świetna pozycja, spojrzenie od kuchni na warsztat pisarski wielu znanych i uznanych pisarek.

zalety:

A - rady dotyczące pisania i procesu twórczego (najlepsze w mojej opinii od niezrównanej Susan Sontag)

B - poznanie pisarek i książek spoza głównego nurtu (np. Herta Muller)

C - wglądy w to, jak historia życia wpływa na pisanie, tematy i poszczególne książki

jeśli pisanie jest dla was tak samo ważne jak czytanie, to pozycja dla Was!

świetna pozycja, spojrzenie od kuchni na warsztat pisarski wielu znanych i uznanych pisarek.

zalety:

A - rady dotyczące pisania i procesu twórczego (najlepsze w mojej opinii od niezrównanej Susan Sontag)

B - poznanie pisarek i książek spoza głównego nurtu (np. Herta Muller)

C - wglądy w to, jak historia życia wpływa na pisanie, tematy i poszczególne książki

jeśli...

Nigdy nie planowałam zostać pisarką i raczej tak zostanie, nie interesuje mnie to. Wolę czytać. Książkę Sztuka powieści, która składa się z wywiadów z uznanymi autorkami opowiadającymi o swoim pisaniu, potraktowałam więc jako ciekawostkę. Dobrze jest czasami wyjść spoza swojej bańki, spojrzeć z innej perspektywy, poznać czyjś punkt widzenia.

Pierwsze co mi przychodzi do głowy w związku z tą książką, to przekonanie, że Książkowe Klimaty to jedno z najmniej docenionych wydawnictw na polskim rynku. Robią świetną robotę wydając TAKIE książki. Bo Sztuka powieści to świetna książka, chociaż wiadomo, mogę się mylić, wszak tematyka nie jest mi jakoś bardzo znana. Być może aspirujący pisarze znają te pozycję doskonale. Niezależnie, to dla osób nie aspirujących też będzie ona bardzo ciekawa.

📚 Pisarki o pisaniu

Ta antologia wywiadów z pisarkami, które osiągnęły sukces jest nie tylko dla osób, które przeczytały ich dzieła. Być może więcej bym wyciągnęła, gdybym faktycznie znała już ich twórczość, ale nic straconego! Zapisałam sobie kilkanaście książek, po które na pewno kiedyś sięgnę. Być może wrócę wtedy jeszcze raz do tych wywiadów.

Głębia pytań zależała od umiejętności prowadzenia rozmowy pytających, raczej są ciekawe, acz zdarzały się słabsze. Same teksty są o różnych tematach. Jest tam trochę o pisaniu, ale nie na zasadzie rad, a osobistych doświadczeń pisarek, ich nawyków pracowych, trudności, czy tego co daje im satysfakcję. Albo powodów, dlaczego w ogóle zdecydowały się na pisarstwo.

Jest też kilka wypowiedzi o tym, jak ważna jest dobra redakcja (osoba redagująca!) i tym, skąd czerpać pomysły na książki. Trochę jest też tematów szerszych, o życiowej filozofii i samym życiu.

📚 Znajdź własną drogę

Generalnie wychodzi na to, że najważniejsze to znaleźć własną drogę do tego, czego dążymy. Czy to sukces pisarski, czy jakikolwiek inny. Każda z kobiet, której wywiad jest w tej książce, znalazła taką ścieżkę. Niektóre są zupełnie oryginalne, niektóre miały podobnie w pewnych momentach. Jedne pisarki zawsze wzorują się na znanych sobie postaciach, inne nigdy.

W kilku wywiadach pojawiają się pytania o poglądy na feminizm i sprawy okołokobiece. Niektóre pisarki niezależnie od siebie stwierdziły np., że nie uważają jakby był jakiś specjalnie oddzielny kobiecy punkt widzenia: każdy ma swój i nie jest on zależny od płci, w każdym razie nie zawsze. To jest coś, co przeczuwałam od pewnego czasu, a wypowiedzi znanych literatek potwierdzają, że nie tylko ja tak myślę.

📚 Wiele tematów

Bardzo ciekawe są odpowiedzi na pytania o stosunek do swoich starszych dzieł. Odpowiadają najczęściej, że ich nie lubią, albo że wszystko by przerobiły i poprawiły. Rzadko która autorka je akceptuje. Raczej nie zaglądają, traktują jako coś zamkniętego i już puszczonego w świat, „nie ich”.

