Piękna, delikatna o miłościach wiernych i miłościach rujnujących.
Trochę magii, wiersze... i to jak umiejętność czytania rozszerza...
,... tyle jest ptaków, ile mieszkańców ziemi miłość polega na tym, że dwie osoby dzielą ze sobą jednego ptaka.''

Piękna, delikatna o miłościach wiernych i miłościach rujnujących.
Trochę magii, wiersze... i to jak umiejętność czytania rozszerza...
,... tyle jest ptaków, ile mieszkańców ziemi miłość polega na tym, że dwie osoby dzielą ze sobą jednego ptaka.''

Piękna i refleksyjna powieść. Będę do niej wracała w chwilach zwątpienia.

Piękna i refleksyjna powieść. Będę do niej wracała w chwilach zwątpienia.

„Zapomniane niedziele” to debiut autorski Valerie Perrin, jednak w Polsce wydano tę książkę jako trzecią. Z debiutami bywa różnie. Czasem, na tle późniejszych i bardziej odważnych utworów, można zauważyć dość zachowawczy albo ostrożny styl autora. Tu jednak tak nie było, chociaż „Zapomniane niedziele” nie oczarowały mnie od pierwszej strony jak np. „Życie Violette”. Zachwyt przyszedł, gdy zaciekawienie zaczęło narastać. Jednak trzeba było dać szansę tej fabule i pozwolić się jej rozwinąć – w swoim czasie.

Fabuła powieści toczy się na trzech płaszczyznach czasowych, które naprzemiennie się przenikają i uzupełniają. Narratorką i postacią, która spaja poszczególne wątki jest młoda dziewczyna o imieniu Justine, która pracuje w domu seniora. Praca to jej powołanie, a nie etap przejściowy, jak to często bywa w przypadku tak młodych pracowników. Przebywanie z osobami starszymi sprawia jej przyjemność – Justine czuje, że znalazła swoje miejsce. Do swoich podopiecznych odnosi się z wielkim szacunkiem i serdecznością. Z niektórymi zaprzyjaźnia się i stają się jej bardzo bliscy – jak w przypadku Helene, której opowieść spisuje dla wnuka starszej pani w niebieskim zeszycie. Historia życia i miłości Helene robi ogromne wrażenie – zarówno na Justine i Romanie, który jest jej głównym odbiorcą, jak i na czytelniku. Dodatkowym wątkiem jest wczesne dzieciństwo Justine, które wiąże się głównie z bardzo tragicznym wypadkiem, w którym zginęli jej rodzice. Wtedy też opiekę nad dziewczyną i jej kuzynem przejęli dziadkowie, u których mieszka do dziś. Jakie tajemnice odkryje przed Justine czas i historie z przeszłości i dokąd ją one zaprowadzą?

Niby Valerie Perrin opisuje zwykłe życie zwykłych ludzi, jednak w jej opowieściach jest tyle metafizyki i jakiejś nieokreślonej magii oraz czarującego uroku, które sprawiają, że historie opowiedziane przez autorkę są niepowtarzalne i absolutnie wyjątkowe, przez co zapadają w pamięć i serce. Również bohaterowie jawią się jak postacie nie z tego świata. Może i rzeczywiście takie są… w końcu to świat literacki – świat z kart książki…

„Niezapomniane niedziele” to opowieść o zderzeniu dwóch „światów” – młodości ze starością. Autorka pokazuje, że takie spotkanie może przynieść korzyść obu stronom. Unika też stereotypowego, pesymistycznego ujęcia kwestii schyłku życia. Helene zachowała pogodę do samego końca – miała pewien cel, który w końcu zrealizowała. Poza tym miała przy sobie bardzo ciepłą i dobrą osobę, dla której jej los był ważny. Dbającą o jej komfort psychiczny i fizyczny. Wierzę, że w tego typu instytucjach pracuje więcej opiekunek pokroju Justine...

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

„Zapomniane niedziele” to debiut autorski Valerie Perrin, jednak w Polsce wydano tę książkę jako trzecią. Z debiutami bywa różnie. Czasem, na tle późniejszych i bardziej odważnych utworów, można zauważyć dość zachowawczy albo ostrożny styl autora. Tu jednak tak nie było, chociaż „Zapomniane niedziele” nie oczarowały mnie od pierwszej strony jak np. „Życie Violette”. Zachwyt...

ROZCZAROWANIE to mało powiedziane co poczułam w trakcie jak i po przeczytaniu tej książki..
Główna bohaterką mocno irytująca i cała ta historia wgl mi nie leży...
Po przeczytaniu "Życie Violette" tej autorki, oczekiwałam czegoś równie dobrego, ale niestety się przeliczyłam.

ROZCZAROWANIE to mało powiedziane co poczułam w trakcie jak i po przeczytaniu tej książki..
Główna bohaterką mocno irytująca i cała ta historia wgl mi nie leży...
Po przeczytaniu "Życie Violette" tej autorki, oczekiwałam czegoś równie dobrego, ale niestety się przeliczyłam.

