Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezbyt porywające studium żałoby po stracie dziecka, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Chwilami ładne i przekonujące, więc po namyśle dołożyłem gwiazdkę. Niestety, chwilami.
Wielka część to ostra satyra na thatcheryzm, jego pomysły i reformy - w ogóle słabo odczytywana w Polsce, tym bardziej po tylu latach a śmieszyć to już w ogóle nie śmieszy, chociaż rozumiem, że jak się tam żyło w latach '80, to mogło się podobać. Ta część nie mogła nie przepaść w tłumaczeniu ale przypuszczam, że nawet dla współczesnego młodego Londyńczyka nie będzie bardzo czytelna.

Tak jak w poprzednich opiniach bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów

Niezbyt porywające studium żałoby po stracie dziecka, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało. Chwilami ładne i przekonujące, więc po namyśle dołożyłem gwiazdkę. Niestety, chwilami.
Wielka część to ostra satyra na thatcheryzm, jego pomysły i reformy - w ogóle słabo odczytywana w Polsce, tym ...

Rozwiń

Zwiń

Ależ się umęczyłem czytając. Bohater zachowuje się jak na ciężkim kacu i o ile z początku można pomyśleć, że to właśnie dlatego, że jest na ciężkim kacu, o tyle w pewnym momencie dociera do nas, że nawet jeżeli istotnie było tak z początku, to nie ma szans, kac musiał już minąć a tu mamy do czynienia z kompletnym idiotą, któremu alkohol ewidentnie wyżarł pół mózgu. Tymczasem strumień przemyśleń takich ludzi i, co gorsza, czytanie o ich działaniach i logice potrafi naprawdę wyczerpać. Człowiek pewnego ranka niespodziewanie traci wzrok (żaden spoiler - podaje to wydawca na okładce) i właściwie jedyna jego refleksja to "trzeba zmienić kwalifikację w MOPSie" - takie klimaty.

Muszę wyznać, że poddałem się jakieś 100 stron przed końcem.

Podobnie, jak w poprzednich opiniach bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów.

Ależ się umęczyłem czytając. Bohater zachowuje się jak na ciężkim kacu i o ile z początku można pomyśleć, że to właśnie dlatego, że jest na ciężkim kacu, o tyle w pewnym momencie dociera do nas, że nawet jeżeli istotnie było tak z początku, to nie ma szans, kac musiał już minąć a tu mamy d...

Rozwiń

Zwiń

Odniosłem wrażenie, że autorka napisała tę część sporo po poprzednich, literacko będąc już myślami w zupełnie innych klimatach. Bardzo poprawne, miłe w lekturze, czytało się nawet lepiej niż niejedna wyżej przeze mnie oceniana książka, ale jakoś zabrakło w tym błysku i chyba przekonania.

Przy okazji rozpocznę akcję: bardzo proszę o usunięcie tych idiotycznych potwierdzeń , że jestem człowiekiem. Opinię, podobnie jak masę poprzednich, chyba sensownych, dodaję ze swojego konta - czyżby to mnie nie weryfikowało? Po zalogowaniu na wspomniane konto zaznaczałem już te kwadraty setki razy - to też nie?! Apel będę powtarzał przy każdej dodawanej opinii i namawiam innych do tego samego, ponieważ prośby wysyłane do moderatorów nie dają rezultatów.

Odniosłem wrażenie, że autorka napisała tę część sporo po poprzednich, literacko będąc już myślami w zupełnie innych klimatach. Bardzo poprawne, miłe w lekturze, czytało się nawet lepiej niż niejedna wyżej przeze mnie oceniana książka, ale jakoś zabrakło w tym błysku i chyba przekonania.

...

Rozwiń

Zwiń

Narażę się ale trudno... Książka się źle zestarzała.