O wielu tych tematach nigdy wcześniej nie myślałam, bo nawet nie wiedziałam, że można i warto. Zresztą pisanie i nawyki pisarskie jakoś średnio mnie interesowały, bo w ogóle osoby autorskie interesują mnie tylko w pewnych określonych warunkach. Najczęściej autor_ka w książce jest mniej lub bardziej przezroczysta_y. Ale Sztuka powieści na pewno częściowo zmieni moje podejście.

Nigdy nie planowałam zostać pisarką i raczej tak zostanie, nie interesuje mnie to. Wolę czytać. Książkę Sztuka powieści, która składa się z wywiadów z uznanymi autorkami opowiadającymi o swoim pisaniu, potraktowałam więc jako ciekawostkę. Dobrze jest czasami wyjść spoza swojej bańki, spojrzeć z innej perspektywy, poznać czyjś punkt widzenia.

Pierwsze co mi przychodzi do...

Pasjonujące! Inspirujące! Uwalniające! Ta różnorodność doświadczeń, stylów, nawyków i talentów wśród twórców literatury jest zniewalająca! Oba tomy bezsprzecznie są warte uwagi. Zabawne, że kobiety często mówią o trudach łączenia prowadzenia domu i wychowania dzieci z tworzeniem literatury, o pisaniu pokątnym właściwie, a u panów tego rodzaju problem w ogóle się nie pojawił. U pisarzy zjawisko: „rodzina” zdaje się nie występować, lub jest niewarte uwagi. Ot, zaplecze, bez znaczenia raczej. Ale poza tym, w obu tomach mamy mnóstwo arcyciekawej pożywki. Zwłaszcza dla osób piszących. Polecam, polecam, polecam.

Pasjonujące! Inspirujące! Uwalniające! Ta różnorodność doświadczeń, stylów, nawyków i talentów wśród twórców literatury jest zniewalająca! Oba tomy bezsprzecznie są warte uwagi. Zabawne, że kobiety często mówią o trudach łączenia prowadzenia domu i wychowania dzieci z tworzeniem literatury, o pisaniu pokątnym właściwie, a u panów tego rodzaju problem w ogóle się nie...

Bardzo ciekawe.

Bardzo ciekawe.

Jak przyjemnie było poprzebywać z tyloma mądrymi kobietami!

Jestem oczarowana i trochę zaczarowana. Tak wiele inspirujących przemyśleń na temat pisania, czytania, relacji, polityki, tożsamości, kobiecości, przynależności, literatury, seksualności, narodowości, mężczyzn, punktu widzenia, twórczości, procesu pisania- tematów było tyle, że książka długo jeszcze we mnie zostanie. I dobrze!

Jak przyjemnie było poprzebywać z tyloma mądrymi kobietami!

Jestem oczarowana i trochę zaczarowana. Tak wiele inspirujących przemyśleń na temat pisania, czytania, relacji, polityki, tożsamości, kobiecości, przynależności, literatury, seksualności, narodowości, mężczyzn, punktu widzenia, twórczości, procesu pisania- tematów było tyle, że książka długo jeszcze we mnie...

Drugi tom „Sztuki powieści” to interesujący zbiór ciekawych wywiadów z intrygującymi pisarkami. Spora liczba rozmówczyń to znane (często bardzo znane) autorki, zaś większość wywiadów przeprowadzono w latach 80. i 90. ubiegłego wieku, tak więc należy spodziewać się trochę innej perspektywy i innych realiów życia, podejścia do sztuki i literatury – co wcale nie umniejsza wartości książki, a wręcz przeciwnie – chwilami czyni ją bardziej interesującą. Zdarzają się w zbiorze również wywiady z lat wcześniejszych (na przykład Karen Blixen z roku 1956) i (trzy) z dwudziestego pierwszego wieku, jednak nad całością roztacza się nostalgiczny urok lat osiemdziesiątych.

