Hyperion

Jest to całkiem przyzwoity wstęp do całej sagi - tak podejrzewam. Spodobał mi się język Pana Simmonsa - pisze barwnie, stosuje ciekawe porównania, a poczynione przezeń aluzje nie zakłócają odbioru, a przez to także pełnego obrazu powieści. Zaintrygował mnie przypadek jednej z bohaterek dotkniętej piętnem cofającego się dla niej czasu. Jak to się zakończy? - oj, jestem bardzo ciekawy.

Jest to całkiem przyzwoity wstęp do całej sagi - tak podejrzewam. Spodobał mi się język Pana Simmonsa - pisze barwnie, stosuje ciekawe porównania, a poczynione przezeń aluzje nie zakłócają odbioru, a przez to także pełnego obrazu powieści. Zaintrygował mnie przypadek jednej z bohaterek dotkniętej piętnem cofającego się dla niej czasu. Jak to się zakończy? - oj, jestem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dan Simmons pisze bardzo bogatym, działającym na wyobraźnię językiem, niezwykle subtelnie i łatwo wprowadza czytelnika w wykreowany przez siebie świat, dzięki czemu książkę czyta się przyjemnie i płynnie. Miałam jednak momenty, kiedy rozdziały i wydarzenia zaczynały mi się dłużyć, a oderwane od siebie historie bohaterów następujące po sobie wprawiały w lekkie zakłopotanie. Koniec końców poznajemy bardzo szeroko genezę i tło historyczne (i może jest to dobre i potrzebne), jednak niewiele dzieje się w "czasie teraźniejszym" podczas głównej wyprawy bohaterów. Brakowało mi odrobiny więcej balansu w tym wszystkim, co nadałoby historii wartkości.

Dan Simmons pisze bardzo bogatym, działającym na wyobraźnię językiem, niezwykle subtelnie i łatwo wprowadza czytelnika w wykreowany przez siebie świat, dzięki czemu książkę czyta się przyjemnie i płynnie. Miałam jednak momenty, kiedy rozdziały i wydarzenia zaczynały mi się dłużyć, a oderwane od siebie historie bohaterów następujące po sobie wprawiały w lekkie zakłopotanie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na pewno jest to ciekawa książka i potrafię zrozumieć, skąd wzięła się jej popularność. Napisana jest naprawdę dobrym, barwnym językiem, momentami aż zbyt opisowym (choć to tylko moja opinia). Struktura powieści jest intrygująca, podobnie jak opisywany przez Simmonsa futurystyczny wszechświat. Problem w tym, że całość, choć niezwykle spójna pod względem kreowanego uniwersum, jest dość nierówna. Są tutaj opowieści naprawdę świetne (ksiądz, uczony), dobre (detektyw, poeta) i takie, które zupełnie mnie nie ujęły (żołnierz, konsul). Zakończenie jest okropnym cliffhangerem i tylko przypomniało mi, dlaczego wolę pojedyncze, skończone opowieści zamiast wielotomowych cykli. Dlatego tylko 7 - na pewno jest to rzecz godna uwagi, ale nie bezbłędna, sprawia wrażenie bardzo rozciągniętego wprowadzenia do czegoś większego.

Na pewno jest to ciekawa książka i potrafię zrozumieć, skąd wzięła się jej popularność. Napisana jest naprawdę dobrym, barwnym językiem, momentami aż zbyt opisowym (choć to tylko moja opinia). Struktura powieści jest intrygująca, podobnie jak opisywany przez Simmonsa futurystyczny wszechświat. Problem w tym, że całość, choć niezwykle spójna pod względem kreowanego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka składa się z głównej linii fabularnej oraz opowiadań poszczególnych członków pielgrzymki. Spajający wszystkie opowieści wątek jest ciekawy: świat stoi na krawędzi, tajemnicza postać Dzierzby, anomalne Grobowce Czasu... Ale to poszczególne, zróżnicowane tematycznie opowiadania są największą siłą powieści, zwłaszcza mroczna historia kapłana, który odbywał misje wśród niezwykle osobliwego ludu. Miej jednak na uwadze, że to tylko pierwszy tom, a zakończenie nie jest żadnym zakończeniem i nie przynosi odpowiedzi. Jeśli na nim zamierzasz skończyć - będziesz trochę rozczarowany. Ale i tak warto dla poszczególnych opowieści.

