Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawzięłam się i przeczytałam wszystkie 4 części „ Edwardian Murder Mysteries". Ta jest na szczęście ostatnia, bo żal mi już było moich biednych, zgrzytających z irytacji zębów… . Już dawno żadna książka tak bardzo mnie nie rozczarowała. Czytając zapowiedzi i recenzje kolejnego cyklu „ukochanej pisarki Brytyjczyków”, spodziewałam się pary inteligentnych i błyskotliwych detektywów, mierzących się z kryminalnymi zagadkami edwardiańskiej Anglii. Dostałam rozkapryszoną, bezmyślną panienkę z dobrego domu, przekonaną o własnym geniuszu i niezależności oraz nudnego detektywa, co rusz muszącego ratować z kolejnych opresji ową „samodzielną” lady. W tle kołtuńscy rodzicie panny i snobistyczna arystokracja. Trup ścielił się gęsto, przestępcy niemalże sami się odnajdywali, problemy ni stąd ni z owąd nagle rozwiązywały… I kiedy dobrnęłam już do ostatnich stron ostatniej części, myśląc, że nic głupszego już mnie przeczytam, nagle… harlequinowe oświadczyny. Przez litość nie napiszę czyje i komu.