Bohaterki tomu opowiadają nam o swojej nienawiści do krytyków literackich oraz o niechęci do działań promocyjnych i marketingowych (spotkań z czytelnikami i – co dziwniejsze do udzielania wywiadów). Większość z przepytywanych pisarek podkreśla wielką wagę współpracy z dobrym redaktorem, twierdząc że właściwy redaktor to prawdziwy skarb – współtwórca książki, przyjaciel, powiernik.

Więcej na blogu Poczytane.pl: http://poczytane.pl/sztuka-powiesci-antologia-wywiadow-ii-z-the-paris-review-wywiady-z-pisarkami/

Drugi tom „Sztuki powieści” to interesujący zbiór ciekawych wywiadów z intrygującymi pisarkami. Spora liczba rozmówczyń to znane (często bardzo znane) autorki, zaś większość wywiadów przeprowadzono w latach 80. i 90. ubiegłego wieku, tak więc należy spodziewać się trochę innej perspektywy i innych realiów życia, podejścia do sztuki i literatury – co wcale nie umniejsza...

Zadziwiające jest, jak wiele piszących kobiet trudzi się udowadnianiem światu, że są równie poważnymi pisarkami, co mężczyźni. Wydawałoby się, że w czasach równouprawnienia takie kwestie w ogóle nie powinny być podnoszone. A jednak.

Marguerite Yourcenar została przyjęta do Akademii Francuskiej jako pierwsza kobieta w czterechsetletniej historii tej instytucji. Było to w… 1981 roku. Ursula K. Le Guin, wielokrotna laureatka nagród Hugo i Nebula, wspomina o swoich początkach na ścieżkach literatury science fiction:

„Kobiety musiały udawać, że są mężczyznami, albo używać tylko swoich inicjałów. Pisarstwo było czymś, czego reguły ustalali mężczyźni, i nigdy tego wcześniej nie kwestionowałam. Kobiety, które podważały zasady, były zbyt rewolucyjne, żebym w ogóle o nich wiedziała."

Kwestia pozycji kobiet jest stałym wątkiem w twórczości Margaret Atwood. Autorka „Opowieści podręcznej” zauważa, że większość książek, które się ukazują, piszą mężczyźni i są one recenzowane przez mężczyzn. To właśnie na polu krytyki literackiej można się zetknąć najczęściej z uprzedzeniami związanymi z płcią. Zdarza się też, że piszący mężczyźni „tworzą stereotypowe kobiety i portretują je jako wypchane meble lub pogotowie seksualne”. Zdaniem Toni Morrison jesteśmy zbyt przyzwyczajeni do kobiet, które pyskują albo które korzystają z broni słabych: zrzędzenia, zatruwania, unikania konfrontacji. Bohaterki jej książek są zazwyczaj silniejsze i odważniejsze od mężczyzn. To jednak Ursula K. Le Guin poszła w tej kwestii najdalej: akcję „Lewej ręki ciemności” osadziła w świecie, w którym… nie ma płci. I szlus.
(...)
Królowa kryminału i nestorka powieści detektywistycznej P. D. James bardzo ciekawie wypowiedziała się na temat religii. Każdy ma swoją własną drogę do Boga i absurdem byłoby skazywanie przeważającej części ludzkości na potępienie tylko dlatego, że do tego samego celu podąża inną ścieżką.

„Na ścieżce chrześcijańskiej, którą wybrałam, podłoże i widoki są inne od tych, które napotyka buddysta czy muzułmanin, lecz mam nadzieję, że wszyscy w końcu dotrzemy na miejsce.”

W „Wywiadach z pisarzami” pięknie o chrześcijaństwie powiedział William Faulkner:

„To indywidualny kodeks zachowania każdego człowieka, dzięki któremu staje się kimś lepszym, niż chce jego natura, niż gdyby podążał tylko za nią. Bez względu na rodzaj symbolu – czy będzie to krzyż, półksiężyc czy coś innego – przypomina on człowiekowi o jego obowiązku wobec ludzkiej rasy.”

Antologia wywiadów z „The Paris Review”, prezentująca rozmowy z pisarkami, niczym nie ustępuje części pierwszej, zarezerwowanej dla mężczyzn. Sztuka jest jedna, płeć nie istnieje, a do Boga prowadzą różne drogi. I szlus.
Cała recenzja opublikowana na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2017/12/04/taki-gosc-stanislaw-lem-czyli-uwaga-na-macki/

Zadziwiające jest, jak wiele piszących kobiet trudzi się udowadnianiem światu, że są równie poważnymi pisarkami, co mężczyźni. Wydawałoby się, że w czasach równouprawnienia takie kwestie w ogóle nie powinny być podnoszone. A jednak.

