Książkę czyta się lekko. Akcja rozwija się powoli i stopniowo. Jest wciągająca i nawet lekko trzyma w napięciu. Przebieg zdarzeń jest jasny i czytelny, czasem wręcz przewidywalny. Niestety, mam wrażenie, że nie jest to już ten sam Reacher co kiedyś. Wszystko jest jakieś spokojniejsze, a sam główny bohater grzeczniejszy. Brakuje niestety czegoś, do czego Child przyzwyczaił swoich czytelników. W książce brakuje tradycyjnego "przypadku" oraz typowej dla Reachera anonimowości i podróży autobusem. Mam wrażenie, że współpraca braci Child nie wyszła serii o sławnym żołnierzu na dobre. Mimo wszystko warto przeczytać.

Książkę czyta się lekko. Akcja rozwija się powoli i stopniowo. Jest wciągająca i nawet lekko trzyma w napięciu. Przebieg zdarzeń jest jasny i czytelny, czasem wręcz przewidywalny. Niestety, mam wrażenie, że nie jest to już ten sam Reacher co kiedyś. Wszystko jest jakieś spokojniejsze, a sam główny bohater grzeczniejszy. Brakuje niestety czegoś, do czego Child przyzwyczaił...

Reacher znowu w wojsku, co mi się podoba. Szybka akcja, tradycyjny Lee Child ;) jak ktoś lubi, będzie lubił dalej. Ja- polecam!

Reacher znowu w wojsku, co mi się podoba. Szybka akcja, tradycyjny Lee Child ;) jak ktoś lubi, będzie lubił dalej. Ja- polecam!

Z przykrością stwierdzam, że napisał to jakiś grafoman, który podszył się pod mojego ukochanego Autora. Czytałem i przecierałem oczy ze zdumienia. Nawet dla pieniędzy nie powinno się takiej żałosnej książki firmować nazwiskiem Lee Child. Szlachectwo zobowiązuje.

Z przykrością stwierdzam, że napisał to jakiś grafoman, który podszył się pod mojego ukochanego Autora. Czytałem i przecierałem oczy ze zdumienia. Nawet dla pieniędzy nie powinno się takiej żałosnej książki firmować nazwiskiem Lee Child. Szlachectwo zobowiązuje.

A mnie tam się podobała, jest klimat, i nawet taki faktycznie najwcześniejszego Reachera.

A mnie tam się podobała, jest klimat, i nawet taki faktycznie najwcześniejszego Reachera.

Niestety, to już nie jest Reacher :(
Szkoda, bo każda z poprzednich (napisana samodzielnie przez Lee) trzymała w napięciu od pierwszej strony. Żadna nie przetrwała 1 dnia od zakupu. Tę meczę tydzień i jestem na 50 stronie. Ostatnie 3 książki z serii były chyba pisane pod jako takim nadzorem Lee, bo jeszcze nie było tak źle. Ta już chyba napisana wyłącznie przez Andrew'a. Mama wrażenie, że Reacher tutaj to drugoplanowy bohater i w dodatku płaski jak naleśnik bez nadzienia. Sorry Lee, sorry Albatros - nie postawię kolejnej książki koło serii Reachera :(

Niestety, to już nie jest Reacher :(
Szkoda, bo każda z poprzednich (napisana samodzielnie przez Lee) trzymała w napięciu od pierwszej strony. Żadna nie przetrwała 1 dnia od zakupu. Tę meczę tydzień i jestem na 50 stronie. Ostatnie 3 książki z serii były chyba pisane pod jako takim nadzorem Lee, bo jeszcze nie było tak źle. Ta już chyba napisana wyłącznie przez Andrew'a....

To dobrze, że autorzy wracają akcją do okresu Jacka w żandarmerii, bo to były najciekawsze opowieści w serii, ale końcówka jest raczej słaba.

To dobrze, że autorzy wracają akcją do okresu Jacka w żandarmerii, bo to były najciekawsze opowieści w serii, ale końcówka jest raczej słaba.

Bardzo średnia, nieco lepsza od ostatnich ale i tak czytam tylko z sympatii do serii i bohatera. Dużo scen zbędnych, fabuła trochę na siłę. Oj przydał by się jakiś świeży pomysł na Reachera.

Bardzo średnia, nieco lepsza od ostatnich ale i tak czytam tylko z sympatii do serii i bohatera. Dużo scen zbędnych, fabuła trochę na siłę. Oj przydał by się jakiś świeży pomysł na Reachera.

Rozczarowanie. Reacher zachowuje sie jak bałwan. Zamiast stoickiego spokoju i "Reacher czekał" lata jak dzban z pistoletem i zabija przypadkowo napotkane osoby, a rozwiązanie typu "moi prawnicy cię zniszczą" to żenada. Przeczytałem tylko z obowiązku i sentymentu dla serii.

Rozczarowanie. Reacher zachowuje sie jak bałwan. Zamiast stoickiego spokoju i "Reacher czekał" lata jak dzban z pistoletem i zabija przypadkowo napotkane osoby, a rozwiązanie typu "moi prawnicy cię zniszczą" to żenada. Przeczytałem tylko z obowiązku i sentymentu dla serii.

