Purezento

rewelacyjna ksiązka.o ważny rzeczach.o naprawianiu życiowych zniszczeń.egzotyczna.i bardzo wciągająca.

rewelacyjna ksiązka.o ważny rzeczach.o naprawianiu życiowych zniszczeń.egzotyczna.i bardzo wciągająca.

Pokaż mimo to

Lek dla duszy. Piekna historia.

Lek dla duszy. Piekna historia.

Pokaż mimo to

Ładnie opowiedziana historia, której finał nie zaskakuje. Powolna akcja i mądrości z kraju kwitnącej wiśni pozwalają złapać oddech i ćwiczyć się w sztuce "uważności" lub - jak kto woli - "mindfulness". Mocną stroną książki Joanny Bator jest zapoznanie czytelnika z japońską kulturą.

Ładnie opowiedziana historia, której finał nie zaskakuje. Powolna akcja i mądrości z kraju kwitnącej wiśni pozwalają złapać oddech i ćwiczyć się w sztuce "uważności" lub - jak kto woli - "mindfulness". Mocną stroną książki Joanny Bator jest zapoznanie czytelnika z japońską kulturą.

Pokaż mimo to

Ta książka daje spokój na skołatane wszystkimi problemami tego świata nerwy. Polecam na ukojenie, szczególnie wszystkim poobijanym i rozbitym życiowo.

Ta książka daje spokój na skołatane wszystkimi problemami tego świata nerwy. Polecam na ukojenie, szczególnie wszystkim poobijanym i rozbitym życiowo.

Pokaż mimo to

Purezento to nie książka dla każdego. Dla osób, które szukają sensacji, rozrywki, prostej, ciekawej historii, ta może wydać im się bełkotem. Natomiast dla tych, którzy potrafią czytać między wierszami, książka może okazać się swoistym katharsis.
To historia polskiej dziewczyny, uczącej obcokrajowców języka polskiego. Jest w związku z miłośnikiem kolarstwa – z pozoru w szczęśliwym związku. Jej życie sypie się niczym domek z kart po śmierci ukochanego. Ale czy na pewno dopiero wtedy zaczęły spadać pierwsze karty? Bohaterka dopiero po tej tragedii zaczyna dopuszczać do swojej świadomości, że przez długi czas po prostu ignorowała niektóre fakty – by żyć, z pozoru, spokojnie. Wydaje się, że jej życie przez długi czas było po prostu pozorne. A tragedie, które ją dotknęły, mimo iż zadały dużo bólu, pozwoliły jej zdjąć tę maskę pozorności i dostać szansę, by odnaleźć swoje prawdziwe ja.
Furtkę do nowego życia otwiera jej własna uczennica – Pani Myōko. Kobieta wysuwa w jej stronę nietypową propozycję – by wyjechała do Japonii, zajęła się jej domem oraz kotem, a także przekazała paczkę tajemniczemu przyjacielowi. Bohaterka, która nie ma niczego do stracenia, zgadza się i wyrusza w daleką podróż.
W kraju kwitnącej wiśni poznaje nowe życie. Innych ludzi, inną kulturę, nawet inne koty, które jak się okazuje, lubią jeść ryż z tofu i rybą, a w wolnym czasie pójść na spacer – a przynajmniej kot Mushin, z którym udało jej się zaprzyjaźnić. Kluczowym elementem historii stała się nauka kintsugi pod wodzą Mistrza Myō. Sztuka naprawy rozbitej ceramiki złotem okazała się sposobem naprawy rozbitego życia.
To co najbardziej mnie urzekło, to aura, która emanuje z tej książki. Opisy japońskiej natury, procesu kintsugi, relacje z nowo poznanymi tam ludźmi, emocje głównej bohaterki, sprawiały, że miałam wrażenie, jakbym sama tam była. Jakież było moje zdziwienie, kiedy czułam, jak moje ciało ogarnia spokój i harmonia. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z czymś takim.
Japonia poskromiła żarłoczne rekiny ludojady, które tak długo plątały się pod nogami głównej bohaterki i wywoływały dreszcze na jej plecach. Pozwoliła odnaleźć jej prawdziwą miłość, prawdziwe szczęście i prawdziwe ja. Pomogła poskładać bohaterce rozbite kawałki i w końcu, z ogromną ulgą, głęboko odetchnąć.
Ludzie, targani podobnymi emocjami, mogą utożsamić się z główną bohaterkę i dostrzec w tej historii nadzieję, że małymi kroczkami, cierpliwością i z odrobiną szczęścia, im również uda się naprawić coś, co z pozoru wydaje się niemożliwe. Mogą pozbyć się tych drapieżnych zwierząt, które żerują w ich głowach na ich nieszczęściu. I być może po przeczytaniu ostatniej strony, oczyszczeni z wszystkich negatywnych emocji, tak jak główna bohaterka – mogą głęboko odetchnąć.

