Cudowny,jak zwy Amos Oz. Jaki żal, że już niczego nie napisze. A może wciąż pisze...kto wie?

Cudowny,jak zwy Amos Oz. Jaki żal, że już niczego nie napisze. A może wciąż pisze...kto wie?

Pozornie spokojna książka, lecz pod powierzchnią kipi od emocji. Nie wiem do końca po co główny bohater Jonatan ucieka z kibucu i co tą ucieczką osiąga. Chyba nic... Wszystko pozostanie jak było i życie dalej będzie się kręcić według pór roku.

Pozornie spokojna książka, lecz pod powierzchnią kipi od emocji. Nie wiem do końca po co główny bohater Jonatan ucieka z kibucu i co tą ucieczką osiąga. Chyba nic... Wszystko pozostanie jak było i życie dalej będzie się kręcić według pór roku.

„Spokój doskonały” to opowieść o życiu w jednym z izraelskich kibuców. Mamy tu starych, dla których kibuc miał być urzeczywistnieniem idei i młodych, dla których idea rodziców jest czymś przebrzmiałym, a kibucowa rzeczywistość niekoniecznie równa się spełnieniu marzeń. Mamy tu życie we wspólnocie, w której sekretarz kibucu naprawdę troszczy się o losy każdego, w której komisje do spraw różnych działają naprawdę, w której ludzie w nawale prac polowych, sami z siebie wstają wcześniej, by godzinę lub dwie przed swoją pracą odchwaszczać pole bawełny.

Rozdwojenie. Między marzeniami a powinnością. Między wspomnieniem a rzeczywistością. Między entuzjazmem i wiarą pionierów, a znużeniem kolejnego pokolenia.

Oderwanie od korzeni. Nie ma starych ludzi, nie ma starych zwyczajów… Pionierzy, założyciele kibuców, są pierwszym pokoleniem starzejącym się w nich. A jednak ciągle czuć ciężar przeszłości.

Problemy Jonatana. Marzenia czy powinność? Wzywający z wewnątrz głos czy spełnianie oczekiwań bliskich? Jakość życia w momencie, kiedy podjęło się już decyzję, a jeszcze coś wstrzymuje od jej realizacji. Uczciwość wobec innych czy uczciwość wobec siebie?

Poruszający w swej wymowie list Jolka Lipszyca do Eszkola. Czy zawsze pod koniec życia przychodzą tak smutne refleksje? Czy tylko wtedy, gdy wszystko podporządkowało się idei?

I monolog Jonatana podczas jego nocnej wędrówki do Petry. Mocny.

To już trzecia, z przeczytanych przeze mnie, książka Amosa Oza poruszająca problemy kibuców. Pierwsza "Wśród swoich" oczarowała mnie niezaprzeczalnym aspektem poznawczym, druga: "Opowieść o miłości i mroku" zachwyciła całościowo poruszając moje emocje, pobudzając refleksje... Ta zaś, choć została postawiona przeze mnie na półce "dobre" nie do końca spełniła moje czytelnicze oczekiwania.


I jeszcze:
- zima w Izraelu jest wietrzna i deszczowa z towarzyszącymi opadom burzami,
- zbiory jęczmienia kończą się w połowie maja, a w końcówce miesiąca jest już po zbiorach pszenicy,
- najczęściej pojawiające się rośliny to sosny, cyprysy, drzewa cytrusowe, bugenwille i oleandry.

„Spokój doskonały” to opowieść o życiu w jednym z izraelskich kibuców. Mamy tu starych, dla których kibuc miał być urzeczywistnieniem idei i młodych, dla których idea rodziców jest czymś przebrzmiałym, a kibucowa rzeczywistość niekoniecznie równa się spełnieniu marzeń. Mamy tu życie we wspólnocie, w której sekretarz kibucu naprawdę troszczy się o losy każdego, w której...

Spokój doskonały wbrew wszystkim przeciwnościom i czajacej się za progiem wojnie. Ucieczka a w końcu powrót do życia od którego się uciekło. Wybieram spokój doskonały.... Och jak lubię prozę Oza!

Spokój doskonały wbrew wszystkim przeciwnościom i czajacej się za progiem wojnie. Ucieczka a w końcu powrót do życia od którego się uciekło. Wybieram spokój doskonały.... Och jak lubię prozę Oza!

wczoraj wszyscy mnie uznali
dyrektorem zapalniczki
siedzę sobie przy zaworze
żeby było dużo iskier

jestem szpiegiem argentyńskim
wznoszę się na pisuarze
mam padaczkę w teledysku
żeby było dużo iskier
zazgrzytam zębami
zazgrzytam zębami

ja rozdaję niewidomym
zezwolenie na widzenie
szkłem się drapię po rogówce
żeby było dużo iskier
zazgrzytam zębami
zazgrzytam zębami

Świetna...przejmująca,dająca do myślenia,pozwalająca zanurzyć się czytelnikowi w dość egzotycznym klimacie kibucu..a jednocześnie poruszająca uniwersalne problemy jednostki,grupy i państwa.
O szukaniu miejsca dla siebie,akceptacji,pogodzenia z losem i z własnym ja...o ucieczkach i powrotach,o tym co dobre i co tylko dobrym się wydaje...o tym co nam wolno,ile mamy swobody,a co nas ogranicza...
Gorąco polecam...

wczoraj wszyscy mnie uznali
dyrektorem zapalniczki
siedzę sobie przy zaworze
żeby było dużo iskier

jestem szpiegiem argentyńskim
wznoszę się na pisuarze
mam padaczkę w teledysku
żeby było dużo iskier
zazgrzytam zębami
zazgrzytam zębami

ja rozdaję niewidomym
zezwolenie na widzenie
szkłem się drapię po rogówce
żeby było dużo iskier
zazgrzytam zębami
zazgrzytam...

Amos Oz wie doskonale, czym jest życie i praca w kibucu. Dorastał w jednym z nich. Po odbyciu służby wojskowej i studiach powrócił do niego, by spędzić w nim kolejne 20 lat. Był rolnikiem i nauczycielem. Kibuc jest nieodłącznym elementem jego twórczości. Nie inaczej jest w przypadku powieści "Spokój doskonały".

Akcja rozgrywa się w kibucu. Główny bohater, Jonatan Lipszyc, przeżywa egzystencjalny kryzys. Nie może znaleźć dla siebie miejsca. Oddala się od wspólnoty. Oddala się od rodziców: ojca, sekretarza kibucu i kochającej matki. Unika żony, Rimony, z którą nie mogą mieć dzieci. Czas spędza na rozmyślaniach i zbieraniu się na odwagę, by opuścić miejsce, gdzie się wychował. Chce ruszyć w świat, w poszukiwaniu wolności i lepszego społeczeństwa.

W między czasie w kibucu pojawia się Azaria. Młody, gadatliwy, ambitny wyznawca syjonizmu. Chce zbawić ludzkość i wierzy, że dokona się to dzięki jego gorliwości i sumiennej pracy. Zaprzyjaźnia się z Jonatanem i jego żoną. Zamieszkuje z nimi. Gdy ten pierwszy ucieka, Azaria postanawia zaopiekować się Rimoną i walczyć o uczucie, które zrodziło się między nimi. Rozpoczyna walkę z ukrytymi demonami, chowającymi się w obyczajowości i przywarach mieszkańców kibucu.

Tytułowy „Spokój doskonały” panujący w opisywanym kibucu - jego harmonia, ład, porządek i oddanie idei syjonizmu - wydaje się przerastać bohaterów, mieszkańców utopijnej komuny. Owa doskonałość w zetknięciu z ludzkimi słabościami, resentymentami i nienawiścią w jeszcze większym stopniu uwydatnia te aspekty. Demaskuje to młody Azaria, w monologu wygłoszonym w domu Jolka i Chawy. Będąc idealistą, nie może pogodzić się z wszechobecnym fałszem. Chce go obnażyć w imię wartości, w które wierzy i które pragnie wprowadzić w życie.

„Spokój doskonały” jest opowieścią dłużącą się i dłużącą, jak wciąż padający deszcz, niemiłosiernie irytujący głównego bohatera, Jonatana Lipszyca. Kunszt literacki Oza sprawia jednak, że marazm i nuda - towarzyszki życia mieszkańców kibucu - tak bardzo nie rażą.

Amos Oz wie doskonale, czym jest życie i praca w kibucu. Dorastał w jednym z nich. Po odbyciu służby wojskowej i studiach powrócił do niego, by spędzić w nim kolejne 20 lat. Był rolnikiem i nauczycielem. Kibuc jest nieodłącznym elementem jego twórczości. Nie inaczej jest w przypadku powieści "Spokój doskonały".

Akcja rozgrywa się w kibucu. Główny bohater, Jonatan Lipszyc,...

Wystartowałem z tą książką rewelacyjnie, pierwsze 50 stron to był jeden oddech, ale potem było trudniej, akcja wyhamowała, pojawiły się przydługie rozważania nie posuwające historii naprzód, a tylko komplikujące zrozumienie motywacji bohaterów. Porzuciłem książkę. Wracałem do niej 2 razy, bo uwielbiam Amosa Oza. Niestety, nie dojechałem do końca. Rada: polecam, ale czytajcie bez przerw i oddalania się od książki.

Wystartowałem z tą książką rewelacyjnie, pierwsze 50 stron to był jeden oddech, ale potem było trudniej, akcja wyhamowała, pojawiły się przydługie rozważania nie posuwające historii naprzód, a tylko komplikujące zrozumienie motywacji bohaterów. Porzuciłem książkę. Wracałem do niej 2 razy, bo uwielbiam Amosa Oza. Niestety, nie dojechałem do końca. Rada: polecam, ale...

Dostałem tę książkę na 29 urodziny od dziewczyny. Wcześniej czytałem o miłości i mroku. Spokój doskonały przerobiłem pewnej nocy, kiedy byłem stróżem nocnym. Było ciemno i cicho a noce były już chłodne. Spokój prawie doskonały, żeby czytać Spokój doskonały.

Książka jak i cała twórczość Oza mocna we mnie trafia. Lubię jego kontemplację i rozważania. Trafnie i z ogromną wrażliwością przedstawia relacje międzyludzkie. Widzę też fascynację autora Spinozą - co jest mi bardzo bliskie.

Dostałem tę książkę na 29 urodziny od dziewczyny. Wcześniej czytałem o miłości i mroku. Spokój doskonały przerobiłem pewnej nocy, kiedy byłem stróżem nocnym. Było ciemno i cicho a noce były już chłodne. Spokój prawie doskonały, żeby czytać Spokój doskonały.

Książka jak i cała twórczość Oza mocna we mnie trafia. Lubię jego kontemplację i rozważania. Trafnie i z ogromną...

Książka w swojej istocie jest mocnym poruszeniem postaci człowieka w gronie najbliższych. Tylko tak naprawdę - główny bohater - wiedział co osiągnął - dla każdego czytelnika - zakończenie będzie znaczyło coś innego. I tutaj podziw w stronę Amos'a, mistrzowski trik.

Książka w swojej istocie jest mocnym poruszeniem postaci człowieka w gronie najbliższych. Tylko tak naprawdę - główny bohater - wiedział co osiągnął - dla każdego czytelnika - zakończenie będzie znaczyło coś innego. I tutaj podziw w stronę Amos'a, mistrzowski trik.

Stanowczo nie jest to najlepsza książka Oza jaką było mi dane przeczytać. Tytuł dobrze oddaje atmosferę fabuły: jest nostalgicznie, melancholijnie, spokojnie. Bohater walczący z samym sobą o wolność i własne jej zdefiniowanie, szukający wewnętrznego spokoju, malowany jest spokojnymi tonami. Ciekawe ujęcie kibucu, jego codziennego funkcjonowania, dla mnie nawet ciekawsze niż perypetie Joniego.
Nie da się odmówić Amosowi Ozowi kunsztu i talentu, godnego literackiego Nobla. Mam nadzieję, że kiedyś go dostanie.

Stanowczo nie jest to najlepsza książka Oza jaką było mi dane przeczytać. Tytuł dobrze oddaje atmosferę fabuły: jest nostalgicznie, melancholijnie, spokojnie. Bohater walczący z samym sobą o wolność i własne jej zdefiniowanie, szukający wewnętrznego spokoju, malowany jest spokojnymi tonami. Ciekawe ujęcie kibucu, jego codziennego funkcjonowania, dla mnie nawet ciekawsze niż...