Nie dziwię się, że ta debiutancka powieść Joanny Bator uznano za objawienie. Powieść tchnie świeżością i niebanalnym, własnym językiem. Historia "własnego miejsca na ziemi" opisana nieszablonowo, intrygująco i pięknie.

Nie dziwię się, że ta debiutancka powieść Joanny Bator uznano za objawienie. Powieść tchnie świeżością i niebanalnym, własnym językiem. Historia "własnego miejsca na ziemi" opisana nieszablonowo, intrygująco i pięknie.

Wielopokoleniowa i wielowątkowa powieść, która wspaniale opisuje życie na wsi i w małym mieście. To jak Joanna Bator opisuje rzeczywistość, łączy historie, włada językiem można podsumować tylko jednym zdaniem - tą książkę po prostu trzeba przeczytać. Ja od razu sięgam po drugą część.

Wielopokoleniowa i wielowątkowa powieść, która wspaniale opisuje życie na wsi i w małym mieście. To jak Joanna Bator opisuje rzeczywistość, łączy historie, włada językiem można podsumować tylko jednym zdaniem - tą książkę po prostu trzeba przeczytać. Ja od razu sięgam po drugą część.

Książka podobała mi się „zaledwie” na 7-8 gwiazdek, czytałam wiele pozycji, które oceniałam na 10 bez chwili zawahania. Tu jednak zmieniłam ocenę na wyższą, bo dotarło do mnie jak ważna w moim życiu była ta lektura.
Cała fabuła, składa się mnóstwa historii różnych osób na przestrzeni pokoleń. Na początku było to dla mnie nużące, prawie jak zbiór opowiadań, a za krótkimi formami nie przepadam. Prawdziwą wartość tej książki odkryłam, jak już byłam po lekturze i te wszystkie historie i życiorysy zaczęły mi się składać w jedną, misternie utkaną sieć wzajemnych zależności i wpływów. Po kolei odsłaniały się przede mną przerosnę POWODY. Powody ludzkich zachowań. Jak bardzo nasze historie wpływają na nas i na to jak traktujemy innych. I teraz kilka lat po lekturze mogę śmiało powiedzieć, że żadna inna książka nie miała tak dużego wpływu na moje życie. Teraz bardziej staram się rozumieć ludzi, zamiast ich oceniać. Dlatego w moim osobistym i subiektywnym rankingu, zasługuje ona na mocne 10 gwiazdek. Polecam wszystkim, którzy lubią szerzej spojrzeć na drugiego człowieka. A może właśnie tym, którzy tej umiejętności są pozbawieni.

Książka podobała mi się „zaledwie” na 7-8 gwiazdek, czytałam wiele pozycji, które oceniałam na 10 bez chwili zawahania. Tu jednak zmieniłam ocenę na wyższą, bo dotarło do mnie jak ważna w moim życiu była ta lektura.
Cała fabuła, składa się mnóstwa historii różnych osób na przestrzeni pokoleń. Na początku było to dla mnie nużące, prawie jak zbiór opowiadań, a za krótkimi...

Niezmiennie uwielbiam za styl. Można przy niej i pomyśleć i się pośmiać.

Niezmiennie uwielbiam za styl. Można przy niej i pomyśleć i się pośmiać.

Joanna Bator "Piaskowa Góra".
Książka o losach kobiet: wnuczki, córki i babci, dziejąca się w Piaskowej Górze na ziemiach odzyskanych. Akcja obejmuje czasy końca wojny aż do późnego Prl, ale nie toczy się linearnie. Kto czytał Joannę Bator wie, że sposób prowadzenia przez niej narracji jest dosyć nietypowy.Brak wyraźnych rozdziałów, etapów. Rozpoczyna się opowieść i jest tkana z coraz to nowszych nitek postaci i wątków. I tak mamy tu nieśpiesznie nakreślone losy córki Jadwigi by za chwilę przeskoczyć do jej matki i męża , sąsiadów i dzadków by znowu przeskoczyć do jej córki.

Odnosi się takie wrażenie jakby każdy wątek i postać to odrębny puzzel, wymieszany bez ładu i składu z innymi, który autor wyciąga z pozostałych i przygląda się mu z wszystkich stron by wrzucić z powrotem i sięgnąć po kolejny .
Książka wymaga uważności ale jest w treści wciągająca. Tymbardziej że na końcu " te puzzle" cudnie się łączą w klarowny jeden obraz życia mieszkańców Piaskowej Góry.Skutek znajduje swoją przyczynę.

Trzeba nielada kunsztu, aby tak pisać i nie wprowadzać chaosu, ba! wciągnąć w historię czytelnika i podomykać wątki.Autorka to potrafi.Dlatego jest laureatką Nike.

