Jonathan Carroll

Tony Areal, przeciętniak o przeciętnym życiu i przeciętnych marzeniach, które i tak nie mają szansy się spełnić, chyba że... Carroll przyzwyczaił czytelnika do balansowania między światem rzeczywistym a urojonym, między realizmem a abstrakcją. To się zawsze sprawdza w jego wydaniu, chyba że mu się spieszy... „Ucząc psa...” jest powieścią/opowiadaniem napisanym „na szybko”. To widać na każdej karcie. Pomysł interesujący traci atrakcyjność w marnych dialogach, skrótowości, postaciach które ledwie zostały naszkicowane. Gdyby rozbudował postacie Tony'ego Nocnego/Dziennego (nawet tylko o wątek romansowy, który jest trywialny) czytelnik miałby czas na zastanowienie się nad postaciami. Nad tym „skąd to się wzięło i co poeta miał na myśli”. Niestety mam wrażenie, że przeczytałem prolog i epilog, a rozwinięcie ktoś mi podprowadził...