Cudowny obraz starego Kairu, jego mieszkańców i codziennego życia, Co prawda sprzed kilkudziesięciu lat, ale nadal bardzo aktualny. Moim skromnym zdaniem, jest to najlepsze ze wszystkich dzieł, które wyszły spod pióra egipskiego Noblisty. Na pewno nikt nie jest w stanie oddać lepiej atmosfery Khan-el-Khalili, bazaru z niezwykłymi alejkami i kawiarenkami, miejsca, które z pewnością jest kwintesencją kairskości. Powieść intelektualna, pięknie napisana.

Cudowny obraz starego Kairu, jego mieszkańców i codziennego życia, Co prawda sprzed kilkudziesięciu lat, ale nadal bardzo aktualny. Moim skromnym zdaniem, jest to najlepsze ze wszystkich dzieł, które wyszły spod pióra egipskiego Noblisty. Na pewno nikt nie jest w stanie oddać lepiej atmosfery Khan-el-Khalili, bazaru z niezwykłymi alejkami i kawiarenkami, miejsca, które z...

I cóż, że noblista, skoro znużyła mnie i sprawiła, że porzuciłam nawet nie w połowie (136 strona) bez wyrzutów sumienia, albowiem czasu coraz mniej, książek coraz więcej (tych, które chcę przeczytać i wiem, że będzie to przyjemność). Zatem czym prędzej wyruszam odkrywać kolejne, wzbudzające zachwyt i interesujące. A jeśli zostanie mi czasu wrócę i dokończę pozostałe.

I cóż, że noblista, skoro znużyła mnie i sprawiła, że porzuciłam nawet nie w połowie (136 strona) bez wyrzutów sumienia, albowiem czasu coraz mniej, książek coraz więcej (tych, które chcę przeczytać i wiem, że będzie to przyjemność). Zatem czym prędzej wyruszam odkrywać kolejne, wzbudzające zachwyt i interesujące. A jeśli zostanie mi czasu wrócę i dokończę pozostałe.

Początkowo nieco przeraziła mnie objętość książki. Obawiałam się, czy nie znudzi mnie niespieszna opowieść o kairskiej rodzinie. Ostatnio trudno mi się skupić na lekturze, dlatego wybieram raczej literaturę faktu. Szybko jednak zaczarowała mnie proza Mahfuza, chciałam dowiadywać się więcej i więcej o siedmiorgu bohaterów: despotycznym antypatycznym ojcu, bojaźliwej serdecznej matce, dwóch córkach marzących o zamążpójściu (choć równało się ono zostaniu dożywotnią niewolnicą męża) i trzech bardzo różnych synach. Wszystkich po kolei poznajemy, śledząc ich życie, wnikając do ich dusz, poznając marzenia i tęsknoty. A wszystko to na tle walki Egiptu o niepodległość.

Czytanie o codzienności muzułmańskiej rodziny sprzed stu lat, w kraju, którego nie znam, było cudowną przygodą. Nadżib Mahfuz pisze przepięknie, delektowałam się każdym zdaniem, czytanie książek tak utalentowanych autorów to prawdziwa uczta. Nieczęsto odkrywam pisarzy, których styl jest tak bardzo "mój". Nie mogę się już doczekać spotkania z kolejnymi jego powieściami!

Początkowo nieco przeraziła mnie objętość książki. Obawiałam się, czy nie znudzi mnie niespieszna opowieść o kairskiej rodzinie. Ostatnio trudno mi się skupić na lekturze, dlatego wybieram raczej literaturę faktu. Szybko jednak zaczarowała mnie proza Mahfuza, chciałam dowiadywać się więcej i więcej o siedmiorgu bohaterów: despotycznym antypatycznym ojcu, bojaźliwej...

Co to była za książka! Tak mądrze tłumacząca tak odmienny dla nas świat. "Czuł niejasno, że jest to dowód uznania, dla niego, że liczy się jako osoba..." - po skończeniu 10 lat Kamal został zaproszony przez ojca do modlitwy w meczecie i tym samym zrównany w prawach z braćmi.

Co to była za książka! Tak mądrze tłumacząca tak odmienny dla nas świat. "Czuł niejasno, że jest to dowód uznania, dla niego, że liczy się jako osoba..." - po skończeniu 10 lat Kamal został zaproszony przez ojca do modlitwy w meczecie i tym samym zrównany w prawach z braćmi.

Wybitna. Fantastycznie ukazane kairska starówka i jej mieszkańcy ze swoją specyficzną mentalnością. Urokliwe zaułki pełne pół-sekretów (czy tu można coś utrzymać w tajemnicy?) i hipokryzji. Cudowny język. Uwaga, książka nie jest równa. Są momenty nudniejsze.

Wybitna. Fantastycznie ukazane kairska starówka i jej mieszkańcy ze swoją specyficzną mentalnością. Urokliwe zaułki pełne pół-sekretów (czy tu można coś utrzymać w tajemnicy?) i hipokryzji. Cudowny język. Uwaga, książka nie jest równa. Są momenty nudniejsze.

