Piaskowa Góra

Fabuła nie powala ale język piękny! Przeczytałam ją dla języka.

Fabuła nie powala ale język piękny! Przeczytałam ją dla języka.

Pokaż mimo to

Ta ksiazka to miód dla moich oczu i mojej glowy. Jakbym tam żyła gdzies obok. Czytalam, czytalam i wspominalam to zycie w czasach PRL. Tyle tam szczegolow z tego okresu, tło opowiesci jest tak wyraznie zarysowane, ze aż to wszystko widzę jak czytam, bo pamietam. Tak wlasnie bylo. POlecam. Pani Joanna Bator wyjatkowo opowiada.

Ta ksiazka to miód dla moich oczu i mojej glowy. Jakbym tam żyła gdzies obok. Czytalam, czytalam i wspominalam to zycie w czasach PRL. Tyle tam szczegolow z tego okresu, tło opowiesci jest tak wyraznie zarysowane, ze aż to wszystko widzę jak czytam, bo pamietam. Tak wlasnie bylo. POlecam. Pani Joanna Bator wyjatkowo opowiada.

Pokaż mimo to

Zachęcona ciekawą pozycją "Ciemno, prawie noc" oraz bardzo pozytywnymi opiniami sięgnęłam po "Piaskową Górę" Joanny Bator. Nie można się oprzeć wrażeniu, że to książka o kilku pokoleniach kobiet, kobieca saga z jej prostotą życiową, zawiłościami emocjonalnymi, brakiem lub nadmiarem miłości, niezrozumieniem, zaściankowością i poszukiwaniami lepszego życia. Od wojny po wolną Polskę. Autorka niełatwo pozwala do siebie przekonać. Pisze słowotokiem; trudno się czyta taki stenogram - to tak, jakby ktoś spisał historię bez redakcji. Dlatego książka nie jest łatwa. Bohaterki przeżywały piekło wojny, gwałtu, samotności, zamknięte w wyobrażeniach rodziców. Część z nich miała nadzieję na lepsze życie, poszukiwały go - z jakim skutkiem, trzeba się przekonać samodzielnie. Joanna Bator nie stroni od sarkazmu, powiedzonek (na samą myśl o fiksum-dyrdum dostaję... fiksum-dyrdum), często nie trzyma się chronologii i to wszystko dodaje powieści smaku. Jestem ciekawa kolejnych dzieł Autorki; z pewnością niebawem po nie sięgnę.

Zachęcona ciekawą pozycją "Ciemno, prawie noc" oraz bardzo pozytywnymi opiniami sięgnęłam po "Piaskową Górę" Joanny Bator. Nie można się oprzeć wrażeniu, że to książka o kilku pokoleniach kobiet, kobieca saga z jej prostotą życiową, zawiłościami emocjonalnymi, brakiem lub nadmiarem miłości, niezrozumieniem, zaściankowością i poszukiwaniami lepszego życia. Od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia rodziny Jadzi Chmura. Proste historie z życia prostych ludzi, a jednak genialnie przedstawione. Polska historia od czasów wojny do transformacji '89 widziana z perspektywy przesiedleńców ze wschodu. Autorka nikogo nie potępia mimo, że nie unikania opisywania także trudnej przeszłości i nie zawsze bohaterskich zachowań rodaków. Wyśmienicie prezentuje nasze wady i codzienne życie w realnym socjalizmie. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Jedna z najwartościowszych książek - absolutnie godna polecenia.

Historia rodziny Jadzi Chmura. Proste historie z życia prostych ludzi, a jednak genialnie przedstawione. Polska historia od czasów wojny do transformacji '89 widziana z perspektywy przesiedleńców ze wschodu. Autorka nikogo nie potępia mimo, że nie unikania opisywania także trudnej przeszłości i nie zawsze bohaterskich zachowań rodaków. Wyśmienicie prezentuje nasze wady i codzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zaczyna się robić naprawdę ciekawa w momencie wprowadzenia historii, która przydarzyła się Zofii, matce Jadwigi, podczas wojny. Dzieje się to w połowie lub za połową książki. Do tego czasu narracja, za którą trzeba gonić aż czasem ciężko złapać oddech, bywa męcząca ilościami szczegółów, natręctw i brudów życiowych bohaterów. To właśnie wątek Zofii, który wyjaśnia przy okazji wiele innych rodzinnych powiązań, 'ratuje' tą książkę. Ogólnie oceniam więc ją na plus. Nie biegnę od razu po drugą część, ale pewnie kiedyś jednak przeczytam.

