Keto, Nene oraz Ira spotykają się po latach na wernisażu zdjęć autorstwa ich tragicznie zmarłej przyjaciółki Diny. Ich relacja zakończyła się wiele lat temu w burzliwych okolicznościach, zaś każda z pań poszła własną drogą. Ich ponowne spotkanie sprawia, iż smutne wspomnienia wracają do nich z ogromną siłą. Zaczynają również wychodzić na jaw straszliwe tajemnice.

"Coraz mniej światła" jest to powieść przybliżająca nam historię Gruzji w ostatnich latach istnienia Związku Radzieckiego oraz pierwszych latach pod odzyskaniu przez ten kaukaski kraj niepodległości. Bohaterki wraz ze swoimi rodzinami oraz sąsiadami próbują odnaleźć się w trudnej rzeczywistości. Mierzą się z brakiem podstawowych towarów oraz prądu elektrycznego. Zostają również uwikłane w walkę między gangami, walczącymi o wpływy w mieście, żyjącymi z zastraszania ludzi oraz prowadzenia lewych interesów. Biorą również udział w demonstracjach. Starają się jednak walczyć o swoją przyjaźń. Niebawem ich relacje zaczynają powoli się rozluźniać i ulegać zepsuciu na co wpływ mają porachunki toczone między najbliższymi ich osobami, niewłaściwe decyzje, wzajemne pretensje oraz głęboko skrywane sekrety.

Nino Haratischwili stworzyła książkę pełną emocji, nieoczywistych momentów i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Bohaterowie są pełni sprzeczności i kontrastów, którymi miotają często sprzeczne uczucia oraz głęboko skrywane żądze. Podejmują zachowania, które mają ogromny i niekiedy destrukcyjny wpływ na ich wzajemne stosunki. Jest to więc książka o przyjaźni, która okazuje się pasmem udręk, cierpień i bólu.

"Coraz mniej światła" to powieść, która przykuła moją uwagę i zachwyciła mnie sprawnie poprowadzoną narracją. Jej dużą zaletą jest klimat w jakim jest utrzymana i postacie głównych bohaterek. Polecam.

Keto, Nene oraz Ira spotykają się po latach na wernisażu zdjęć autorstwa ich tragicznie zmarłej przyjaciółki Diny. Ich relacja zakończyła się wiele lat temu w burzliwych okolicznościach, zaś każda z pań poszła własną drogą. Ich ponowne spotkanie sprawia, iż smutne wspomnienia wracają do nich z ogromną siłą. Zaczynają również wychodzić na jaw straszliwe tajemnice.

"Coraz...

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu. Wspaniałe postacie, obraz historii Gruzji i codziennego życia bohaterów, dramaty ludzkie i ich losy. Z drugiej strony nadmierne opisy wszystkiego, zbyt wiele wątków pobocznych przez co gubiłam się w tych głównych, nie pamiętałam kto jest kim i z kim. Opuszczałam niektóre strony ponieważ nie mogłam przebrnąć, a i tak nie gubiłam wątku. Akcja książki ponad dwukrotnie przeciągnięta, przez co zniechęca.

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu. Wspaniałe postacie, obraz historii Gruzji i codziennego życia bohaterów, dramaty ludzkie i ich losy. Z drugiej strony nadmierne opisy wszystkiego, zbyt wiele wątków pobocznych przez co gubiłam się w tych głównych, nie pamiętałam kto jest kim i z kim. Opuszczałam niektóre strony ponieważ nie mogłam przebrnąć, a i tak nie gubiłam wątku....

Główna bohaterka idąc przez wernisaż zdjęć zmarłej przyjaciółki zabiera czytelników w podróż do przeszłości. Od beztroskiego dzieciństwa poprzez dojrzewanie w otoczeniu pełnym przemocy z wojną domową w tle, aż do dnia dzisiejszego gdy jest już ok 50-letnią kobietą. Historie miłosne, plany, marzenia, gruzińscy mężczyźni pełni zaborczości i dumy. Mafijne porachunki, narkotyki, seks. Wszystko to przeplatane w dość ciekawej historii czterech przyjaciółek. Miejscami wciąga, a miejscami nudzi, ale ładnie napisana.

Główna bohaterka idąc przez wernisaż zdjęć zmarłej przyjaciółki zabiera czytelników w podróż do przeszłości. Od beztroskiego dzieciństwa poprzez dojrzewanie w otoczeniu pełnym przemocy z wojną domową w tle, aż do dnia dzisiejszego gdy jest już ok 50-letnią kobietą. Historie miłosne, plany, marzenia, gruzińscy mężczyźni pełni zaborczości i dumy. Mafijne porachunki,...

