Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To zaskakujące jak bardzo różny i wszechstronny jest Alain Mabaonckou jeśli chodzi o styl narracji jaki stosuje w swoich powieściach. Każda z nich jest bowiem zupełnie inna i śmiało można by założyć, że pisane są przez różnych autorów a mimo to mają jakiś wspólny pierwiastek, coś, co je ze sobą łączy. Tym czymś jest ta niesamowita brawura jeśli chodzi o prowadzenie fabuły, lekkość, subtelny ale i ironiczny dowcip i umiejętne przemycanie ważnych i poważnych tematów pod płaszczykiem na pozór lekkiej i przyjemnej historii. W „Jutro skończę dwadzieścia lat” Mabanckou na narratora opowieści wybrał dziesięcioletniego afrykańskiego chłopca o imieniu Michel. To jego oczami obserwujemy otaczający go świat, który Michel po swojemu opowiada i komentuje. Wydawać by się mogło, że co może mądrego powiedzieć taki dzieciak i co można wywnioskować z tych jego naiwnych komentarzy ale nic bardziej mylnego. Michel bowiem widzi wszystko, niezmącone filtrem dorosłych, którzy pewnych rzeczy widzieć po prostu nie chcą, nie mogą, nie potrafią. W swoim komentowaniu rzeczywistości jest bezpośredni, absolutnie szczery i prostolinijny, mówi jak jest i nieustannie zadaje pytania dlaczego tak jest? Dlaczego ci dorośli zachowują się tak jak się zachowują? Dlaczego tak strasznie utrudniają sobie życie? Po co w ogóle robią pewne rzeczy? Może i są to naiwne i na pozór głupiutkie pytania ciekawskiego dzieciaka ale czy aby na pewno? Okazuje się bowiem z czasem, że jego pytania, spostrzeżenia i komentarze chociaż proste i nieskomplikowane są – jak na umysł dziesięciolatka – całkiem celne, słuszne i warte zastanowienia. Lekceważymy dzieci a one w swojej dziecięcej psychice i pojmowaniu świata kierują się czasem naprawdę żelazną logiką. Wspaniała powieść. Czy też może – kolejna wspaniała powieść Mabanckou. Aż żal, że to moja ostatnia książka tego autora wydana w języku polskim jaką przeczytałem, wszystkie pozostałe bowiem już znam. Mam tylko nadzieję, że wydawnictwo Karakter pokusi się o wydanie czegoś nowego bo tego Alaina Mabanckou zawsze będzie mi mało i nigdy nie będę miał dość. Czego i wam życzę.