Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewacie się historii kina? Spójnej opowieści, linearnej, z dużą ilością dat i tytułów? A może wypowiedzi ludzi kina? Interpretacji bądź analizy środków wyrazu filmowego? Powodzenia. Wszystko to za wyjątkiem dat w najnowszej książce Foksa można znaleźć, lecz zdecydowanie nie w formie, jakiej byście oczekiwali. W zasadzie jest to powieść. Nietypowa, bo wszystkie jedenaście rozdziałów ma identyczny przebieg, 90% znaków jest taka sama w każdym z nich. Zmienią się pewne elementy opowiadanki, to na nich wypada się skupić. A co daje opowiedzenie tego samego jedenaście razy? Wkurzenie? Przywyknięcie? Nauczenie się na pamięć? Znieczulicę? A może przyswojenie sobie zabójczej dawki historii kina polskiego? Względem tego, co się pod rozdziałami kryje, nie wykluczałbym niczego. Radzę być gotowym na wszystko. Bo i tak nie będziecie. Jak to już u Foksa bywało, do tekstu dołączone są obrazki. Ponownie jedyne i niepowtarzalne, w zasadzie kadry z niezrealizowanego filmu. I one nie są bez znaczenia, być może wokół nich kręci się cała książka. Metoda doboru kadru do rozdziału nie jest bez znaczenia. Znaczenia, słowo klucz. Dodatkowa uwaga - wszystko zależy od montażu. To nie spoiler, tej książki nie można spoilerować, jej trzeba doświadczyć. Jako fan Foksa, byłem wkurzony. Lubię ten stan.