Purezento to nie książka dla każdego. Dla osób, które szukają sensacji, rozrywki, prostej, ciekawej historii, ta może wydać im się bełkotem. Natomiast dla tych, którzy potrafią czytać między wierszami, książka może okazać się swoistym katharsis.
To historia polskiej dziewczyny, uczącej obcokrajowców języka polskiego. Jest w związku z miłośnikiem kolarstwa – z pozoru w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka była dla mnie sporym wyzwaniem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak ciężko mi się czytało. Niesamowicie nudna, sztuczne dialogi i bezosobowe postaci. Jest takie kolokwialne określenie "męczybuła", którym nazwałabym główną bohaterkę. Nie wiem, na kim ją wzorowano i czy w ogóle na kimś, ale tak czy siak nie chciałbym poznać tej osoby, doszczętnie zmęczyłaby mnie psychicznie, dokładnie tak jak narratorka powieści. Ponadto pomimo tego, że akcja książki dzieje się w Japonii, według mnie bardzo mało "japońskości" zostało w niej przemycone, więc jeśli ktoś chciałby poczuć Japonię, dowiedzieć się czegoś o tym kraju w formie bardziej fabularnej niż popularnonaukowej, to na pewno nie jest to ta pozycja.

Ta książka była dla mnie sporym wyzwaniem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak ciężko mi się czytało. Niesamowicie nudna, sztuczne dialogi i bezosobowe postaci. Jest takie kolokwialne określenie "męczybuła", którym nazwałabym główną bohaterkę. Nie wiem, na kim ją wzorowano i czy w ogóle na kimś, ale tak czy siak nie chciałbym poznać tej osoby, doszczętnie zmęczyłaby mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Laureatka Nike popełniła chic lit, ale taki chic lit jaki mogłaby popełnić tylko laureatka Nike.

Laureatka Nike popełniła chic lit, ale taki chic lit jaki mogłaby popełnić tylko laureatka Nike.

Pokaż mimo to

To dobra książka, ale od pewnego momentu boleśnie przewidywalna i czar nieco pryska. Cenne, że można posmakować wycinka (bardzo drobnego) kultury i mentalności japońskiej. Polecam mimo drobnych zastrzeżeń.

To dobra książka, ale od pewnego momentu boleśnie przewidywalna i czar nieco pryska. Cenne, że można posmakować wycinka (bardzo drobnego) kultury i mentalności japońskiej. Polecam mimo drobnych zastrzeżeń.

