza faktu, że książka jest niesamowicie wciągająca a miejscami też wzruszająca. Polecam w szczególności fanom "Cienia wiatru" Zafona, którzy nie boją się nieco bardziej (miejscami) wymagającej formy tej książki.

Tomiszcze wielgachne, co wiele osób może odstraszyć. Fakt, że miejscami jest trudna i można się pogubić, bo autor lubi przeskakwiać między postaciami ze zdania na zdanie. Nie zmienia to faktu, że książka jest formą przepięknego listu miłosnego, będącego jednocześnie historią życia głównego bohatera, która mocno spleciona jest z historią skrzypiec. Opowieść jest dość zawiła,...

W świadomości większości ludzi Holokaust jest ostatnim ludobójstwem na świecie. Książka ta będąca zbiorem relacji ocalałych z rzezi Tutsi zadaje temu stwierdzeniu kłam. Poprzez autora, ofiary rzucają "białym ludziom" pytanie - czemu cały świat się przyglądał i nikt nie zareagował, gdy między kwietniem a lipcem 1994 roku Hutu chwycili maczety w ręce i poszli jak na żniwa mordować swoich sąsiadów - Tutsi.
Książka ta jest wstrząsająca, prosta w swoim przesłaniu. Poszukuje odpowiedzi nie tylko na pytanie "dlaczego?", ale również stawia teze, że w naturze człowieka jest coś co sprawia, że ludobójstwa będą się zdarzać. Że nie da się stwierdzić "to ludobójstwo było ostatnim w historii ludzkości".
Myślę, że tą książkę każdy powinien przeczytać. Choćby dlatego, że w świadomości europejczyków istnieje potężne zobojętniene względem aktów przemocy, które mają miejsce w Afryce.

W świadomości większości ludzi Holokaust jest ostatnim ludobójstwem na świecie. Książka ta będąca zbiorem relacji ocalałych z rzezi Tutsi zadaje temu stwierdzeniu kłam. Poprzez autora, ofiary rzucają "białym ludziom" pytanie - czemu cały świat się przyglądał i nikt nie zareagował, gdy między kwietniem a lipcem 1994 roku Hutu chwycili maczety w ręce i poszli jak na żniwa...

Co tu dużo mówić. Johnatan Carroll w świetnej formie, znów mamy do czynienia z niby zwyczajną historią, która wraz z rozwojem akcji coraz bardziej zaplątuje się w niesamowitość. Nie umiem tego określić, ale oczarowała mnie cudowna delikatność z jaką ta książka jest napisana. Jak wiele tematów porusza i pytań które stawia. A w tym wszystkim, jako wisienka na torcie fakt, że kolejne książki tego autora łączą się tworząc małe uniwersum. Moim zdaniem to pozycja obowiązkowa dla fanów autora.

Co tu dużo mówić. Johnatan Carroll w świetnej formie, znów mamy do czynienia z niby zwyczajną historią, która wraz z rozwojem akcji coraz bardziej zaplątuje się w niesamowitość. Nie umiem tego określić, ale oczarowała mnie cudowna delikatność z jaką ta książka jest napisana. Jak wiele tematów porusza i pytań które stawia. A w tym wszystkim, jako wisienka na torcie fakt, że...

Jak już Kurt Vonnegut pisze książkę która jest zbiorem luźnych myśli, to jest ogromna szansa, że książka ta mi się spodoba. Tak np. miałam z Trzęsieniem czasu, ale niestety może dlatego iż tematyka dotyczy stricte amerykańskich realiów miałam trudne chwile. Autor powraca do wspomnień z czasów II Wojny Światowej,opowiada czytelnikowi o swojej rodzinie, ale też komentuje realia życia w Ameryce. I właśnie ten ostatni punkt może utrudniać lub nawet zniechęcać do dalszej lektury, szczególnie iż poruszane są tematy niezbyt bliskie polskiemu czytelnikowi. Powiedziałabym, że można po tą książkę sięgnąć gdy jest się fanem autora.

Jak już Kurt Vonnegut pisze książkę która jest zbiorem luźnych myśli, to jest ogromna szansa, że książka ta mi się spodoba. Tak np. miałam z Trzęsieniem czasu, ale niestety może dlatego iż tematyka dotyczy stricte amerykańskich realiów miałam trudne chwile. Autor powraca do wspomnień z czasów II Wojny Światowej,opowiada czytelnikowi o swojej rodzinie, ale też komentuje...

