Uwielbiam Murakamiego za to, że w przypadku jego prozy interpretacji wymagają nie tylko słowa i zdania ale też całe akapity bądź opisane sceny. No i nikt inny nie pisze o codziennych czynnościach tak interesująco. Warto przeczytać :)

Uwielbiam Murakamiego za to, że w przypadku jego prozy interpretacji wymagają nie tylko słowa i zdania ale też całe akapity bądź opisane sceny. No i nikt inny nie pisze o codziennych czynnościach tak interesująco. Warto przeczytać :)

Ciekawa

Ciekawa

Co zrobić, gdy ludzie, którzy byli dla ciebie całym światem, nagle postanawiają się od ciebie odciąć?
Historia Tsukuru Tazakiego to jedna z tych, które teoretycznie mogłyby zdarzyć się każdemu. Dramat młodości, który rzutuje na całe życie. Przeświadczenie o własnej bezbarwności i byciu pustym w środku. Problemy z przyjaźnią i miłością. Brak celu. Melancholia. Przemijanie. Czas. Życie.
Haruki Murakami prezentuje nam smutną historię grupy przyjaciół, która wskutek beznadziei życia wydaje się zupełnie bezbronna. Nastoletni sen, w starciu z rzeczywistością okazuje się idyllą, która na dobrą sprawę nigdy nie miała prawa powstać, a jej uczestnicy sami po czasie zaczynają w nią wątpić.
Książka ta to tragiczna opowieść o dorastaniu, o starych przyjaźniach, beznadziejnych emocjach i nieustannej konieczności wyboru w życiu. O tym, że czasami dobre rozwiązania po prostu nie istnieją. I o tym, że nawet poświęcenie nie zawsze gwarantuje sukces.
Ta melancholijna, spowita bezbarwnością dorastania historia pokazuje jak trudno jest czasem znaleźć odpowiednie słowa, rozwiązania i myśli. Przypomina o nieubłaganym pędzie czasu, który porywa ze sobą wszystko, zostawiając jedynie wspomnienia, które tkwią głęboko w nas i niedopowiedzenia minionych lat, które dopiero teraz sprawiają prawdziwy ból.
Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa to wreszcie przestroga przed tym, abyśmy w obliczu okrutnego upływu czasu, szli przez życie świadomie, starając się wykorzystywać okazje, doceniając piękne wspomnienia i nie ulegając przekonaniu, że jesteśmy bezbarwni.

Co zrobić, gdy ludzie, którzy byli dla ciebie całym światem, nagle postanawiają się od ciebie odciąć?
Historia Tsukuru Tazakiego to jedna z tych, które teoretycznie mogłyby zdarzyć się każdemu. Dramat młodości, który rzutuje na całe życie. Przeświadczenie o własnej bezbarwności i byciu pustym w środku. Problemy z przyjaźnią i miłością. Brak celu. Melancholia. Przemijanie....

“Może i jestem pozbawionym treści, jałowym człowiekiem, myślał. Ale może właśnie dlatego niektórzy, choć na krótki czas, znaleźli sobie we mnie przystań. Tak samo jak ptaki aktywne nocą znajdują sobie na jakimś opuszczonym strychu bezpieczne miejsce na odpoczynek w ciągu dnia. Prawdopodobnie spodobała się im ta pusta, mroczna i cicha przestrzeń. A skoro tak, być może powinienem cieszyć się, że mam w sobie próżnię”.

Murakami porusza uniwersalne tematy poszukiwania tożsamości, sensu życia i miłości. Książka jest napisana w typowym dla autora stylu, który łączy realizm z fantastyką i surrealizmem. Nie zawsze wiemy, co jest prawdą, a co snem, co jest rzeczywistością, a co wyobraźnią. Murakami tworzy napięcie i zainteresowanie poprzez niejednoznaczność, niedopowiedzenia i niezadowalające zakończenie.. lektura wymaga aktywnego i kreatywnego udziału, sami musimy interpretować i uzupełniać znaczenia.