Książka składa się z głównej linii fabularnej oraz opowiadań poszczególnych członków pielgrzymki. Spajający wszystkie opowieści wątek jest ciekawy: świat stoi na krawędzi, tajemnicza postać Dzierzby, anomalne Grobowce Czasu... Ale to poszczególne, zróżnicowane tematycznie opowiadania są największą siłą powieści, zwłaszcza mroczna historia kapłana, który odbywał misje wśród...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ale pięknie opowiedziana historia. Niby taki standard, znany nawet z lektur szkolnych. Grupka ludzi skazana na siebie, dla zabicia czasu opowiada sobie historyjki. Nie byle jakie, nie zmyślone, tylko historię swojego i jak się okazuje nie tylko, życia. A ja jako czytelnik, przy tych historiach poznaję wszechświat. Bogaty, różnorodny i dręczony tym samym co Ziemia - człowiekiem. Człowiekiem, który tworzy, niszczy. Niosącym pokój dla siebie, niszczącym wszystko inne, co choć hipotetycznie może zagrozić jego dominacji. Mimo wspaniałych osiągnięć, cały czas nie można pozbyć się wrażenia, że jest największym pasożytem i szkodnikiem Wszechświata. Czy dla ludzkości jest jeszcze nadzieja?
Nie mogę się doczekać lektury kolejnych pozycji z serii.

Ale pięknie opowiedziana historia. Niby taki standard, znany nawet z lektur szkolnych. Grupka ludzi skazana na siebie, dla zabicia czasu opowiada sobie historyjki. Nie byle jakie, nie zmyślone, tylko historię swojego i jak się okazuje nie tylko, życia. A ja jako czytelnik, przy tych historiach poznaję wszechświat. Bogaty, różnorodny i dręczony tym samym co Ziemia -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowa. Jedna z tych nielicznych - nieprzewidywalnych i nieoczywistych.

Wyjątkowa. Jedna z tych nielicznych - nieprzewidywalnych i nieoczywistych.