Przy pierwszej części cyklu cieszyłam się jak Paul odbierał to co mu imperator z Harkonenami zabierali, ale druga część "Kronik Diuny" nie jest już tak radosna. Od pierwszych stron książki jesteśmy, wraz z Paulem, zaplątani w grube supły wizji i spisku. Obserwujemy skutki wcześniejszych decyzji Paula i szukamy wyjścia, które będzie "mniejszym złem. Strasznie przygnębiająca książka, wciąż jest to światowej klasy literatura, gdzie każdą literkę się chłonie z zapartym tchem. Ale strasznie dobiła mnie końcówka.

Przy pierwszej części cyklu cieszyłam się jak Paul odbierał to co mu imperator z Harkonenami zabierali, ale druga część "Kronik Diuny" nie jest już tak radosna. Od pierwszych stron książki jesteśmy, wraz z Paulem, zaplątani w grube supły wizji i spisku. Obserwujemy skutki wcześniejszych decyzji Paula i szukamy wyjścia, które będzie "mniejszym złem. Strasznie przygnębiająca...

Joannę Bator do Japonii wysłała praca, miała przez dwa lata prowadzić badania na uniwersytecie w Tokio. Przez dwa lata poznawała kulturę i codzienność Japonii, a efektem wrażeń z pierwszego zderzenia z obcą kulturą jest ta książka. Piękny, życzliwy, wnikliwy opis tego, co przeżywa europejczyk rzucony w wir tokijskiego życia, podpowiada jak zrozumieć japończyków patrząc przez pryzmat ich dziedzictwa kulturowego i społecznego. Moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla każdego Japanofila, jak i dla wszystkich fanów książek podróżniczych i to nie tylko. Polecam.

Joannę Bator do Japonii wysłała praca, miała przez dwa lata prowadzić badania na uniwersytecie w Tokio. Przez dwa lata poznawała kulturę i codzienność Japonii, a efektem wrażeń z pierwszego zderzenia z obcą kulturą jest ta książka. Piękny, życzliwy, wnikliwy opis tego, co przeżywa europejczyk rzucony w wir tokijskiego życia, podpowiada jak zrozumieć japończyków patrząc...

Sięgnęłam po książkę Munro dlatego, że dostała Nobla i chciałam zobaczyć co to takiego pisze ta autorka. Zawiodłam się. W sumie to chyba najgorszy typ zawodu, bo nie mogę powiedzieć, że mi się kompletnie nie podobało, albo że mi się podobało. Ten zbiór opowiadań pozostawił mnie obojetną. Książka kompletnie nie odcisnęła śladu w mojej duszy, ot takie opowiadania obyczajowe, ani to tematyka jakaś pociągająca, ni to język ciekawe. Bezbarwne jak listopadowy dzień.
Myślę, że minie długi czas, zanim dam kolejną szansę tej autorce.

Sięgnęłam po książkę Munro dlatego, że dostała Nobla i chciałam zobaczyć co to takiego pisze ta autorka. Zawiodłam się. W sumie to chyba najgorszy typ zawodu, bo nie mogę powiedzieć, że mi się kompletnie nie podobało, albo że mi się podobało. Ten zbiór opowiadań pozostawił mnie obojetną. Książka kompletnie nie odcisnęła śladu w mojej duszy, ot takie opowiadania obyczajowe,...

Moim zdaniem jedna z lepszych książek Murakamiego. Klimatem troszkę podobna do Tańcz, Tańcz, Tańcz.
W tej książce Murakami zastanawia się nad konsekwencjami naszych wyborów i niewyjaśniania pewnych spraw do końca. Bardzo podobało mi się otwarte zakończenie, które czy chcemy czy nie każe nam trochę pomyśleć nad opcjami wyboru stojącymi przed głównym bohaterem.

Jak dla mnie jedynym, co mogę tej książce zarzucić jest to że jest taka krótka! ;)

Moim zdaniem jedna z lepszych książek Murakamiego. Klimatem troszkę podobna do Tańcz, Tańcz, Tańcz.
W tej książce Murakami zastanawia się nad konsekwencjami naszych wyborów i niewyjaśniania pewnych spraw do końca. Bardzo podobało mi się otwarte zakończenie, które czy chcemy czy nie każe nam trochę pomyśleć nad opcjami wyboru stojącymi przed głównym bohaterem.

Jak dla mnie...