Helene nie miała łatwego życia. Jako dziecko nie potrafiła czytać przez co zrezygnowała z chodzenia do szkoły, a w zamian pracowała jako krawcowa u swoich rodziców. Później los się do niej uśmiechnął i postawił na jej drodze pewnego młodzieńca, z którym to zaczęła budować wspólne życie. Jednakże szczęście nie trwało długo. Przyszła wojna i na długie lata zabrała od niej Luciena. Helene pomimo tego, że wszyscy sugerowali jej, żeby żyła dalej, nie potrafiła tego uczynić i wciąż czekała na swojego ukochanego. Ale czy po wojnie jest w ogóle szansa, że wróci do niej taki sam człowiek? Swą starość Helene spędza w "Domu pod hortensjami", gdzie przez większość czasu przebywa na swojej plaży, gdzie wciąż oczekuje przybycia Luciena. Natomiast w dni, w których starsza kobieta jest obecna, opowiada swoją historię Justine, która dokładnie ją zapisuje w niebieskim zeszycie.

Justine Neige jest młodą dziewczyną, której życie również nie oszczędzało. Straciła rodziców w wypadku samochodowym i od tego momentu mieszka wraz ze swoim kuzynem Julesem u dziadków. Pomimo ciągłych sugestii najbliższych, że powinnia wyjechać do dużego miasta i zacząć żyć, ona woli pracować jako opiekunka w domu spokojnej starości. Spełnia się w tej pracy, zwłaszcza, że ma możliwość wysłuchiwać niecodziennych historii życia swoich pensjonariuszy.

"Dom pod hortensjami" jest pozornie normalnym i spokojnym miejscem. Jednakże w pewnym momencie się to zmienia za sprawą tajemniczych i anonimowych telefonów do rodzin tych mieszkańców, którzy są zapomnieni nawet w niedzielę przez swoich najbliższych.

"Zapomniane niedziele" to cudowna, pełna wzruszeń książka! Osobiście dopiero od niedawna sięgam po pozycje z literatury pięknej i ta jest jedną z pierwszych z tego gatunku. Jednakże już wiem, że muszę nadrobić pozostałe książki autorki, ponieważ ta historia zdobyła moje serce. Bohaterowie są dobrze zarysowani i łatwo jest ich poznać. Historia wielowątkowa nie daje czytelnikowi nawet chwili na nudę, ponieważ ciągle coś się dzieje. A ogromnym dodatkowym plusem jest przepiękne wydanie w twardej i jakże okazałej oprawie. Naprawdę nic tylko chwycić książkę z półki o zacząć czytać!

Helene nie miała łatwego życia. Jako dziecko nie potrafiła czytać przez co zrezygnowała z chodzenia do szkoły, a w zamian pracowała jako krawcowa u swoich rodziców. Później los się do niej uśmiechnął i postawił na jej drodze pewnego młodzieńca, z którym to zaczęła budować wspólne życie. Jednakże szczęście nie trwało długo. Przyszła wojna i na długie lata zabrała od niej...

Chyba nie da sie dorownac zyciu Violette.
Musze przeczytac ta ksiazke raz jeszcze, po odsluchaniu jej nie czuje sie zachwycona ale wierze, ze mi sie spodoba.

Chyba nie da sie dorownac zyciu Violette.
Musze przeczytac ta ksiazke raz jeszcze, po odsluchaniu jej nie czuje sie zachwycona ale wierze, ze mi sie spodoba.

to nie jest najlepsza ksiażka Valerie. I irytuje w wielu momentach. ale jest ładna, a zakończenie najładniejsze.

to nie jest najlepsza ksiażka Valerie. I irytuje w wielu momentach. ale jest ładna, a zakończenie najładniejsze.

Poruszająca w swojej prostocie. Wiele wątków, a naprawdę idealnie łączą się w całość. Książki tej autorki są szczere, proste i nieprzesadzone, dlatego z taką przyjemnością się je czyta.

Poruszająca w swojej prostocie. Wiele wątków, a naprawdę idealnie łączą się w całość. Książki tej autorki są szczere, proste i nieprzesadzone, dlatego z taką przyjemnością się je czyta.

Temat starości nie wydaje się wdzięcznym filarem, na którym można oprzeć powieść. Ukazywany zwykle przez pryzmat smutku związanego z przemijaniem, może budzić dyskomfort i bolesne emocje. Dlaczego więc „Zapomniane niedziele” Valerie Perrin, których akcja rozgrywa się w dużej mierze w domu spokojnej starości tak urzekają? Niosą tyle ciepła i uśmiechów?

Życie pensjonariuszy ośrodka poznajemy z perspektywy młodej opiekunki Justine, której praca przynosi ogromną satysfakcję, a każdy z jej podopiecznych stanowi dla niej nie tylko osobę wymagającą troski, ale przede wszystkim księgę zgromadzonych przez lata emocji i wspomnień. Z pasją otwiera każdą z nich pieczołowicie spisując każdą opowieść.