Dodatkowym atutem książki jest bardzo precyzyjne odtworzenie epoki PRL z wszystkiemi jej detalami.Cudnie sobie to i owo przypomnieć: szczególnie jacy byliśmy kiedyś...
Zdecydowanie warta przeczytania.

Joanna Bator "Piaskowa Góra".
Książka o losach kobiet: wnuczki, córki i babci, dziejąca się w Piaskowej Górze na ziemiach odzyskanych. Akcja obejmuje czasy końca wojny aż do późnego Prl, ale nie toczy się linearnie. Kto czytał Joannę Bator wie, że sposób prowadzenia przez niej narracji jest dosyć nietypowy.Brak wyraźnych rozdziałów, etapów. Rozpoczyna się opowieść i jest...

Nie mam własnych dziadków ale czytając tę książkę czułam się jakbym ich miała. Tak jakby właśnie tę historię moi dziadkowie mi opowiadali. Autorce gratuluję.

Nie mam własnych dziadków ale czytając tę książkę czułam się jakbym ich miała. Tak jakby właśnie tę historię moi dziadkowie mi opowiadali. Autorce gratuluję.

Piaskowa Góra to pierwsza część, w której osią jest historia matki Jadzi i jej córki Dominiki, ich relacje, wybory oraz życie w Wałbrzychu. Do tego dochodzą inni bohaterowie - bliscy, rodzina, sąsiadki i przyjaciółki. Czasowo obejmuje głównie PRL.
Dla mnie rzeczywistość opisywana jest w tej książce w sposób niesamowicie prosty, spostrzegawczy i delikatny. Zwykłe codzienne czynności, które same w sobie mogą wydawać się mało istotne, pozwalają na wyobrażenie sobie rzeczywistości peerelu bez lukrowania oraz przesadnego dramatyzmu, tylko jako historie zwykłych osób, które mogłyby być naszymi bliskimi, sąsiadami, lub po prostu osobami, które mijamy codziennie lub żyją gdzieś niedaleko. Najbardziej podobało mi się, że autorka w żaden sposób nie ocenia zachowania bohaterów, pozwala im popełniać błędy nie próbując za wszelką cenę ich poprawiać, edukować czy usprawiedliwiać. Autorka przedstawia zwykłe życie zwykłych osób w sposób niesamowicie wciągający i zachęcający do refleksji, wzruszeń, irytacji, zadumy, ale również odnajdywaniu siebie i swoich bliskich w bohaterach.
instagram @kofeinowe.książki

Piaskowa Góra to pierwsza część, w której osią jest historia matki Jadzi i jej córki Dominiki, ich relacje, wybory oraz życie w Wałbrzychu. Do tego dochodzą inni bohaterowie - bliscy, rodzina, sąsiadki i przyjaciółki. Czasowo obejmuje głównie PRL.
Dla mnie rzeczywistość opisywana jest w tej książce w sposób niesamowicie prosty, spostrzegawczy i delikatny. Zwykłe codzienne...

„Co komu pisane, temu w wodę kamień”.

„Piaskowa Góra” to moje drugie spotkanie z twórczością Joanny Bator. I znów nabrałam ochoty na więcej. Podoba mi się świat wykreowany przez Autorkę, bo choć nie jest najpiękniejszym z możliwych światów, to przyciąga wieloma odcieniami szarości. To powieść o wałbrzyskiej rodzinie z historią w tle i z silnym akcentem na wyraziste kobiece postacie. Losy Zofii, Jadzi i Dominiki oraz ich wzajemne relacje i zwykłe codzienne życie wciągają bez reszty i zachęcają, by jak najszybciej poznać, co czai się na kolejnych stronach powieści.
Bardzo przyciągała mnie ta opowieść. Miałam wrażenie, że jest niezwykle prawdziwa.
Lubię styl pisania Joanny Bator. I to całe fiksum-dyrdum.

„Nowe rzeczy są zbyt cenne, by ich używać, i lepiej, żeby ich w ogóle widać nie było, bo od patrzenia też się niszczą”.

„Co komu pisane, temu w wodę kamień”.

„Piaskowa Góra” to moje drugie spotkanie z twórczością Joanny Bator. I znów nabrałam ochoty na więcej. Podoba mi się świat wykreowany przez Autorkę, bo choć nie jest najpiękniejszym z możliwych światów, to przyciąga wieloma odcieniami szarości. To powieść o wałbrzyskiej rodzinie z historią w tle i z silnym akcentem na wyraziste kobiece...