Pokaż mimo to

Powieść szkatułkowa; wśród wielu zalet jakie posiada owa książka to właśnie tu znajduję jej największą, najciekawszą, która to sprawia że za każdym razem gdy ją czytam, odkrywam w niej nowe wymiary wyłaniające się z miejsc, zdaje się dobrze już poznanych. Wielu czytelników ma za sobą książki które z jakiś względów są nam sympatyczne w odbiorze i wspomnieniu; tak jest w moim przypadku z Hyperionem, i o dziwo miałem doń taki sentyment jeszcze przed jej przeczytaniem z racji takiej, że sięgnąłem poń z polecenia mego Brata, którego lektura ta pochłaniała wtem bez reszty; i o ile on zakończył swoją krótką przygodę z literaturą stając się kolejną ofiarą Dzierzby to ja ocalawszy, opuściłem Hyperiona by zgłębiać głębsze zakątki tajemniczego wszechświata książek!!!
Czytając Hyperiona pierwszy raz podchodziłem doń jak do powieści stricte fantastycznej - wszak tak jest kategoryzowana - z racji tej że moje nikłe obycie z literaturą wtem potrzebowało takiej mapy by nie zgubić się w labiryncie literatury w ogóle. Takie podejście oczywiście wyznaczyło mi jedyną prostą, ale ubogą w krajobrazy ścieżkę wiodącą do celu. Za pierwszym przeczytaniem, cała umieszczona tu fantastyko-science-fikcja była dla mnie jedynym ujrzanym wymiarem w tej powieści, i nie ośmielę się nawet dzisiaj powiedzieć że jest to jej słaby punkt, bo samo to że sięgnąłem do niej drugi raz po jakimś czasie świadczy o tym jej aspekcie jak najlepiej. Mierząc fantastykę przez pryzmat zalet Hyperiona w tej tylko dziedzinie sądziłem że ów genre ma mi do zaoferowania bardzo dużo. Oczywiście szybko się z tego dogmatu wyleczyłem stwierdzając że powieść Dana Simmonsa nie bez przyczyny nosi imię tytana z greckiej mitologi, gdyż idąc tym tropem reszta fantastów z którymi miałem do czynienia zasługuje na miano co najwyżej karłów.
Jeśli zatrzymać się na chwilę przy samej fantastyce to z pewnością miłośnicy którzy zamykają się tylko w tym gatunku uczują się tu jak pączki w maśle z racji tej że książka ta jest obdarzona wszystkimi przymiotami przez jakie owi fantaści mierzą dobrą powieść s-f, których nie mam ochoty tu wymieniać.
Wszystkie te wodotryski oczywiście nie miały by racji bytu bez fenomenalnie wykreowanego wielowymiarowego, sprawnie funkcjonującego uniwersum, który wydaje się nam istnieć nie tylko w granicach książki, ale i po za jej barierami. Mamy wrażenie podobne temu, gdy czytając o jakimś niewielkim fragmencie bądź aspekcie naszego realnego wielkiego świata, nasza intuicja i wyobraźnia bez problemu odnajduje szerszy kontekst, którego opis został pozbawiony.
Ale świat takowy nie istniał by bez zamieszkujących go bytów rozumnych. Wszak każdy to wie że istoty rozumne zostały obdarzone wspaniałym darem kreacji światów.
Bohaterowie zdematerializowani na karty tej powieści w postaci słowa pisanego po odwróceniu tego zabiegu na nice zdaje się, że stanęli by przed nami z krwi i kości obdarzeni w przymioty które są wymagane nie tylko by stać się człowiekiem stricte fizycznie, ale by stać się wielowymiarową koncentracją istoty człowieczeństwa. Poznając owych protagonistów zgłębimy kulturę, religię, sytuację polityczną, prawa, aspekty filozoficzne oraz problemy jakie stoją przed tym wspaniałym nowym światem.
Analogicznie, badając ów świat, nasza wyobraźnia podsunie nam całe spektrum życia jakie wiodą mieszkańcy tegoż fantastycznego wszechświata.
Ale znowuż te wszystkie przymioty to tylko cegły, które bez odpowiedniej zaprawy na nic by się zdały!
I tu pojawia się cała konstrukcja owej powieści, która wodzi nas za nos i prowadzi do celu po przez meandry czasu i przestrzeni niczym bohaterów owej książki wiedzie pozornie tylko ślepy los w "stalowe łapy przeznaczenia". Opowieści na które Hyperion się składa zdają się nie mieć ze sobą nic wspólnego, i takie mamy wrażenie czytając książkę pierwszy raz, takie też mają wrażenie Konsul, Kapłan, Kapitan, Detektyw, Poeta, Uczony i Żołnierz które te opowieści sobie opowiadają mając na celu, za ich pomocą ustalić swoje miejsce w tej "infundybule chronosynklastycznej". Wydaje się banalne, ale właśnie tu leży wielowymiarowość którą autor stara się złamać konwenanse rządzące literaturą s-f.
Opowiadania te śmiało mogły by istnieć jako oddzielne powieści, dla mnie czytanie ich to czysta przyjemność i dziw że w dobie seriali nikt nie bierze się do ich zekranizowania. Ale jak by mieli to spartolić jak "Terror" tegoż autora...
No dobrze, a na koniec co ma wspólnego ów wizja futurystycznego świata w którym Ziemia nie istnieje od 300 lat z XIX wiecznym poetą? Tyle, że własnie twórczość i życie owego poety są osią i spoiwem nie tylko dla pomysłu na napisanie tej książki, ale i macierzą w której ów powieść się dzieje. Czytając Hyperiona po raz wtóry - oraz jego kontynuację oczywiście - miałem wrażenie że wszystko dzieje się w głowie tegoż poety do którego twórczości zapoznania autor Hyperiona mnie zachęcił, przez co moje ciasne horyzonty znacznie się poszerzyły, pozwalając mi czerpać prawdziwe korzyści płynącą z literatury!!!

Polecam Hyperiona Dana Simmonsa i Hyperiona Johna Keatsa.

Powieść szkatułkowa; wśród wielu zalet jakie posiada owa książka to właśnie tu znajduję jej największą, najciekawszą, która to sprawia że za każdym razem gdy ją czytam, odkrywam w niej nowe wymiary wyłaniające się z miejsc, zdaje się dobrze już poznanych. Wielu czytelników ma za sobą książki które z jakiś względów są nam sympatyczne w odbiorze i wspomnieniu; tak jest w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Hyperion” Dana Simonsa jest kolejną literacką wizją podboju kosmosu. Przedstawiona w powieści straceńcza pielgrzymka siedmiu nieprzypadkowych postaci na jedną z planet na obrzeżach Sieci jest pretekstem do zaprezentowania losów rasy ludzkiej po zagładzie, jaka spotkała Starą Ziemię, nazywanej niewinnie Wielką Pomyłką.