Największą wadą tu jest balansowanie fabuły na granicy telenoweli: romanse, rozwody, małżeństwa, kłótnie i godzenie się. Rozumiem, że w 1956 roku, kiedy powieść wydano, literatura obyczajowa trochę taką telenowelowatą rolę pełniła, ale jednak trochę to śmieszy.
Zaletą tu jest tu przedstawienie kultury Egiptu z końca I wojny światowej. Tyranizujący rodzinę despota i dewot (jednocześnie znany wśród swoich przyjaciół czarujący bon vivant) i jego rodzina. Szczególnie ciekawa jest sytuacja kobiet, warto przeczytać, żeby zdać sobie sprawę, o jakim losie dla naszych sióstr i córek marzą rządzący nami dewoci i hipokryci.

Największą wadą tu jest balansowanie fabuły na granicy telenoweli: romanse, rozwody, małżeństwa, kłótnie i godzenie się. Rozumiem, że w 1956 roku, kiedy powieść wydano, literatura obyczajowa trochę taką telenowelowatą rolę pełniła, ale jednak trochę to śmieszy.
Zaletą tu jest tu przedstawienie kultury Egiptu z końca I wojny światowej. Tyranizujący rodzinę despota i dewot...

Przeczytałam ponad 100 stron. Mimo, że nikt tutaj nikogo nie biczuje, nie przeklina, nie wyzywa to ilość męskiej agresji\przeżywania roli męskiej jako nadrzędnej wobec kobiecej, wyrażonej w kontroli, obsesji, gniewie i pysze jest tak duża, że nie jestem w stanie czytać dalej. Zerknęłam na dalsze strony, miało być jeszcze trudniej, więc odpuściłam.
(Pracuję z ofiarami przemocy więc moja ocena może być przesadzona dla wielu.)

Przeczytałam ponad 100 stron. Mimo, że nikt tutaj nikogo nie biczuje, nie przeklina, nie wyzywa to ilość męskiej agresji\przeżywania roli męskiej jako nadrzędnej wobec kobiecej, wyrażonej w kontroli, obsesji, gniewie i pysze jest tak duża, że nie jestem w stanie czytać dalej. Zerknęłam na dalsze strony, miało być jeszcze trudniej, więc odpuściłam.
(Pracuję z ofiarami...

Jest to jedna z tych rzadkich i kontrowersyjnych książek pochodzenia arabskiego, które odważnie poruszają temat męskiej hipokryzji w świecie islamu.

Napisana pięknym, nieco już archaicznym stylem poddaje krytyce społeczność, w której ciemiężenie kobiet, tyrania i religijna obłuda są na porządku dziennym.

Niestety, w pewnym momencie ciągłość fabuły zostaje znacznie osłabiona przez wtrącenie wątku politycznego, czego konsekwencją jest przeobrażenie udanej powieści obyczajowej w nieco mniej udany manifest polityczny.

Jest to jedna z tych rzadkich i kontrowersyjnych książek pochodzenia arabskiego, które odważnie poruszają temat męskiej hipokryzji w świecie islamu.

Napisana pięknym, nieco już archaicznym stylem poddaje krytyce społeczność, w której ciemiężenie kobiet, tyrania i religijna obłuda są na porządku dziennym.

Niestety, w pewnym momencie ciągłość fabuły zostaje znacznie...

Zastrzeżenie: chyba nie powinienem jej oceniać, bo książka prawie na pewno jest w znacznej części jadowitą satyrą, a świat przedstawiony jest mi tak kompletnie obcy, że nie jestem w stanie w żaden sposób się do tej satyry odnieść, ani nawet stwierdzić, czy to aby nie na serio. Niestety, jak widać, nie mogłem się powstrzymać.

Bohaterem jest Wujek (a właściwie ojciec rodziny) Samo Zło, który tak dalece prześciga najbardziej niepochlebne polskie stereotypy Arabów, że członkowie Młodzieży Wszechpolskiej poczuliby się tym obrazem zniesmaczeni. Dla odmiany pozostałych przedstawicieli jego mieszczańskiej, kairskiej rodziny zaliczyłbym po prostu do głupców (takie, nieco archaiczne słowo im świetnie pasuje),tudzież ignorantów, a jeden z synów jest dodatkowo dość odrażającym typem, na wzór ojca.

Najwyraźniej współczesnej/nowoczesnej literatury Egipt ma na tyle niewiele, że tutaj, w jednej powieści mamy od razu nie tylko "Moralność pani Dulskiej", ale też "Przedwiośnie" i "Pana Tadeusza", bo w pewnym momencie na scenie pojawia się walka o niepodległość Egiptu po wojnie światowej. Nie wiem, czy takie były intencje autora, i czy miała to być diagnoza współczesności ale, skończywszy czytać, pomyślałem sobie, że przy takiej, jak przedstawiona mentalności obywateli nic dziwnego, że dzisiejszy, niepodległy Egipt nie jest rewelacyjnym miejscem do życia.

Zastrzeżenie: chyba nie powinienem jej oceniać, bo książka prawie na pewno jest w znacznej części jadowitą satyrą, a świat przedstawiony jest mi tak kompletnie obcy, że nie jestem w stanie w żaden sposób się do tej satyry odnieść, ani nawet stwierdzić, czy to aby nie na serio. Niestety, jak widać, nie mogłem się powstrzymać.

Bohaterem jest Wujek (a właściwie ojciec...

Książka w której sprytnie przemycane są wątki rodzinne, społeczne, polityczne i chyb to jest największy plus, umiejętność łączenia. Treść specyficzna.

Książka w której sprytnie przemycane są wątki rodzinne, społeczne, polityczne i chyb to jest największy plus, umiejętność łączenia. Treść specyficzna.