Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zew Kalahari "Nie kocham mniej Człowieka, lecz bardziej Naturę" Delia i Mark Owens sprzedają cały swój dobytek i mając w kieszeni jedynie 6000 tyś dolarów udają się na pustynię Kalahari. Para od zawsze marzyła, żeby udać się w to magiczne miejsce. Historia życia Owensów wśród dzikich zwierząt, pełna wzruszających, niebezpiecznych i zabawnych historii. Każde miejsce potrzebuje kogoś kto się nim zaopiekuje, Kalahari miało Delię i Marka. Owensowie badają klimat półpustyni i jej roślinności oraz zamieszkujących jej zwierząt. Nie mogą sobie pozwolić na to, by badania okazały się klęską. Deception Valley wydaje się być idealnym miejscem do rozpoczęcia tej przygody. Ogromny upał, wysokie trawy które pylą, żar, wilgoć oraz brak dostępu do świeże j wody. W między czasie dochodziło także do niebezpiecznie bliskich spotkań ze zwierzętami. Powieść w stylu pamiętnika opisuje wiele niebezpiecznych sytuacji, które przeżyli, zaczynając od utknięcia gdzieś na odludziu w zepsutym samochodzie kończąc na pożarze, w którym ich wszystkie notatki zmieniają się w popiół. Rozpoczynają swoją przygodę w Makgadikgadi, jedzą chleb kukurydziany, łowią ryby w pobliskiej rzece, oraz uczą się przyrządzać biltong (suszone mięso antylopy) powoli przyzwyczajają się do nowego miejsca i dzikiej fauny. By rozpocząć pracę potrzebują skupić się na jakimś konkretnym gatunku zwierząt, które do tamtej pory nie było dość dokładnie poznane przez człowieka. Padło na płochliwe hieny, i tak właśnie oto możemy poznać losy Gwiazdki hieny brunatnej, Kapitana i Piratki pary szakali oraz Błękitnego Stada lwów. Dowiadujemy się jak ustalają miejsce w hierarchii jakie mają zwyczaje i zachowania w czasie pory suchej i deszczowej oraz gdzie znajdują wodę. Poznajemy Kostka, lwa którego młoda para zoologów uratowała, mimo tego że nie powinna ingerować w przyrodę. Dalsze losy Kostka złamały mi serce, już dawno nie wylałam tylu łez, nienawidzę jak ktoś krzywdzi zwierzęta. Dowiadujemy się także, o skutkach postawienia przez człowieka długiego na 150km ogrodzenia, które oddziela zwierzęta od wody, której szukają w porze suchej. Zwierzęta muszą iść wzdłuż ogrodzenia głodne i bez dostępu do wody po drodze padają z głodu i zmęczenia. Nawet nie byłam w stanie wyobrazić sobie ile tych pięknych zwierząt ginie w ciągu roku, na dodatek myśliwi też nie próżnują. Końcówka książki naprawdę nie dla ludzi o słabych nerwach. W powieści opisane są przygody tej cudownej pary zanim stali się sponsorowanym zespołem badawczym. Doświadczamy ich radości, kiedy po raz pierwszy spada deszcz oraz, kiedy doświadczają problemów zdrowotnych, przez brak jedzenia. Zadziwiające, że Delia i Mark zrobili to wszystko na własną rękę, ci ludzie potrafią poradzić sobie w najmniej przyjaznych warunkach. Warto ich poznać i śledzić ich przygody na pięknej i równie niebezpiecznej pustyni Kalahari. Obawiam się, że Oko Słonia ich kolejna powieść roztrzaska mi serce na jeszcze więcej kawałków. Nie chce tego czytać !