“Może i jestem pozbawionym treści, jałowym człowiekiem, myślał. Ale może właśnie dlatego niektórzy, choć na krótki czas, znaleźli sobie we mnie przystań. Tak samo jak ptaki aktywne nocą znajdują sobie na jakimś opuszczonym strychu bezpieczne miejsce na odpoczynek w ciągu dnia. Prawdopodobnie spodobała się im ta pusta, mroczna i cicha przestrzeń. A skoro tak, być może...

Ta książka to moja pierwsza styczność z Murakamim. Co o nim uważam?

Jeśli chodzi o autora, to na pewno ma on w sobie niebagatelną jakość pióra, które jest charakterystyczne i nie dziwię się, że może prosić o dalszą styczność.

Aczkolwiek ta książka nie wywołała we mnie tego wyjątkowego uczucia, po którym od razu chce się sięgnąć po następne powieści danego autora. Historia interesująca, aczkolwiek w moim odbiorze nieurzekająca.

Ciekawy motyw bohaterów i ich kolorów. Jakże to ważne, abyśmy to my samy siebie malowali, a nie aby to ktoś mógł czynić nas przezroczystymi.

Ta książka to moja pierwsza styczność z Murakamim. Co o nim uważam?

Jeśli chodzi o autora, to na pewno ma on w sobie niebagatelną jakość pióra, które jest charakterystyczne i nie dziwię się, że może prosić o dalszą styczność.

Aczkolwiek ta książka nie wywołała we mnie tego wyjątkowego uczucia, po którym od razu chce się sięgnąć po następne powieści danego autora. Historia...

Jest to książka o dążeniu do zrozumienia tego co przeżywamy, i jak z pozoru błache wydarzenia z odległej przeszłości potrafią kształtować nasze postrzeganie siebie, osobowość i rzutują na życiowe wybory. Czyli coś z czego wielu nie zdaje sobie sprawy, a czasami po prostu to ingoruje, co prowadzi nie rzadko do rozwinięcia się trudnej w leczeniu infekcji mózgu - depresji. Utrzymana w nieco sentymentalnym i filozoficznym tonie, co bardzo w literaturze lubię.
Powieść ta, mimo że napisana przez japończyka i z akcją dziejącą się w Japonii, moim zdaniem nie ma w sobie ani krztyny "japońskiego vibu". Akcja rozwija się wartko, narracja jest łatwa a postacie napisane na "zachodnią modłę". Jest w tej książce sporo różnych emocji i autor zostawia nam parę kwestii do własnej interpretacji. Lubię to. Książkę polecam. Bo jest to mądra i przyjemna w odbiorze książka

Jest to książka o dążeniu do zrozumienia tego co przeżywamy, i jak z pozoru błache wydarzenia z odległej przeszłości potrafią kształtować nasze postrzeganie siebie, osobowość i rzutują na życiowe wybory. Czyli coś z czego wielu nie zdaje sobie sprawy, a czasami po prostu to ingoruje, co prowadzi nie rzadko do rozwinięcia się trudnej w leczeniu infekcji mózgu - depresji....

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Jego prozę i styl poprostu trzeba lubić. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.

Dla kogoś, kto lubi prozę Haruki Murakamiego to ciekawa kolejna książka. Jego prozę i styl poprostu trzeba lubić. Dla innych może okazać się dziwna z pogranicza s-f. Osobiście uwielbiam jego styl, dziwactwa, zaskakujące opisy i "równolegle światy" .Zaczytuje się w tych historiach aż nie zastanie mnie świt.

Książka absolutnie nie dla mnie. Nierealna, drażniąca z wieloma niedorzecznościami, których nie chce mi się nawet wymieniać. Rozumiem, że kultura, mentalność Japończyków jest inna od naszej, ale i tak nie ujęły mnie zawoalowane filozofie autora.

Książka absolutnie nie dla mnie. Nierealna, drażniąca z wieloma niedorzecznościami, których nie chce mi się nawet wymieniać. Rozumiem, że kultura, mentalność Japończyków jest inna od naszej, ale i tak nie ujęły mnie zawoalowane filozofie autora.