Książka zaczyna się robić naprawdę ciekawa w momencie wprowadzenia historii, która przydarzyła się Zofii, matce Jadwigi, podczas wojny. Dzieje się to w połowie lub za połową książki. Do tego czasu narracja, za którą trzeba gonić aż czasem ciężko złapać oddech, bywa męcząca ilościami szczegółów, natręctw i brudów życiowych bohaterów. To właśnie wątek Zofii, który wyjaśnia przy o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Joanna Bator tą książką wyprzedziła moją ulubioną dotąd Tokarczuk. Wyszukany język za jakim tęskniłam, pełen własnych metafor i zgrabnie zestawionych porównań sprawia, że tą książką można się delektować. Autorka nie przyprawia bohaterom gęby, a jedynie ją z serdecznością i wyrozumiałością demaskuje. Obnaża kompleksy i przedstawia psychologiczny portret bohaterów pokazując spóścizny pokoleniowe. Brak dialogów sprawia, że treść jest zwarta i esencjonalna, i ułatwia zobaczenie bohaterów jakimi są.
Powieść jest bardzo realistyczna, soczysta, a równocześnie przepleciona obrazami z perspektywy dziecka - małej Dominiki. Opowiada o traumach i ich przetworzeniu przez życie, a równocześnie giętkość języka zapewnia smaczki humorystyczne.
To obraz społeczeństwa z wzajemnym przyzwoleniem na zło, a równocześnie o wykwitającym samoistnie dobru. Książka, na jaką czekałam.

Joanna Bator tą książką wyprzedziła moją ulubioną dotąd Tokarczuk. Wyszukany język za jakim tęskniłam, pełen własnych metafor i zgrabnie zestawionych porównań sprawia, że tą książką można się delektować. Autorka nie przyprawia bohaterom gęby, a jedynie ją z serdecznością i wyrozumiałością demaskuje. Obnaża kompleksy i przedstawia psychologiczny portret bohaterów pokazując spóśc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Smutna, przygnebiajaca ksiazka o ludziach w ktorych nie ma radosci. Czy zyjac w takich czasach, w takim osiedlu dla ludzi ktorzy przybyli z roznych stron obciazeni swoim bagazem przezyc jest jakas nadzieja na inne. Opisane sa rozwniez ludzkie namietnosci z ktorych nic po jakims czasie nie pozostaje... chociaz nie calkiem. Joanna Bator jest autorka ktora trzeba czytac powoli dawkujac sobie przyjemnosc. Ja sama "polknelam"ja. Dopiero pozniej czujac niedosyt przeczytalam na spokojnie drugi raz bardzo uwaznie. Warto bylo.

Smutna, przygnebiajaca ksiazka o ludziach w ktorych nie ma radosci. Czy zyjac w takich czasach, w takim osiedlu dla ludzi ktorzy przybyli z roznych stron obciazeni swoim bagazem przezyc jest jakas nadzieja na inne. Opisane sa rozwniez ludzkie namietnosci z ktorych nic po jakims czasie nie pozostaje... chociaz nie calkiem. Joanna Bator jest autorka ktora trzeba czytac powoli daw...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bator w najlepszym wydaniu. Wyjątkowo celny przekrój polskiego społeczeństwa, podszyty sarkazmem i ironicznym spojrzeniem. Narracja prowadzona w taki sposob, że każde zdanie prowadzi do nowych odkryć i zachwytów. Historia rodziny, która bawi, smuci, złości i zachwyca jednocześnie. Po prostu wciąga od pierwszych stron. I chce się więcej.

Bator w najlepszym wydaniu. Wyjątkowo celny przekrój polskiego społeczeństwa, podszyty sarkazmem i ironicznym spojrzeniem. Narracja prowadzona w taki sposob, że każde zdanie prowadzi do nowych odkryć i zachwytów. Historia rodziny, która bawi, smuci, złości i zachwyca jednocześnie. Po prostu wciąga od pierwszych stron. I chce się więcej.

Pokaż mimo to

Dopiero po przeczytaniu połowy książki oswoiłam się z nietypową narracją, cechującą się brakiem dialogów i chronologii w fabule. Powieść budząca niesmak, który wywołują zbyt częste i zbyt dosadne opisy pełne brutalności (poród, aborcje). Drastycznie ukazany prymitywizm komunizmu, losy bohaterów są pasmem porażek i niespełnionych marzeń. Dla mnie osobiście książka okazała się zbyt męcząca. Wielokrotnie wracałam do jednego zdania, które musiałam przeczytać kilka razy, zanim je zrozumiałam lub poddawałam się i czytałam dalej. Po przeczytaniu tej książki niestety nie czuję się zachęcona do dalszego zapoznawania się z powieściami Joanny Bator, choć spotkanie z tego typu twórczością było ciekawym doświadczeniem.

Dopiero po przeczytaniu połowy książki oswoiłam się z nietypową narracją, cechującą się brakiem dialogów i chronologii w fabule. Powieść budząca niesmak, który wywołują zbyt częste i zbyt dosadne opisy pełne brutalności (poród, aborcje). Drastycznie ukazany prymitywizm komunizmu, losy bohaterów są pasmem porażek i niespełnionych marzeń. Dla mnie osobiście książka okazała się zb...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudna w czytaniu z powodu zwartego, pozbawionego dialogów tekstu. Także dygresje, powroty w przeszłość, czasem wybieganie naprzód czytania nie ułatwiają.
Ale warto. Bardzo dobra opowieść o ludziach, o tym co sprawia, że robią to, co robią. Oraz taka inna historia Polski wojenno-powojenna.

Trudna w czytaniu z powodu zwartego, pozbawionego dialogów tekstu. Także dygresje, powroty w przeszłość, czasem wybieganie naprzód czytania nie ułatwiają.
Ale warto. Bardzo dobra opowieść o ludziach, o tym co sprawia, że robią to, co robią. Oraz taka inna historia Polski wojenno-powojenna.

Pokaż mimo to