Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alicja Horn i tym razem nie zawodzi czytelników. "Obłęd" to czwarta powieść z cyklu Wyleczeni. Podobnie jak poprzednie jest tak napisana, że można ją czytać samodzielnie, bez znajomości treści poprzednich. Krótko mówiąc, mamy tu tych samych bohaterów, komisarza policji Michała Łazowskiego i lekarkę Martę Wolską, ale zupełnie nowe historie, znowu oryginalne, porywające i wciągające do reszty. Autorka wypracowała swój własny, niepowtarzalny styl, zgrabnie łączący elementy thrillera kryminalnego i powieści obyczajowej. Historie kryminalne są więc przeplatane elementami z życia prywatnego głównych postaci. Całość jest świetnie powiązana, lekko podana i inteligentna, bez luk logicznych i zbędnych przedłużaczy.

Znowu dowiadujemy się o metodach zbrodni, które są tak niezwykłe, że aż dziw, że w ogóle mogą istnieć. Niektóre są wręcz szokujące. Ale pani Horn przyzwyczaiła nas już do swojej prowokacyjnej maniery. To autorka obrazoburcza, skandalistka, nie mająca żadnej litości dla kryminalistów i cwaniaków różnej maści. Książka jest napisana z pasją. W fikcji (?) umiejętnie przemyca wartościowe treści. Bezbłędnie uzewnętrznia i piętnuje patologiczne układy oraz najczarniejsze wady ludzkich charakterów.

Nie mogę zdradzać zbyt wiele szczegółów, ale jednym z głównych wątków "Obłędu" są stany lękowe mężczyzn związane z życiem erotycznym, a więc czymś, co dla większości z nich ma zasadnicze znaczenie. Z jednej strony, w Warszawie ktoś bardzo umiejętnie podsyca te lęki u rosnącej grupy osób, co może prowadzić wręcz do epidemii. Z drugiej, w najlepsze grasuje tu gwałciciel młodych kobiet, korzystając z "psychiatrycznego" immunitetu, jaki zapewnia mu matka, wpływowa prokurator. A to tylko dwa z kilku fantastycznych wątków, które błyskotliwie na siebie nachodzą.

Fabuła, ale i styl powieści mają w sobie to coś, co przyciąga i każe z niecierpliwością czekać na każdą kolejną książkę tej autorki. Po prostu bardzo lubię sposób, w jaki Alicja Horn pisze i to o czym pisze. A rzeczywiście pisze o czymś. Dla mnie "Obłęd" jest obłędny.

(opinia przedpremierowa)

Alicja Horn i tym razem nie zawodzi czytelników. "Obłęd" to czwarta powieść z cyklu Wyleczeni. Podobnie jak poprzednie jest tak napisana, że można ją czytać samodzielnie, bez znajomości treści poprzednich. Krótko mówiąc, mamy tu tych samych bohaterów, komisarza policji Michała Łazowskiego i lekarkę Martę Wolską, ale zupełnie nowe historie, znowu oryginalne, porywające i...

Przykro mi, ale jest to zdecydowanie jedna ze słabszych prac JMC, którą – ze względu na bardzo małą objętość – trudno nazywać książką. Coetzee w ogóle tworzy teraz mniej, czemu oczywiście trudno się dziwić, biorąc pod uwagę wiek mistrza i jego rozmaite aktywności i obowiązki po otrzymaniu literackiego Nobla. Ale też i fabuła pozostawia w tym przypadku wiele do życzenia. ‘El Polaco’ opowiada historię dziwacznego związku między polskim pianistą Witoldem a katalońską kobietą, Beatriz, która – ponieważ ma bogatego męża – nie musi pracować i hobbistycznie zajmuje się w Barcelonie oprawą towarzyską występów znanych wirtuozów pianina. Ponad siedemdziesięcioletni Witold zadłuża się w dwadzieścia lat młodszej Beatriz, którą zaprasza w daleką podróż. Co prawda ten wspólny wyjazd nie dochodzi do skutku, ale para spotyka się na Balearach i niespodziewanie zbliża do siebie. Reszta historii toczy się już kilka lat później, gdy Beatriz przyjeżdża do Warszawy, by zdobyć wiersze Witolda, który okazuje się być również poetą. Pozostała część tej mini-powieści poświęcona jest głównie treści wierszy (po części o charakterze lekko erotycznym) oraz przemyśleniom Beatriz w tym temacie. El Polaco ratuje głównie styl JMC, jak zwykle nienaganny i piękny, z wybornym słownictwem. Ciekawa jest również sama konstrukcja namysłu bohaterki nad tym, jak (jako kobieta) jest odbierana przez, w gruncie rzeczy, obcego sobie mężczyznę, a tak przynajmniej postrzega Witolda. Niektóre postaci drugoplanowe, jak np. Pani Jabłońska podróżująca do Łodzi, wydają się w ogóle zbędne, zaś komentarze na temat Hiszpanii i Polski dość płytkie.

Przykro mi, ale jest to zdecydowanie jedna ze słabszych prac JMC, którą – ze względu na bardzo małą objętość – trudno nazywać książką. Coetzee w ogóle tworzy teraz mniej, czemu oczywiście trudno się dziwić, biorąc pod uwagę wiek mistrza i jego rozmaite aktywności i obowiązki po otrzymaniu literackiego Nobla. Ale też i fabuła pozostawia w tym przypadku wiele do życzenia. ‘El...

Książka o bardzo trudnej miłości, napisana wybitnym językiem. Kolejny raz muszę stwierdzić, że pióro Marqueza jest po prostu fantastyczne. Używając pięknego słownictwa, kolumbijski pisarz oddaje w sposób niezwykle wyrafinowany meandry ludzkiej duszy, problemy w relacjach międzyludzkich i prowadzi bardzo dojrzałą wiwisekcję ludzkich charakterów. Uwaga! Powieść może być trudna do zrozumienia dla młodzieży. Dzisiaj wszystko wydaje się prostsze...

Książka o bardzo trudnej miłości, napisana wybitnym językiem. Kolejny raz muszę stwierdzić, że pióro Marqueza jest po prostu fantastyczne. Używając pięknego słownictwa, kolumbijski pisarz oddaje w sposób niezwykle wyrafinowany meandry ludzkiej duszy, problemy w relacjach międzyludzkich i prowadzi bardzo dojrzałą wiwisekcję ludzkich charakterów. Uwaga! Powieść może być...