Sam przebieg wyprawy jest raczej pozbawiony większej dramaturgii. Można rzec, że niewiele się dzieje. Cała esencja zgromadzona jest w opowieściach poszczególnych uczestników peregrynacji, z których wynosimy wiedzę na temat przesłanek, które zadecydowały o ich udziale w pielgrzymce. Przy okazji powoli odsłania się nam obraz przyczyn opuszczenia Starej Ziemi, przebiegu kolonizacji nowych planet, zasad funkcjonowania nowej cywilizacji, problemu z planetą o nazwie Hyperion. Tej wiedzy jednak jest wciąż zbyt mało, aby złożyć do kupy wszystkie puzzle, którymi raczy nas autor książki.

Same opowieści – wspomnienia są mocno zindywidualizowane i dostosowane do charakterystyki poszczególnych, należy przyznać, dość barwnych postaci. Mamy tu zatem elementy przygodowe, sensacyjne, batalistyczne, filozoficzne, literackie, melodramatyczne. We wszystkich opowieściach języczkiem u wagi jest czas, który płynie, spowalnia, przyspiesza, cofa się. Nie sposób nie zauważyć, że każdy z bohaterów nosi klucz do rozwikłania głównowątkowej zagadki i nic nie dzieje się tu przypadkowo, jednak tego w tym tomie na pewno się nie dowiemy. Być może w kolejnym … Być może, ale już beze mnie. Jednak literatura s-f to nie moja bajka.

„Hyperion” Dana Simonsa jest kolejną literacką wizją podboju kosmosu. Przedstawiona w powieści straceńcza pielgrzymka siedmiu nieprzypadkowych postaci na jedną z planet na obrzeżach Sieci jest pretekstem do zaprezentowania losów rasy ludzkiej po zagładzie, jaka spotkała Starą Ziemię, nazywanej niewinnie Wielką Pomyłką.

Sam przebieg wyprawy jest raczej pozbawiony większej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka skrywa wiele gatunków. Fantasy, horror, dramat, sci-fi. Tej enigmatycznej powieści nie czyta się łatwo z racji dużej dawki słowotwórstwa. Wymaga skupienia ale odwdzięcza się swym majestatyzmem.

Książka skrywa wiele gatunków. Fantasy, horror, dramat, sci-fi. Tej enigmatycznej powieści nie czyta się łatwo z racji dużej dawki słowotwórstwa. Wymaga skupienia ale odwdzięcza się swym majestatyzmem.

Pokaż mimo to

W zasadzie za Hyperiona zabierałem się z 10 lat. Mniej więcej wtedy, mój dobry znajomy, będąc pod wrażeniem lektury, nie mógł się nachwalić fabuły, wymyślonego świata, pomysłów, a przede wszystkim "postmodernistycznej koncepcji bohaterów".
I miał całkowitą rację. Co prawda nie wiedziałem, że to niezamknięta całość i po ostatniej stronie mam ogromny niedosyt, że to "jeszcze 3 tomy historii"...
Co jest dobre?
Postacie. To chyba sedno Hyperiona, bo wokół każdego z bohaterów oplata się powieść. Łączącym ich ogniwem jest niezwykle interesująca tytułowa planeta Hyperion.

No i świat. Z wielkim rozmachem. Pełen space-operowych elementów, a jednakże nasycony cyberpunkową dekadencją ("puszczanie oka do czytelnika: quasi-percepcyjne macierze Gibsona (...) stanowiące pomost dla porozumiewania się człowieka z maszynami i Sztucznymi Inteligencjami"). I odrobina sentymentalnego romantyzmu :)

Bardzo dobre, na poziomie Diuny Herberta. Must read.

W zasadzie za Hyperiona zabierałem się z 10 lat. Mniej więcej wtedy, mój dobry znajomy, będąc pod wrażeniem lektury, nie mógł się nachwalić fabuły, wymyślonego świata, pomysłów, a przede wszystkim "postmodernistycznej koncepcji bohaterów".
I miał całkowitą rację. Co prawda nie wiedziałem, że to niezamknięta całość i po ostatniej stronie mam ogromny niedosyt, że to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to