Pamiętam, jakie zrobiła na mnie wrażenie, wstyd powiedzieć, ile lat temu, tymczasem czytając teraz poczułem się, jakbym oglądał pierwsze odcinki Star Treka - tania scenografia studia udająca hi-tec z przyszłości, bohaterowie w obciachowych kostiumach a la mundur i statyczna akcja oparta na gadających głowach w kolejnych odsłonach. Z jednym małym wyjątkiem wszelkie sceny wymagające większej dynamiki zostały przez autora konsekwentnie pominięte i są tylko wspomniane w rozmowach (i to wspomniane, nie opowiedziane!). Poza bardzo nielicznymi wyjątkami wszystko odbywa się w pomieszczeniach i poza nielicznymi wyjątkami prowadzenie fabuły opiera się na dialogach. Bez ironii, "Diuna" to gotowy materiał na sztukę teatralną. Do tego autor chyba sam nie do końca ogarnia stworzony przez siebie świat, traktując np. całe planety jak kraje, i to niezbyt wielkie, no bo jak inaczej rozumieć to, że przenosząc się z jednej planety na inną trzeba cofnąć zegar o ileś tam godzin albo że całą planetę utrzymuje w porządku pięć legionów, albo że roczny dochód z całej planety (całej planety! podobno wyjątkowo dochodowej!) wynosi 10 miliardów jednostek płatniczych - w takim przypadku zwykłe zakupy wymagałyby istnienia jakichś podjednostek ułamkowych wysokich rzędów. Mentaci są wyjątkowo nieprzekonujący - specjalnie hodowani nadludzie o supermożliwościach wnioskowania i przewidywania, ze zdolnościami jasnowidzenia, tymczasem owszem, potrafią dodać dwa do dwóch, jak większość z nas, ale fatalnie gubią się kiedy dochodzi do jakichś trochę bardziej zawiłych problemów - to po co oni? Nie będę spojlerował przykładami, ale już z tego, co napisałem widać, że naprawdę żadni z nich superdoradcy.

Powieść ratuje fantastyczny, wizjonerski pomysł i świetna okołoekologiczna problematyka. Pod względem przedstawionych idei i rozwiązań wyprzedza czas, tak samo przedstawiając kobiety - wystarczy porównać z tym, co się dzieje u w tym samym czasie piszących Lema albo Dicka, do tego, oryginalnie, umieszcza w centrum kultury inne niż pochodzenia europejskiego. Dlatego (oczywiście przede wszystkim chodzi o ten pomysł) czyta się ją mimo wszystko z przyjemnością jednak...
Film lepszy. Dużo lepszy.

Narażę się ale trudno... Książka się źle zestarzała.

Pamiętam, jakie zrobiła na mnie wrażenie, wstyd powiedzieć, ile lat temu, tymczasem czytając teraz poczułem się, jakbym oglądał pierwsze odcinki Star Treka - tania scenografia studia udająca hi-tec z przyszłości, bohaterowie w obciachow...

Rozwiń

Zwiń

Otaczający nas świat pełen duchów umarłych...
Trudno oceniać książkę, opisującą brutalną, straszną rzeczywistość wojny domowej, prowadzonej wszelkimi dostępnymi metodami - zamachy bombowe, w których giną cywile, pacyfikacje i skrytobójstwa są tu na porządku dziennym. Podobnie, jak w przypadku reportażu, czytelnik może tylko przyjąć treść do wiadomości. Dlatego, mimo że "Siedem księżyców..." to dużo więcej niż dokument i część literacko-fabularno-fantastyczna, wszystkie te opisy życia ignorującego, w ciągłym poszukiwaniu zabawy, wojnę, są świetnie poprowadzone, cały ten aspekt powieści niknie. Niestety, chciałoby się powiedzieć.
Jeszcze tylko wspomnę, że notka wydawnictwa na okładce fatalna. Jeżeli szukacie mieszanki Agaty Christie i Stranger Things to absolutnie nie jest ta książka.

Otaczający nas świat pełen duchów umarłych...
Trudno oceniać książkę, opisującą brutalną, straszną rzeczywistość wojny domowej, prowadzonej wszelkimi dostępnymi metodami - zamachy bombowe, w których giną cywile, pacyfikacje i skrytobójstwa są tu na porządku dziennym. Podobnie, jak w przypa...

Rozwiń

Zwiń

Odnoszę wrażenie, że bardziej niż pisanie historii wysp brytyjskich interesowały autora różne koncepcje historiozoficzne i politologiczne i dzielenie się z czytelnikami swoimi opiniami i mniemaniami, dotyczącymi często tak naprawdę sytuacji obecnej Wielkiej Brytanii (mimo innych deklaracji autora. Np. Irlandia poza okresem kiedy była częścią Brytanii, czyli po 1946, a tak naprawdę po 1922, właściwie w książce nie istnieje), z implikacjami. Z punktu widzenia historyka brytyjskiego, skoro tradycyjnych historii Anglii powstały może setki, taki zabieg ma sens, ale dla polskiego czytelnika, chcącego poznać historię Zjednoczonego Królestwa (rozróżnienie od Anglii bardzo podkreślane przez autora) oznacza to, że chyba lepiej poszukać innego źródła.

