Jhumpa Lahiri

Jedni twierdzą, że to harlequin w tandetnym opakowaniu, inni, że znakomita literatura. Faktem jest, że chociażby w USA paru recenzentów uznało tę powieść za najlepsze dzieło roku 2013. Moim zdaniem na wyrost, co nie oznacza, że nie warto jej przeczytać. Bohaterów poznajemy w dzieciństwie. Subhash i Udayan to mieszkający w Indiach bracia, młode chłopaki dokazujące na całego i zakradające się przez płot na pole golfowe należące do Anglików. Śledzimy kolejne ważne chwile w ich życiu, patrzymy, jak ich drogi powoli się rozchodzą. Jeden jest rewolucjonistą, buntownikiem chcącym zmieniać świat, drugi bierze to, co daje mu los, i nie narzeka. Jeden z nich długo nie pociągnie, nie ma co tego ukrywać. Zginie zostawiając ciężarną żonę. Drugi zaopiekuje się nią, opuści kraj, podejmie kilka trudnych decyzji. Dożyje starości. Czy będzie szczęśliwy? Jakie będą konsekwencje jego wyborów i postaw? Tego dowiemy się, śledząc jego życie z kilku różnych perspektyw i pod różnymi kątami. Czy go zrozumiemy? Pewnie niekoniecznie. Gdzieś w tle i zdecydowanie zbyt pobieżnie poznajemy kulturę Indii, lokalnych maoistów, powąchamy też zapach chłodnego Rhode Island. Prosty język i niechęć do wgłębiania się w psychikę bohaterów niektórym mogą się nie spodobać, lecz zmuszają do zastanowienia się. Całość chyba lepiej sprawdziłaby się jako opowiadanie...