Akcja książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych - na wernisażu zdjęć zmarłej przyjaciółki narratorki oraz w ich młodości, pod postacią historii, którą w trakcie tego wydarzenia opowiada. Poznajemy cztery przyjaciółki, ich rodziny i znajomych, którzy próbują odnaleźć się w trudnej gruzińskiej rzeczywistości. Próbują kochać, być wolni i pozostać ludźmi. Kończą w toksycznych relacjach, z traumami, uwikłani w przestępstwa i zdrady, często samych siebie.
Pięknie opowiedziana historia z wyrazistymi postaciami, nie dłużyła się ani przez moment.

Akcja książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych - na wernisażu zdjęć zmarłej przyjaciółki narratorki oraz w ich młodości, pod postacią historii, którą w trakcie tego wydarzenia opowiada. Poznajemy cztery przyjaciółki, ich rodziny i znajomych, którzy próbują odnaleźć się w trudnej gruzińskiej rzeczywistości. Próbują kochać, być wolni i pozostać ludźmi. Kończą w...

Książka na pewno nie dla wszystkich, sama akcja to nie więcej jak pół książki, ale mnie urzekła przepięknie napisana opowieść. Trudno teraz sięgnąć po inną książkę, która z pewnością zblednie w konfrontacji z "Coraz mniej światła".

Książka na pewno nie dla wszystkich, sama akcja to nie więcej jak pół książki, ale mnie urzekła przepięknie napisana opowieść. Trudno teraz sięgnąć po inną książkę, która z pewnością zblednie w konfrontacji z "Coraz mniej światła".

Zwykła cegiełka w kanonie literatury pięknej jakich wiele, chyba muszę przerzucić się na inny gatunek bo tu wszystko coraz bardziej zaczyna się zlewać.

Zwykła cegiełka w kanonie literatury pięknej jakich wiele, chyba muszę przerzucić się na inny gatunek bo tu wszystko coraz bardziej zaczyna się zlewać.

Trzyma w napięciu,rewelacyjny punkt wyjścia!

Trzyma w napięciu,rewelacyjny punkt wyjścia!

"Coraz mniej światła", bo w Gruzji w latach 90-tych XX wieku brakowało wszystkiego, często też i prądu. Ta powieść jest utkana ze wspomnień i fotografii, wpisująca się w trudną, naznaczoną traumami przyjaźń Keto, Diny, Nene i Iry. To dogłębny portret psychologiczny Gruzinów po "odzyskaniu" niepodległości.

"Coraz mniej światła", bo w Gruzji w latach 90-tych XX wieku brakowało wszystkiego, często też i prądu. Ta powieść jest utkana ze wspomnień i fotografii, wpisująca się w trudną, naznaczoną traumami przyjaźń Keto, Diny, Nene i Iry. To dogłębny portret psychologiczny Gruzinów po "odzyskaniu" niepodległości.

Naszpikowana sentymentalizmem do granic możliwości. Opowieść snuta, ale moim zdaniem bez umiejętności gawędziarskich, tworzących magiczny klimat. Momentami mialam juz dosc tego bajkopisarstwa, opowieści w opowieści i pomnażania wątków.

Mam wrażenie, jakby napisała to szesnastolatka, która bardzo dużo potrafi i ma duży potencjał, ale nadal się uczy. Tworzy swój warsztat. Ma kilka trafnych przemyśleń jednak to dalej coś w stylu literatury młodzieżowej.

Czytając po jednym zdaniu na akapit da się to przeżyć i nic nie stracić.

Naszpikowana sentymentalizmem do granic możliwości. Opowieść snuta, ale moim zdaniem bez umiejętności gawędziarskich, tworzących magiczny klimat. Momentami mialam juz dosc tego bajkopisarstwa, opowieści w opowieści i pomnażania wątków.

Mam wrażenie, jakby napisała to szesnastolatka, która bardzo dużo potrafi i ma duży potencjał, ale nadal się uczy. Tworzy swój warsztat....

Genialna książka gruzińskiej autorki. Książka opowiada o losach 4 przyjaciółek oraz wojnie w Abchazji.

Genialna książka gruzińskiej autorki. Książka opowiada o losach 4 przyjaciółek oraz wojnie w Abchazji.