Jerzy Plich przenosi nas w czasie w miejsce, do wsi, która jest taką archetypiczną wsią polską. Wszyscy się znają, wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą i wszyscy mają przed sobą większe lub mniejsze sekrety. Dodam jeszcze, że to wszystko podszyte aurą niesamowitości sprawia, że Sigla jest miejscem do którego chce się wrócić. Cała opowieść osnuta wokół wątku zaginięcia jednej z córek pastorostwa Mraków, daje autorowi masę prekstów, by zadać czytelnikowi kilka fundamentalnych pytań o sens demonów, które władają ludzkim życiem, czyli miłość, śmierć, samotność. Jedno jest pewne - książka ta książka kryminałem nie jest i niech ludzie zaliczający ją do tego gatunku stukną się w czoło. Myślę, że jest to raczej próba zastanowienia się nad tym, jak żyć w cieniu tych demonów, a historia zniknięcia Oli Mrakówny jest świetną motywacją by przebrnąć przez potoki pięknych zdań wrzucone przez autora w usta bohaterów.

Jerzy Plich przenosi nas w czasie w miejsce, do wsi, która jest taką archetypiczną wsią polską. Wszyscy się znają, wszyscy wszystko o wszystkich wiedzą i wszyscy mają przed sobą większe lub mniejsze sekrety. Dodam jeszcze, że to wszystko podszyte aurą niesamowitości sprawia, że Sigla jest miejscem do którego chce się wrócić. Cała opowieść osnuta wokół wątku zaginięcia...

Lekturę tej książki zaczęłam w okolicach sierpnia, później miałam dość długą przerwę i dopiero ostatnio wróciłam do lektury. Sięgnęłam po tą książkę powodowana ciekawością egzotycznej duchowości Indii. Autor opisuje różne grupy i praktyki. Książka jest podzielona na historie z których każda opowiadana przez inną osobę pokazuje co obecnie dana osoba robi, jaka jest jej historia, i jak się rysuje przyszłość. Myślę, że jest to pozycja ciekawa, bo w dość otwarty i przyjazny sposób patrzy na bohaterów, nie oceniając ich i pokazując ich takimi, jakimi są. Bardzo podobała mi się historia świętej prostytutki, czy opowieść mniszki. Jeśli kogoś interesują takie tematy, zdecydowanie polecam.

Lekturę tej książki zaczęłam w okolicach sierpnia, później miałam dość długą przerwę i dopiero ostatnio wróciłam do lektury. Sięgnęłam po tą książkę powodowana ciekawością egzotycznej duchowości Indii. Autor opisuje różne grupy i praktyki. Książka jest podzielona na historie z których każda opowiadana przez inną osobę pokazuje co obecnie dana osoba robi, jaka jest jej...

Może i to jest obraz świata. Może rzeczywiście wszystkie kobiety są napalone a mężczyźni to świnie. Nie zmienia to faktu, że książka mnie nie zachwyciła. Fabularnie sprowadza się do opisu kolejnych podbojów seksualnych zapijaczonego pisarzyny, pozbawioną jakiegoś głębszego znaczenia. Jedyną motywacją do ukończenia tej lektury była nadzieja, że na koniec głowny bohater dostanie w łeb.

Może ja po prost wymagam zbyt wiele do tego mitycznego Bukowskiego?

Może i to jest obraz świata. Może rzeczywiście wszystkie kobiety są napalone a mężczyźni to świnie. Nie zmienia to faktu, że książka mnie nie zachwyciła. Fabularnie sprowadza się do opisu kolejnych podbojów seksualnych zapijaczonego pisarzyny, pozbawioną jakiegoś głębszego znaczenia. Jedyną motywacją do ukończenia tej lektury była nadzieja, że na koniec głowny bohater...

Książka, jeszcze przed wakacjami, zachwalana przez Gazetę Wyborczą. Siegnęłam skuszona rekomendacją, że jest to historia podana w przyjemnej postaci, bo powieści historycznej. Autorka pisząc książkę starała się bardzo dokładnie zbadać opisywanie przez siebie fakty. Rzecz opowiada o Thomasie Cromwellu, który żyjąc w czasach Henryka VIII robi zadziwiającą karierę na dworze (szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę jego niskie urodzenie). Książka jest 1. częścią trylogii, a opisywane wydarzenia pokrywają się w czasie z małżeństwem Henryka z Anną B. (2. żoną). Fabuła długo się rozkręca, ale z czasem zaprzyjaźniamy się z bohaterami i jesteśmy ciekawi ich dalszych losów. Z pewnością sięgnę po kolejną część, a książkę polecam wszystkim wielbicielom powieści historycznych.

Książka, jeszcze przed wakacjami, zachwalana przez Gazetę Wyborczą. Siegnęłam skuszona rekomendacją, że jest to historia podana w przyjemnej postaci, bo powieści historycznej. Autorka pisząc książkę starała się bardzo dokładnie zbadać opisywanie przez siebie fakty. Rzecz opowiada o Thomasie Cromwellu, który żyjąc w czasach Henryka VIII robi zadziwiającą karierę na dworze...