Tzukuru Tazaki pracuje w Tokio projektując i modyfikując dworce kolejowe – od dzieciństwa obserwowanie pociągów było jego sposobem na uspokojenie myśli. Gdy poznaje Sarę, za jej namową podejmuje próbę uporządkowania życia – jego największą traumą było nagłe odsunięcie od grupy licealnych przyjaciół. Tzukuru wyrusza na poszukiwanie dawnych towarzyszy, by po latach zrozumieć przyczyny bolesnego odtrącenia.

Mam problem z oceną książek Murakiamiego. Liczne nagrody i zalew pozytywnych opinii powodują, że krytykując jego utwory, wychodzę ze swojej strefy komfortu. Po lekturze „Norwegian Wood” byłam znudzona i zirytowana, dlatego dość niechętnie sięgnęłam po następną pozycję (po długich namowach córki).

Ta powieść była lepsza - melancholijny sposób pisania Murakamiego tym razem mi nie przeszkadzał. Większość bohaterów sprawiała wrażenie osób nieodczuwających emocji – jest to nienaturalne, choć może wynikać z odmiennej kultury. Szczegółowe opisy rozkładu dnia Tsukuru były wielokrotnie powtarzane – było to dość nużące. Niedokończone wątki pozostawiły we mnie pewien niedosyt.

Dużą przyjemność sprawiło mi śledzenie muzyki towarzyszącej bohaterom – pozwoliło mi trochę zbliżyć się do dość beznamiętnych postaci.

To nie była zła powieść, jednak po następną sięgnę dopiero za jakiś czas.

Tzukuru Tazaki pracuje w Tokio projektując i modyfikując dworce kolejowe – od dzieciństwa obserwowanie pociągów było jego sposobem na uspokojenie myśli. Gdy poznaje Sarę, za jej namową podejmuje próbę uporządkowania życia – jego największą traumą było nagłe odsunięcie od grupy licealnych przyjaciół. Tzukuru wyrusza na poszukiwanie dawnych towarzyszy, by po latach zrozumieć...

Murakami ma swoich zagorzałych fanów jak też sceptyków, którzy z pewną nieufnością śledzą w jego książkach równoległe światy, przeskoki w czasie i dziwaczne stworzenia, nie będąc pewnymi, czy te byty nie z tego świata są tyleż świadectwami wyobraźni autora, co udziwnieniami, które mają zaskoczyć, zaszokować czytelnika. Powieść „Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa” uwalnia nas od tych rozterek, ponieważ jest to powrót pisarza do normalnej narracji, realistycznego świata i rzeczywistych, przeciętnych bohaterów. Pisarz powraca do sentymentalnego tonu "Ballady o niemożliwym", do rozległych, pełnych wdzięku opowieści, które rozciągają się na lata, by opowiedzieć tylko jedną historię: jak człowiek staje się tym, kim jest?
„Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa” jest powieścią o dramacie niezrozumienia tego, co przeżywamy, czego doświadczamy. Dopiero upływ czasu i retrospektywne spojrzenie ujawniają nas prawdziwy sens naszych życiowych wyborów, ich następstwa i wyjaśniają, jak powstaje przeznaczenie. To powieść o rodzącej się miłości i o straconych szansach na miłość w przeszłości. To powieść o próbach przezwyciężenia samotności i o poszukiwaniu zgody z rzeczywistością, o poszukiwaniu harmonii. To książka trochę sentymentalna, lecz bardziej refleksyjna; chciałoby się napisać „nieco w stylu Myśliwskiego”.
Zwraca uwagę muzyka z lejtmotywem „Le Mal du pays” Feranca Liszta (zresztą tytuł książki nawiązuje do cyklu "Lata pielgrzymstwa" Liszta)

Murakami ma swoich zagorzałych fanów jak też sceptyków, którzy z pewną nieufnością śledzą w jego książkach równoległe światy, przeskoki w czasie i dziwaczne stworzenia, nie będąc pewnymi, czy te byty nie z tego świata są tyleż świadectwami wyobraźni autora, co udziwnieniami, które mają zaskoczyć, zaszokować czytelnika. Powieść „Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego...