Joanna Bator – jedna z najważniejszych polskich pisarek, laureatka prestiżowych nagród, m.in. Nagrody Literackiej Nike oraz Nagrody im. Hermana Hessego. Autorka bestsellerów tłumaczonych na wiele języków, w tym zekranizowanego Ciemno, prawie noc i Gorzko, gorzko, które doceniły setki tysięcy czytelników. Wielbicielka japońskiej kultury, podróżniczka mieszkająca w Podkowie Leśnej, w Domu pod Ptakiem Nakręcaczem, w towarzystwie ukochanych psów i kotów.
Książka ciekawa, ale nie należy do łatwych, sporo w niej przemocy, zła i obrzydliwości związanach z wykorzystywaniem małych dzieci. I to na grubo. A więc bardzo wrażliwym nie polecam. Mglista aura, historyczne tło, kryminalny sznyt, choć chyba z tym nie wyszło idealnie. (Myślę że spalona lalka barbie dała trop każdemu zbyt wcześnie). Zgadzam się z tutejszą opinią, że za dużo tych czatowych wstawek, które po jakimś czasie zaczęłam "scrollować", tak samo jak zbitki słów. I rzeczywiście pod koniec książki coś zgrzyta i nie do końca się klei. Ciasteczka zupełnie dla mnie niezrozumiałe w danej scenie i niepotrzebne, jeszcze gdyby w czymś pomogły, no ale nie.
Na plus dla mnie wątek historyczny, przesiedleńczy, tożsamościowy i..
sportowy... aż zachciało się biegać;) Ogólnie książka potwierdza teorię, którą często sama powtarzam , że potwory rodzą/tworzą potwory, a zło które powoduje człowiek, najczęściej dotknęło go wcześniej, krzywiąc psychikę. No i ta bieda, patologiczna, z której trudno wyjść, także mentalnie.
Świetnie napisana powieść. Praktycznie jednym tchem pochłania się poszczególne rozdziały. Pomaga w tym rozbicie opowieści na krótsze fragmenty historii każdej z bohaterek, które opisywanie są naprzemiennie. Botor potrafi tworzyć także klimat, w czym na pewno pomaga aura tajemniczości i realizmu magicznego. Autorka stworzyła bohaterki bardzo niejednoznaczne i przez to na tyle ciekawe, że w ogóle nie czuje się tych ponad 600 stron.