Jestem po przeczytaniu trzech z czterech pozycji napisanych przez Childa z bratem. Nie jest chyba tajemnicą, że stary dobry Lincoln jedynie sygnował te powieści swoim nazwiskiem, a cały piekielnie dobry cykl o blisko dwumetrowym żandarmie przechodzi swój bliski zmierzchowi okres przekazywania autorskiej pałeczki. Z twórczością Pana Lee Childa jest trochę tak, jak z graniem na konsoli z o wiele młodszym bratem. Jeżeli nie chcemy, żeby nam popsuł frajdę z rozgrywki, a z jakiegoś powodu musimy z nim grać, niech to robi najlepiej na odłączonym padzie. W szerokim gronie zwolenników opinii na temat spadku jakości cyklu o Reacherze w momencie przekazywania pałeczki Panu Andrew nie jestem bynajmniej sam. Ten odgrzewany kotlet, który zawsze, bo już od 24 tomów smakował wybornie, nagle się przejadł, ponieważ zaczął smakować inaczej. Po prostu kto inny zaczął go przyrządzać. W ten schemat wpisuje się czwarta napisana wspólnie (czy na pewno wspólnie?),a dwudziesta ósma ogólnie książka braci Child pt. „Sekret”. Jaki sekret ukryli przed nami autorzy i czy dane będzie nam je poznać? W sumie tak. I to już praktycznie na początku powieści.

Mamy rok 1992. Stany Zjednoczone. Dwie siostry w akcie bezmyślnej zemsty oraz sukcesywnych, usilnych próbach dotarcia do prawdy o swoim ojcu mordują naukowców, zamieszanych w tajny rządowy projekt realizowany w Indiach 23 lata temu. Zdegradowany ze stopnia majora Jack Reacher aktywnie służy w armii. Ten Reacher, którego znamy z większości powieści nie interesowałby się raczej sprawą, która go nie dotyczy. Ten Reacher z „Sekretu” interesuje się, ponieważ zainteresował się tym Departament Obrony Stanów Zjednoczonych. Ten sam Departament w związku z powyższym tworzy grupę śledczą, której potencjalnym celem jest zdemaskowanie oprawców oraz zapobieżenie śmierci kolejnych naukowców, a w której skład wchodzi agentka FBI, agent CIA, przedstawiciel Departamentu Skarbu oraz przedstawiciel armii… Reacher właśnie.

Powieść przeczytałem w kilka dni, a zazwyczaj takie „Czajldy” czytam w kilka godzin, do jednego dnia maksymalnie. Dlaczego? Chyba troszkę mi zabrakło Reachera w Reacherze i szybko traciłem zainteresowanie kontynuacją. „Sekret” to jedna z niewielu powieści, z cyklu, w której więcej i intensywniej czytamy o antagonistach niż o wielkim wojskowym wymierzającym im sprawiedliwość, zatem jako pisany przez Andrew Childa zupełnie nowy cykl, luźno związany z Jackiem, czytałoby się to lepiej niż jako pełnoprawna dwudziesta siódma kontynuacja jego przygód. Wielka szkoda, że nie dostaliśmy więcej Reachera w Reacherze, zwłaszcza, że panowie Childowie zdecydowali się już na osadzenie powieści w czasach jego służby w żandarmerii, a tego czasu akcji w całym cyklu jest niezwykle mało.

Na niezbyt chlubną uwagę zasługuje prostoliniowość w myśl skreślania przez oprawczynie kolejnych nazwisk z ich listy śmierci. Czy to nie nazbyt oczywiste, że tym, który cokolwiek wie na temat tajnego indyjskiego Projektu 192 okaże się ten ostatni do skreślenia?

Mimo, że Sekret odwrotnie do „Umrzeć próbując”, „Elity zabójców”, „61 godzin” i dwudziestu kilku pozostałych powieści, nie wywołał tego choćby chwilowego stanu, w którym robi się zimno, oddech zostaje wstrzymany, bądź wręcz przeciwnie – przyspiesza, a wzrok wodzi po kolejnych linijkach tekstu z zatrważającą prędkością, to jestem w stanie wydobyć z niego pewne plusy. Historia całkiem dobrze przemyślana i jak na cykl o Reacherze to w sumie i pasująca. Zakończenie raczej nieprzewidywalne i jak to bywało w wielu poprzedniczkach – z dnem ukrytym pod innym dnem przeplatają się ostatecznie zwroty akcji. Da się nawet z tej pozycji cieszyć, ale to, w jaką stronę zmierza ulubiony przez wszystkich „Childfanów” prawie dwumetrowy, bezdomny, emerytowany czy wciąż aktywny wojskowy nie napawa optymizmem. Panie Andrew, proszę, stwórz Pan swój cykl. Reachera zostaw proszę w spokoju.

Jestem po przeczytaniu trzech z czterech pozycji napisanych przez Childa z bratem. Nie jest chyba tajemnicą, że stary dobry Lincoln jedynie sygnował te powieści swoim nazwiskiem, a cały piekielnie dobry cykl o blisko dwumetrowym żandarmie przechodzi swój bliski zmierzchowi okres przekazywania autorskiej pałeczki. Z twórczością Pana Lee Childa jest trochę tak, jak z graniem...

Mało Reachera w Reacher'ze... tylko dla wiernych fanów.

Mało Reachera w Reacher'ze... tylko dla wiernych fanów.