Marguerite Yourcenar została przyjęta do Akademii Francuskiej jako pierwsza kobieta w czterechsetletniej historii tej instytucji. Było to w…...

Trudno jest ocenić ten tom jednoznacznie. Może dlatego, że tutaj widzę kobiety punkt widzenia w kierunku życia, pisania czy sztuki. Mam wrażenie, jakby kobiety patrzyły na te same fakty inaczej. Być może jest to inna strona, a może chodzi o inny rodzaj percepcji obserwacji? Tego nie wiem. Ale po lekturze doceniam kunszt wydania jak i potrzebę zbierania takich wywiadów. Mądrych, pełnych ciekawych myśli i wyczerpujących odpowiedzi.


Kobiety opowiadają z dźwiękiem i finezją o swoim warsztacie pisarskim, przyzwyczajeniach, czy tez o tym co jest dla nich ważne. Ciekawą sprawą wydaje się być konfrontacja ich dzieł z tym co mówią w wywiadach. Z wywiadów wyłaniają się kobiety niezwykłe, mające wiele do opowiedzenia i nie ukrywające się za swoimi utworami. Są odważne, skromne, czasami przebojowe. Każda z nich ma coś ciekawego do opowiedzenia, a czytelnik widzi, że za laureatka Pokojowej Nagrody Nobla chowa się postać z krwi i kości, sypiąca dowcipami, czy też mająca wielki dystans do siebie.


Tego typu książki są potrzebne. Są jasnymi przesłaniami ludzi, którzy mają coś do powiedzenia i celebrują życie. Drugi tom jest niezwykły, nie ustępuje pierwszemu. To piękne, urzekające historie mogące być inspiracją dla innych w tworzeniu własnych opowieści. Nie zapominajmy, że nasze życie jest sztuką i tylko od nas zależy, co w nim stworzymy. Serdecznie polecam.

Trudno jest ocenić ten tom jednoznacznie. Może dlatego, że tutaj widzę kobiety punkt widzenia w kierunku życia, pisania czy sztuki. Mam wrażenie, jakby kobiety patrzyły na te same fakty inaczej. Być może jest to inna strona, a może chodzi o inny rodzaj percepcji obserwacji? Tego nie wiem. Ale po lekturze doceniam kunszt wydania jak i potrzebę zbierania takich wywiadów....

Cudo po prostu. Dla mnie drugi tom zdecydowanie lepszy niż pierwszy, bo z kobietami. Co więcej, jestem miłośnikiem rozmów, dialogów i wywiadów rzek, a ten zbiór to perła. Wiem, że niemal nie zdarza się, żeby dziennikarz miał na przeprowadzenie wywiadu dwa dni. Bywa, że nie jest przygotowany do tego typu rozmowy. Stąd znaleźć interesującego dziennikarza (tutaj chylę czoła przed gwiazdą polską w prowadzeniu inteligentnego dialogu Agnieszką Drotkiewicz) jest pewnie trudno. Krytycy „The Paris Review” to wszystko mają i co więcej umieją podejrzeć warsztat największych pisarzy. Ogólnie cała lektura przypomniała mi, jak rozmowa w ogóle powinna przebiegać. Dziękuję.

Brawa dla tłumaczy (Adama Pluszka i Łukasza Buchalskiego). Choć trochę żal, że nie było w gronie tłumaczki Dobromiły Jankowskiej I tomu sztuki powieści.

Cudo po prostu. Dla mnie drugi tom zdecydowanie lepszy niż pierwszy, bo z kobietami. Co więcej, jestem miłośnikiem rozmów, dialogów i wywiadów rzek, a ten zbiór to perła. Wiem, że niemal nie zdarza się, żeby dziennikarz miał na przeprowadzenie wywiadu dwa dni. Bywa, że nie jest przygotowany do tego typu rozmowy. Stąd znaleźć interesującego dziennikarza (tutaj chylę czoła...