Dzięki niej poznajemy cudowną, słodko-gorzką historię życia Hélène i Luciena, która może być symbolem miłości i tragedii i odbija się echem również w życiu głównej bohaterki. Bo doświadczone bolesną stratą losy Justine stają się jedną z opowieści, kroplą w morzu historii, które nie tylko ją fascynują, ale stają się z czasem także drogowskazem w zrozumieniu siebie samej, własnej przeszłości i rodzinnych tajemnic, które mogą rujnować, ale i oczyszczać.

Mamy dwie linie czasowe i dwie kobiety, o których przeżyciach i emocjach czyta się z wypiekami na twarzy, czasem z uśmiechem, innym razem z odrobiną melancholii i zrozumieniem. Rozważania o starości, bo dla każdego jest ona czymś innym. I niedziele, te dni, kiedy rodzina odwiedza pozostawionych w ośrodku bliskich. I zawód w oczach, gdy ktoś nie dostrzega wśród wchodzących znajomej twarzy, jeszcze czeka, ma nadzieję… I mamy w końcu te dziwne telefony, które narobią sporo zamieszania w ośrodku i wśród rodzin pensjonariuszy, sprawiając jednak tyle radości.
Prócz starości, Perrin porusza inne trudne tematy, takie jak miłość, zdrada, zemsta i wybaczenie prowadząc czytelnika przez labirynt ludzkich losów i emocji. W jej słowach znajdujemy jednak nadzieję i odwagę, uśmiech i powód do wzruszeń. Czaruje codziennością, która dzięki właściwemu nastawieniu nie musi być zwyczajna, bo właśnie drobiazgi składają się na szczęście, trzeba je tylko dostrzec.

Jeśli czytaliście wcześniejsze książki Autorki, to wiecie, że w jej opowieściach można zatonąć jak w ulubionym za dużym swetrze, poddać się emocjom, które napływają falami i poczuć się po prostu dobrze, ciepło i bezpiecznie. Bo czasem w życiu czujemy się zagubieni, jak statek, który zdryfował płynąc z nurtem w nieodpowiednią stronę, a opowieści Autorki są niczym latarnie morskie wskazujące kierunek do domu.

Temat starości nie wydaje się wdzięcznym filarem, na którym można oprzeć powieść. Ukazywany zwykle przez pryzmat smutku związanego z przemijaniem, może budzić dyskomfort i bolesne emocje. Dlaczego więc „Zapomniane niedziele” Valerie Perrin, których akcja rozgrywa się w dużej mierze w domu spokojnej starości tak urzekają? Niosą tyle ciepła i uśmiechów?

Życie pensjonariuszy...

Justine Neige jest dwudziestokilkuletnią opiekunką w domu spokojnej starości "Pod Hortensjami". Po śmierci rodziców wraz z kuzynem mieszka u dziadków.
Historia wypadku rodziców jej i kuzyna nie daje jej spokoju. Tym bardziej, że dziadkowie nie chcą o tym rozmawiać.
Przed własnymi problemami ucieka do pacjentów. Uwielbia słuchać ich opowieści. Spisuje je w zeszycie, żeby nie znikły wraz z właścicielami.
Jej ulubioną pacjentką jest Helene Hel. To jej historię spisuje z największym zapałem, a jest o czym pisać.
Tymczasem okazuje się, że ktoś wydzwania do rodzin osób, których nikt nie odwiedza w niedziele. Sprawą zaczyna interesować się policja i media.

Trzy historie. Opowieść Helene, Justine oraz prawda o śmierci rodziców. Wszystkie odkrywamy powoli, ślad po śladzie dochodząc do rozwiązania.
Najbardziej urzekła mnie historia Helene, zupełnie nie dziwi mnie, że Justin tak ją polubiła.
Autorka pięknie opisuje zwykłą codzienność, drobne rzeczy, które nagle nabierają nowego znaczenia.
W delikatny, przemawiający sposób opisuje przemijanie, samotność, miłość, przyjaźń, nadzieję, przeszłość, czasami bolesną.
Wciągnęła mnie praktycznie od razu, ma w sobie jakieś otulające ciepło. Nie wiem kiedy przewracałam kolejne strony.
Z pewnością sięgnę po inne książki autorki.

Justine Neige jest dwudziestokilkuletnią opiekunką w domu spokojnej starości "Pod Hortensjami". Po śmierci rodziców wraz z kuzynem mieszka u dziadków.
Historia wypadku rodziców jej i kuzyna nie daje jej spokoju. Tym bardziej, że dziadkowie nie chcą o tym rozmawiać.
Przed własnymi problemami ucieka do pacjentów. Uwielbia słuchać ich opowieści. Spisuje je w zeszycie, żeby nie...