Ósme życie (dla Brilki). Tom 1

Ciężka.

Ciężka.

Pierwszy tom "Ósmego życia" po prostu pochłonęłam, lektura ta okazała się dla mnie fascynująca nie tylko ze względu na wciągającą fabułę, ale przede wszystkim na wspaniale napisane postacie kobiece i relacje między nimi. Świat rodziny Jaszich, to przede wszystkim świat niezwykłych osobowości kobiecych i nieobecnych mężczyzn. Najbardziej znaczące dla rodu wydarzenia dzieją się bez udziału mężów, braci, ojców czy synów, przebywających na wojnie/w gułagu/w podróży zagranicznej. Kobiety mogą więc liczyć jedynie na wsparcie innych kobiet, tworząc mimo okrutnych okoliczności wojny, socjalistycznego reżimu, głodu i śmierci, prawdziwe więzi wzajemnej solidarności. Stazja i Tekla, Stazja i Sopio, Stazja i Kristine, Kitty i Mariam, Kitty i Fred, duża Ida i mała Ida, mała Elene i Stazja oraz Kristine. Niezwykle relacje, często bardzo skomplikowane, niejednoznaczne, naznaczone dramatami, smutkiem i rozpaczą, ale jednocześnie dające siłę i nadzieję....w tle powraca natomiast motyw gorącej czekolady, przygotowywanej wedlug receptury protoplasty rodu, cukiernika w carskiej rosji. Napój ten, cudownie pyszny, ma też straszne i niebezpieczne działanie, przynosi nieszczęście i ból. W sposób symboliczny oddaje on klimat książki, gdzie radość niesie ze sobą zawsze odrobinę smutku, nadzieja, szczyptę strachu, miłość, cień nienawiści.

Pierwszy tom "Ósmego życia" po prostu pochłonęłam, lektura ta okazała się dla mnie fascynująca nie tylko ze względu na wciągającą fabułę, ale przede wszystkim na wspaniale napisane postacie kobiece i relacje między nimi. Świat rodziny Jaszich, to przede wszystkim świat niezwykłych osobowości kobiecych i nieobecnych mężczyzn. Najbardziej znaczące dla rodu wydarzenia dzieją...

Cudowna, kojąca, wielowątkowa powieść. Chociaż losy bohaterów nie zawsze układały się po ich myśli, można znaleźć dużo spokoju oraz nostalgii w tej książce. Cieszę się, ze mogłam ja przeczytać.

Cudowna, kojąca, wielowątkowa powieść. Chociaż losy bohaterów nie zawsze układały się po ich myśli, można znaleźć dużo spokoju oraz nostalgii w tej książce. Cieszę się, ze mogłam ja przeczytać.

To jest naprawdę dobra książka, momentami musiałam odkładać, żeby przemyśleć to, co przeczytalam.

To jest naprawdę dobra książka, momentami musiałam odkładać, żeby przemyśleć to, co przeczytalam.

Trudno się nie wzruszyć czytając tę książkę opisującą losy gruzińskiej rodziny. Brawo dla autorki za bardzo przystępnie przekazane wątki historyczne. Czyta się rewelacyjnie, polecam gorąco.

Trudno się nie wzruszyć czytając tę książkę opisującą losy gruzińskiej rodziny. Brawo dla autorki za bardzo przystępnie przekazane wątki historyczne. Czyta się rewelacyjnie, polecam gorąco.

Postacie zapadające w pamięć, sytuacje bez wyjścia i trudne doświadczenia, które je ukształtowały, a które poznajemy parę pokoleń wstecz, tworzą historię od której nie można się oderwać.

Postacie zapadające w pamięć, sytuacje bez wyjścia i trudne doświadczenia, które je ukształtowały, a które poznajemy parę pokoleń wstecz, tworzą historię od której nie można się oderwać.

Jednak chwilkę zastanawiałam się, czy aby nie mogłabym dać 10 gwiazdek. Cudownie trzyma w napięciu, zwroty akcji i te pięknie i wydaje mi się rzetelnie przedstawione tło historyczne. Nie zauważyłam naiwności, niedojrzałych sytuacji. Czyta się łatwo. Nie mogę się doczekać drugiej części. Wiele sytuacji mrożących krew w żyłach. Polecam gorrrąąąco.

