Mam mieszane odczucia po przeczytaniu. Wspaniałe postacie, obraz historii Gruzji i codziennego życia bohaterów, dramaty ludzkie i ich losy. Z drugiej strony nadmierne opisy wszystkiego, zbyt wiele wątków pobocznych przez co gubiłam się w tych głównych, nie pamiętałam kto jest kim i z kim. Opuszczałam niektóre strony ponieważ nie mogłam przebrnąć, a i tak nie gubiłam wątku. Akcja książki ponad dwukrotnie przeciągnięta, przez co zniechęca.

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu. Wspaniałe postacie, obraz historii Gruzji i codziennego życia bohaterów, dramaty ludzkie i ich losy. Z drugiej strony nadmierne opisy wszystkiego, zbyt wiele wątków pobocznych przez co gubiłam się w tych głównych, nie pamiętałam kto jest kim i z kim. Opuszczałam niektóre strony ponieważ nie mogłam przebrnąć, a i tak nie gubiłam wątku....

Główna bohaterka idąc przez wernisaż zdjęć zmarłej przyjaciółki zabiera czytelników w podróż do przeszłości. Od beztroskiego dzieciństwa poprzez dojrzewanie w otoczeniu pełnym przemocy z wojną domową w tle, aż do dnia dzisiejszego gdy jest już ok 50-letnią kobietą. Historie miłosne, plany, marzenia, gruzińscy mężczyźni pełni zaborczości i dumy. Mafijne porachunki, narkotyki, seks. Wszystko to przeplatane w dość ciekawej historii czterech przyjaciółek. Miejscami wciąga, a miejscami nudzi, ale ładnie napisana.

Główna bohaterka idąc przez wernisaż zdjęć zmarłej przyjaciółki zabiera czytelników w podróż do przeszłości. Od beztroskiego dzieciństwa poprzez dojrzewanie w otoczeniu pełnym przemocy z wojną domową w tle, aż do dnia dzisiejszego gdy jest już ok 50-letnią kobietą. Historie miłosne, plany, marzenia, gruzińscy mężczyźni pełni zaborczości i dumy. Mafijne porachunki,...

Akcja książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych - na wernisażu zdjęć zmarłej przyjaciółki narratorki oraz w ich młodości, pod postacią historii, którą w trakcie tego wydarzenia opowiada. Poznajemy cztery przyjaciółki, ich rodziny i znajomych, którzy próbują odnaleźć się w trudnej gruzińskiej rzeczywistości. Próbują kochać, być wolni i pozostać ludźmi. Kończą w toksycznych relacjach, z traumami, uwikłani w przestępstwa i zdrady, często samych siebie.
Pięknie opowiedziana historia z wyrazistymi postaciami, nie dłużyła się ani przez moment.

Akcja książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych - na wernisażu zdjęć zmarłej przyjaciółki narratorki oraz w ich młodości, pod postacią historii, którą w trakcie tego wydarzenia opowiada. Poznajemy cztery przyjaciółki, ich rodziny i znajomych, którzy próbują odnaleźć się w trudnej gruzińskiej rzeczywistości. Próbują kochać, być wolni i pozostać ludźmi. Kończą w...

Książka na pewno nie dla wszystkich, sama akcja to nie więcej jak pół książki, ale mnie urzekła przepięknie napisana opowieść. Trudno teraz sięgnąć po inną książkę, która z pewnością zblednie w konfrontacji z "Coraz mniej światła".

Książka na pewno nie dla wszystkich, sama akcja to nie więcej jak pół książki, ale mnie urzekła przepięknie napisana opowieść. Trudno teraz sięgnąć po inną książkę, która z pewnością zblednie w konfrontacji z "Coraz mniej światła".

Zwykła cegiełka w kanonie literatury pięknej jakich wiele, chyba muszę przerzucić się na inny gatunek bo tu wszystko coraz bardziej zaczyna się zlewać.

Zwykła cegiełka w kanonie literatury pięknej jakich wiele, chyba muszę przerzucić się na inny gatunek bo tu wszystko coraz bardziej zaczyna się zlewać.

Trzyma w napięciu,rewelacyjny punkt wyjścia!

Trzyma w napięciu,rewelacyjny punkt wyjścia!

"Coraz mniej światła", bo w Gruzji w latach 90-tych XX wieku brakowało wszystkiego, często też i prądu. Ta powieść jest utkana ze wspomnień i fotografii, wpisująca się w trudną, naznaczoną traumami przyjaźń Keto, Diny, Nene i Iry. To dogłębny portret psychologiczny Gruzinów po "odzyskaniu" niepodległości.

"Coraz mniej światła", bo w Gruzji w latach 90-tych XX wieku brakowało wszystkiego, często też i prądu. Ta powieść jest utkana ze wspomnień i fotografii, wpisująca się w trudną, naznaczoną traumami przyjaźń Keto, Diny, Nene i Iry. To dogłębny portret psychologiczny Gruzinów po "odzyskaniu" niepodległości.

Naszpikowana sentymentalizmem do granic możliwości. Opowieść snuta, ale moim zdaniem bez umiejętności gawędziarskich, tworzących magiczny klimat. Momentami mialam juz dosc tego bajkopisarstwa, opowieści w opowieści i pomnażania wątków.

Mam wrażenie, jakby napisała to szesnastolatka, która bardzo dużo potrafi i ma duży potencjał, ale nadal się uczy. Tworzy swój warsztat. Ma kilka trafnych przemyśleń jednak to dalej coś w stylu literatury młodzieżowej.

Czytając po jednym zdaniu na akapit da się to przeżyć i nic nie stracić.

Naszpikowana sentymentalizmem do granic możliwości. Opowieść snuta, ale moim zdaniem bez umiejętności gawędziarskich, tworzących magiczny klimat. Momentami mialam juz dosc tego bajkopisarstwa, opowieści w opowieści i pomnażania wątków.

Mam wrażenie, jakby napisała to szesnastolatka, która bardzo dużo potrafi i ma duży potencjał, ale nadal się uczy. Tworzy swój warsztat....

Genialna książka gruzińskiej autorki. Książka opowiada o losach 4 przyjaciółek oraz wojnie w Abchazji.

Genialna książka gruzińskiej autorki. Książka opowiada o losach 4 przyjaciółek oraz wojnie w Abchazji.

Uwielbiam tę autorkę- pisze tak - jakby opowiadała przyjaciółce. Pełna wyzwań, przygód, wzruszająca, straszna, prawdziwa. Mrozi krew w żyłach. Pokazuje miłość i odkreśla ja od tej fizycznej, pokazuje przyjaźń, twardą i szorstką, pokazuje godzenie się z losem, ale też wyparcie. Rewelacyjny kalejdoskop emocji. Nino - dziękuję po raz kolejny.

Uwielbiam tę autorkę- pisze tak - jakby opowiadała przyjaciółce. Pełna wyzwań, przygód, wzruszająca, straszna, prawdziwa. Mrozi krew w żyłach. Pokazuje miłość i odkreśla ja od tej fizycznej, pokazuje przyjaźń, twardą i szorstką, pokazuje godzenie się z losem, ale też wyparcie. Rewelacyjny kalejdoskop emocji. Nino - dziękuję po raz kolejny.