Wzięłam się za stareńką powieść Bator, o której moja przyjaciółka pisała magisterkę dawno temu. Napiszę więc krótko - chylę czoła dla wspaniałej pisarskiej fantazji, "słuchu" językowego i warsztatu (cała powieść bez ani jednego dialogu!) Autorki. Była to prawdziwa literacka uczta. Ale... czytałam ją tak długo, nieregularnie, po kawałeczku w MPK (a do pracy mam tylko 8 minut autobusem)... że zdarzało mi się zapominać wcześniejsze fragmenty fabuły. No cóż, to chyba jeszcze nie jest czas na ambitne książki dla mnie. Więc z "Chmurdalią" poczekam chyba na lepszy moment w życiu, z większą ilością spokoju i snu ;)

Wzięłam się za stareńką powieść Bator, o której moja przyjaciółka pisała magisterkę dawno temu. Napiszę więc krótko - chylę czoła dla wspaniałej pisarskiej fantazji, "słuchu" językowego i warsztatu (cała powieść bez ani jednego dialogu!) Autorki. Była to prawdziwa literacka uczta. Ale... czytałam ją tak długo, nieregularnie, po kawałeczku w MPK (a do pracy mam tylko 8 minut...

Czytając „Gorzko, gorzko” przepadłam, gdy zapoznałam się z kunsztem literackim autorki i byłam pełna uznania dla jej umiejętności tworzenia losów pokoleń z tak liryczną wprawą. W „Piaskowej Górze” nieco starszej powieści Joanny Bator wyraźnie widać tendencję do przeplatania opowieści o młodszych i starszych bohaterach oraz do snucia historii o pokoleniowych traumach, czy też tęsknotach. Jednak ten tytuł wydaje mi się napisany trochę gorszym językiem, co prawda wciąż trzyma poziom i jak najbardziej zalicza się do kanonu literatury pięknej, ale wyraźnie widać, iż autorka sporo rozwinęła się od czasu jego wydania.
Początek niezbyt mnie zachęcił, może dlatego, że w życiu bohaterów nie działo się nic konkretnego. Autorka bardziej skupiła się na ukazaniu faktów związanych z życiem w czasach PRL-u i pobieżnych czynnościach wykonywanych przez postacie, poza tym akcja książki również trochę się rozciągnęła, więc trudno było mi wczuć się w opisywaną historię. Musiałam przeczytać sporo stron nim poczułam odpowiedni klimat, by przekonać się do tego tytułu. Później jednak Joanna Bator zaczęła posługiwać się uwielbianymi przeze mnie metaforami i nawiązywać do skomplikowanych zachowań postaci, ukazując ich skryte cechy charakteru jak i sposoby na radzenie sobie z trudną codziennością. To właśnie ta opisywana przez pisarkę codzienność jest głównym tematem przewijającym się na stronach powieści, codzienność odwołująca się do wspomnień bohaterów, często budzących lęk i paraliż czynów. Podoba mi się z jaką prostotą i jednocześnie kunsztem Joanna Bator ukazała dzieje rodziny Chmura i to jak starannie przedstawiła ich utajnione sprawki niezrozumiałe dla społeczeństwa i wywołujące skandal.
Podobnie jak „Gorzko, gorzko”, ten tytuł także nie jest dla każdego. Bardziej spodoba się miłośnikom bogatego języka literackiego, wolno rozwijającej się akcji i obfitujących w szczegóły opisów. Mnóstwo wątków skupia się na ukazaniu rysu psychologicznego postaci, ich wspomnieniach, dorastaniu, trudnych decyzjach i często życiowej traumie. Autorka w świetny sposób ukazała ich przemianę, bolączki, nadzieje i porażki, kreśląc przed czytelnikiem obraz realnego człowieka w ten sposób, iż może utożsamić się z doświadczanymi przez niego przeciwnościami losu. Powieść pełna jest też tematów zmuszających do refleksji i jest ich tak wiele, że każdy może wyciągnąć z tej książki coś dla siebie.
Zakończenie wydaje mi się odrobinę urwane i przyspieszone, ponieważ ostatnie strony przenoszą odbiorcę kilkanaście lat do przodu. Nie narzekam jednak za bardzo, gdyż zdaję sobie sprawę, iż jest jeszcze kolejny tom o losach bohaterów, o których na pewno chcę poczytać w najbliższej przyszłości.
Czy polecam? Tak, ale tylko dla tych, którym literatura piękna i barwny język literacki są niestraszne, gdyż w przeciwnym przypadku można się jedynie zniechęcić. „Piaskowa Góra” to świetna powieść także dla miłośników sag i tych, którzy lubią temat przewijającej się traumy pokoleniowej oraz konfliktu pomiędzy starszyzną i młodzieżą.

Czytając „Gorzko, gorzko” przepadłam, gdy zapoznałam się z kunsztem literackim autorki i byłam pełna uznania dla jej umiejętności tworzenia losów pokoleń z tak liryczną wprawą. W „Piaskowej Górze” nieco starszej powieści Joanny Bator wyraźnie widać tendencję do przeplatania opowieści o młodszych i starszych bohaterach oraz do snucia historii o pokoleniowych traumach, czy...