Pokaż mimo to

Po bardzo udanym „Ciemno, prawie noc” Joanna Bator wraca z książką na wskroś japońską. I tu chyba zaczyna się problem. Autorka prywatnie jest wielbicielką wschodu, tyle że „Purezento”, to przykład na to, że nie zawsze poziom pasji przekłada się na jakość wykonania. To może od plusów. Można uznać, że jest to całkiem udane zbudowanie pejzażu Japonii, poczułem kilka zapachów, smaków, kolorów. Tylko zależy, co chcemy z tego wynieść. Jak dla mnie to przytłaczająca i jednocześnie przynudzająca ilość opisów japońskich ulic, wycieczek rowerowych po miasteczku rodem i charakterem z serialu „Dom nad rozlewiskiem” z tym samym temperamentem bohaterki powieści co bohaterów wspomnianego przeze mnie serialu. Na tym bazarku patetycznych myśli, uwznioślonych przez siły nadprzyrodzone pojawiło się kilka czystych zdań, które zapamiętałem i polubiłem np. herbata pachnąca oczekiwaniem. Zresztą sama koncepcja powieści i główna metafora, czyli przedstawienie życia jako sztuki kintsugi, jest ciekawa. Gorzej z wykonaniem i nadaniem temu jakiegokolwiek charakteru. Bohaterowie są nijacy, transparentni i bez polotu, każdego z nich nie lubię. Toną w swojej nadmuchanej flegmatyczności i niestety finalnie autorka prezentuje nam plastikowy patetyzm. Główna postać nie prezentuje nic, co mogłoby nas zainteresować, nie jest jej nam nawet szkoda, mimo zaistniałych wydarzeń w jej życiu. Bezradna a momentami otępiała. Kolejną postacią, która nie musiała za dużo mówić, aby uruchomić we mnie irytację, była matka głównej bohaterki (cóż… niedaleko pada jabłko od jabłoni). Matka pojawia się we wspomnieniach córki i jest podniesiona do rangi wieszczki życia. Czytamy jej tautologiczne recepty na życie i mamy ochotę tą panią zamknąć w plastikowej torebce z Biedronki. Sympatyczny był kot, ale może dlatego, że się nie odzywał. Choć nadal nie rozumiem funkcji tego kota w „Purezento”. Oczekiwałem, że jego obecność będzie miała swoje rozwiązanie. Sama atmosfera tej książki, jak twierdzi wielu, ma oczyszczać, sprawiać, że zatrzymamy się i pomyślimy, tyle że znów koncepcja to jedno a wykonanie to drugie, ponieważ klimat jest tu raczej ciotkowaty i przaśny, znowu nie wyszło. Funkcja tej książki? Nie wiem. Jedyne o czym myślę, to chęć napisania przez Bator tekstu o Japonii, jakiejkolwiek, byle o kraju kwitnącej wiśni. Dostałem Japonię, z której szybko chciałem wyjechać, dobrze że chociaż pojawiła się maskotka Pikachu, mam więc jedno miłe wspomnienie… dobrze też, że koty lubią grzyby.

Po bardzo udanym „Ciemno, prawie noc” Joanna Bator wraca z książką na wskroś japońską. I tu chyba zaczyna się problem. Autorka prywatnie jest wielbicielką wschodu, tyle że „Purezento”, to przykład na to, że nie zawsze poziom pasji przekłada się na jakość wykonania. To może od plusów. Można uznać, że jest to całkiem udane zbudowanie pejzażu Japonii, poczułem kilka zapachów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy czytam książki Pani Bator, zawsze mam wrażenie, że to opowieść mojej najbliższej przyjaciółki, skierowana tylko dla mnie. Fabuła wciąga, jest subtelna i elegancka, a jednocześnie nie nudzi. Pięknie ukazany proces dochodzenia do siebie po traumie, tragedii życiowej i stracie. Chociaż i tak uśmiechnęłam się ironicznie, gdy najlepszym lekarstwem na złamane serce okazała się nowa miłość. Zasłużone 10/10, polecam!

Gdy czytam książki Pani Bator, zawsze mam wrażenie, że to opowieść mojej najbliższej przyjaciółki, skierowana tylko dla mnie. Fabuła wciąga, jest subtelna i elegancka, a jednocześnie nie nudzi. Pięknie ukazany proces dochodzenia do siebie po traumie, tragedii życiowej i stracie. Chociaż i tak uśmiechnęłam się ironicznie, gdy najlepszym lekarstwem na złamane serce okazała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to