Jednak chwilkę zastanawiałam się, czy aby nie mogłabym dać 10 gwiazdek. Cudownie trzyma w napięciu, zwroty akcji i te pięknie i wydaje mi się rzetelnie przedstawione tło historyczne. Nie zauważyłam naiwności, niedojrzałych sytuacji. Czyta się łatwo. Nie mogę się doczekać drugiej części. Wiele sytuacji mrożących krew w żyłach. Polecam gorrrąąąco.

Książka ładnie i wciągająco napisana, niestety historia jest tak smutna i trudna, że odradzam osobom wrażliwym.

Książka ładnie i wciągająco napisana, niestety historia jest tak smutna i trudna, że odradzam osobom wrażliwym.

"Ósme życie" zostawiłam sobie na deser, choć większość z was swoją przygodę z Haratischwili rozpoczęło właśnie od tej książki. Po "Coraz mniej światła" - świetnej i najlepszej wg mnie książce 2022 roku musiałam wrócić do jedynego dzieła autorki, którego jeszcze nie przeczytałam. Czy można kochać Haratischwili i nie znać "Ósmego życia"?
Zaczęłam czytać tę książkę kilka lat temu, kiedy jeszcze nazwisko autorki niewiele mi mówiło. Wtedy porzuciłam czytanie po kilkudziesięciu stronach będąc przekonaną, że mam do czynienia z jakąś nudną i trywialną historią o rodzinie fabrykanta czekolady i jego tajemniczym przepisie na ten napój. Muszę przyznać, że dopiero, kiedy poznałam inne książki autorki, zdecydowałam się ponownie sięgnąć po "Ósme życie".
Książka rozkręca się wolno i to jest chyba jej jedyny minus, więc nie dziwię się, jeśli nie tylko ja odniosłam na początku wrażenie, że to książka o czekoladzie.
Choć zaczęłam pisać o "Ósmym życiu"trochę humorystycznie to powinnam teraz natychmiast zmienić ten ton. Czekoladowy wątek trochę pomieszał mi szyki, bo "Ósme życie" nie jest ani odrobinę słodkie. To porządny kawał pięknej, monumentalnej wręcz prozy. Wspaniała, choć bolesna saga rodziny Jaszi osadzona na tle najważniejszych historycznych wydarzeń XX wieku. To podróż przez historię Gruzji od czasu powstania komunizmu, poprzez sowieckie represje, rządy ZSRR, aż do czasów upadku żelaznej kurtyny. Narratorką jest Nica, prawnuczka Stazji, która urodziła się w 1900 roku i od której to właśnie rozpoczyna się cała ta historia. "Ósme życie" to także książka o więzach rodznnych, naszych korzeniach i o skutkach podejmowanych przez nas i poprzednie pokolenia decyzji. Zmusza do refleksji i zachęca do przyjrzenia się własnemu drzewu genealogicznemu i poznania historii własnej rodziny, a zwłaszcza wpływu przeszłości na teraźniejszość. Czy każdy z nas jest białą kartą, czy losy naszych babć, dziadków, ciotek i matek już od samych narodzin spoczywają na nas niczym balast. Czybyśmy wogóle istnieli, gdyby naszych przodków spotkały inne losy?
Dla mnie "Ósme życie" to książkowe must have. Książka, którą każdy powienien przeczytać i potraktować nie tylko jako nieodrobiną lekcję historii.

"Ósme życie" zostawiłam sobie na deser, choć większość z was swoją przygodę z Haratischwili rozpoczęło właśnie od tej książki. Po "Coraz mniej światła" - świetnej i najlepszej wg mnie książce 2022 roku musiałam wrócić do jedynego dzieła autorki, którego jeszcze nie przeczytałam. Czy można kochać Haratischwili i nie znać "Ósmego życia"?
Zaczęłam czytać tę książkę kilka lat...

To bardzo dobra saga rodzinna, pełna bólu, rozterek i przeżyć, przede wszystkim kobiet. Jestem pod ogromnym wrażeniem pióra Haratischwili.

To bardzo dobra saga rodzinna, pełna bólu, rozterek i przeżyć, przede wszystkim kobiet. Jestem pod ogromnym wrażeniem pióra Haratischwili.