Jak któryś z poprzednio oceniających napisał, "koniec historii" ma u Daviesa miejsce gdzieś na początku XVIII wieku, potem następują już bardziej rozważania i eseje na temat (chociaż i wcześniej np. czasy elżbietańskie zostały potraktowane po macoszemu). Przy czym niektóre, jak szerokie omówienie pozycji z dziedziny historiografii brytyjskiej, raczej nie będą interesujące dla niefachowca.

Natomiast zrozumiałem, że historia wysp brytyjskich jest na tyle obszerna i zawiła, że, o ile nie ma być potraktowana po łebkach, jeden, nawet gruby tom to może być za mało. O dziwo, historia Polski prostsza.
No i różnica między Zjednoczonym Królestwem, Anglią, Wielką Brytanią, Brytanią itp, nie mówiąc o Szkocji, jakoś lepiej do mnie przemówiła.

Odnoszę wrażenie, że bardziej niż pisanie historii wysp brytyjskich interesowały autora różne koncepcje historiozoficzne i politologiczne i dzielenie się z czytelnikami swoimi opiniami i mniemaniami, dotyczącymi często tak naprawdę sytuacji obecnej Wielkiej Brytanii (mimo innych deklaracji...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytanie tej książki byłoby z oczywistych przyczyn nie na miejscu, więc tylko ją przerzuciłem, czyli według terminologii autora: "KP, - " przekartkowana, opinia negatywna. Przede wszystkim, niestety, nie dostarcza czytelnikowi informacji na postawione w tytule pytanie - to tylko chwyt retoryczny, żeby nie napisać marketingowy (skoro autor popełnił kolejną pozycję pod bardzo zbliżonym tytułem). Nie jest to również, tak mi się zdaje ale właściwie kto wie z tymi Francuzami, pozycja satyryczna. Otrzymujemy natomiast pewną liczbę literackich przykładów nie-czytania (myślnik odautorski) oraz niezbyt odkrywcze teoretycznoliterackie rozważania na poziomie podstawowym o przestrzeni między tekstami. Podsumowując: dużo bojowych podskoków i wojowniczych okrzyków czego to wam nie zrobię a potem okazuje się, że frytek wam nie zrobię bo olej się skończył a inne rzeczy, jak chcecie, musicie przynieść ze sobą - czyli po francusku.

Właściwie jedyne, co wyniosłem, to pocieszająca świadomość, że nie tylko ja zapominam książki na potęgę.

Przeczytanie tej książki byłoby z oczywistych przyczyn nie na miejscu, więc tylko ją przerzuciłem, czyli według terminologii autora: "KP, - " przekartkowana, opinia negatywna. Przede wszystkim, niestety, nie dostarcza czytelnikowi informacji na postawione w tytule pytanie - to ty...

Rozwiń

Zwiń

Okropnie anachroniczna. Pierwszy porównany do Churchilla pojawia się w 6 wieku, potrzeba anglikanizmu wśród elity społeczeństwa mniej więcej w tym samym czasie a autor bez oporów przypisuje staroangielskim postaciom swoje wizje geostrategiczne, uwzględniające wydarzenia z następnych kilkuset lat.
Nie polecając z uwagi na powyższe, uprzedzam potencjalnego czytelnika, że książka zakłada pewną wiedzę historyczną i akurat tego nie uważam za wadę, ale lekturę warto poprzedzić jakąś tradycyjną historią Anglii. W innym przypadku odniesiemy wrażenie, że znikąd pojawiają się przypadkowe postaci, którym nie wiadomo dlaczego przypisuje się znaczenie.

To w sumie dziwne, że ten sam Paul Johnson napisał też "Narodziny nowoczesności", jedną z lepszych książek historycznych, które czytałem.

Okropnie anachroniczna. Pierwszy porównany do Churchilla pojawia się w 6 wieku, potrzeba anglikanizmu wśród elity społeczeństwa mniej więcej w tym samym czasie a autor bez oporów przypisuje staroangielskim postaciom swoje wizje geostrategiczne, uwzględniające wydarzenia z następnych kilkus...

Rozwiń

Zwiń