Kolejna doskonała książka pana Karpowicza. Napisana przepięknym jezykiem opowiada historię siedmiorga ludzi, których los się splata w przedziwny (jak to bywa u Karpowicza) sposób. Pomieszanie z pogmatwaniem, ale problemy, z którymi zmagają się bohaterowie są bliskie każdemu szaremu polakowi. Mimo że jednym z głównych bohaterów jest gej, nie mamy walki z homofobią, czy walki o prawa kobiet, w przypadku feministki. W tej książce celem postaci jest znalezienie kogoś, kto ich obdaruje takim zwykłym codziennym szarym szczęsciem i kto ich wysłucha i zrozumie wiadomość, którą chcą przekazać.

Kolejna doskonała książka pana Karpowicza. Napisana przepięknym jezykiem opowiada historię siedmiorga ludzi, których los się splata w przedziwny (jak to bywa u Karpowicza) sposób. Pomieszanie z pogmatwaniem, ale problemy, z którymi zmagają się bohaterowie są bliskie każdemu szaremu polakowi. Mimo że jednym z głównych bohaterów jest gej, nie mamy walki z homofobią, czy walki...

Remarque tym razem o obozie koncentracyjnym. Jest rok 1945 więźniowie, już dawno pogrzebali nadzieję, na to że wyjdą z obozu inną drogą niż przez komin. Mimo to zawzięcie trzymają się tytułowej iskry życia, którą jest nadzieja, że może jednak to piekło skończy się.
Nie czytałam zbyt wielu powieści opisujących rzeczywistość obozu koncentracyjnego. W tej książce podobało mi się jak autor skontrastował problemy więźniów z problemami nazistowskich strażników, które w tym zestawieniu wydają się mega błahe. Ciekawa pozycja.

Remarque tym razem o obozie koncentracyjnym. Jest rok 1945 więźniowie, już dawno pogrzebali nadzieję, na to że wyjdą z obozu inną drogą niż przez komin. Mimo to zawzięcie trzymają się tytułowej iskry życia, którą jest nadzieja, że może jednak to piekło skończy się.
Nie czytałam zbyt wielu powieści opisujących rzeczywistość obozu koncentracyjnego. W tej książce podobało mi...

Najpierw obejrzałam film, to było jakiś kilka lat temu. Film mnie poruszył, zaintrygował, bo nie dał mi odpowiedzi na jedno pytanie: dlaczego? Sięgnęłam zatem po książkę, z nadzieją że dowiem się co skłoniło siostry Lisbon do odebrania sobie życia. Tak, jak się spodziewałam książka nie daje prostej odpowiedzi. Napisana jest jak reportaż ze śledztwa prowadzonego przez chłopaków z sąsiedztwa, którzy byli zakochani w dziewczynach. Akcja toczy się na przestrzeni roku, gdy działy się owe samobójstwa, gdy chłopcy próbują się zbliżyć do sióstr, nawiązać z nimi jakiś kontakt, sami odtwarzając zdarzenia próbują znaleźć przyczynę, która skłoniła dziewczyny do targnięcia się na swoje życie. Dawno nie czytałam książki zabarwionej takim delikatnym, melancholijnym smutkiem z taką niesamowitą atmosferą.
Polecam zarówno książkę, jak i film, gdyż Sophie Coppoli udało się przenieść na język filmu poetycki język, którym napisana jest książka.

Najpierw obejrzałam film, to było jakiś kilka lat temu. Film mnie poruszył, zaintrygował, bo nie dał mi odpowiedzi na jedno pytanie: dlaczego? Sięgnęłam zatem po książkę, z nadzieją że dowiem się co skłoniło siostry Lisbon do odebrania sobie życia. Tak, jak się spodziewałam książka nie daje prostej odpowiedzi. Napisana jest jak reportaż ze śledztwa prowadzonego przez...

Opowieść o pięknej przyjaźni Patti Smith i Roberta Mapplethorpe, która jednocześnie jest obrazem tamtych czasów, w końcu głowni bohaterowie obracali się w artystycznych kręgach Nowego Jorku lat 60-tych. Interesująca również ze względu na pokazany w niej proces dojżewania artysty.
Wzięłam ją z braku czegoś lepszego pod ręką i nie żałuję. :)

Opowieść o pięknej przyjaźni Patti Smith i Roberta Mapplethorpe, która jednocześnie jest obrazem tamtych czasów, w końcu głowni bohaterowie obracali się w artystycznych kręgach Nowego Jorku lat 60-tych. Interesująca również ze względu na pokazany w niej proces dojżewania artysty.
Wzięłam ją z braku czegoś lepszego pod ręką i nie żałuję. :)