Piaskowa Góra

Co tu dużo mówić, świetne pióro, genialne skojarzenia, wartka akcja, rys psychologiczny postaci głęboki, sarkastyczny dowcip. I te czasy...
Zdecydowanie polecam.

Co tu dużo mówić, świetne pióro, genialne skojarzenia, wartka akcja, rys psychologiczny postaci głęboki, sarkastyczny dowcip. I te czasy...
Zdecydowanie polecam.

Pokaż mimo to

Książka wyjątkowa. Saga rodzinna opleciona niesamowitymi opisami PRL-u, pragnień ludzkich, przypadku zdarzeń. Smutek codziennego szarego życia ubrany w humor i bajkowy język autorki tworzy niepowtarzalny klimat.

Książka wyjątkowa. Saga rodzinna opleciona niesamowitymi opisami PRL-u, pragnień ludzkich, przypadku zdarzeń. Smutek codziennego szarego życia ubrany w humor i bajkowy język autorki tworzy niepowtarzalny klimat.

Pokaż mimo to

Zaczęliśmy od zapadającego w pamięć CPN, cofnijmy się zatem o krok w czasie do Piaskowej góry, powieści, która wycisnęła z nas morze łez… śmiechu. Powieści bijącej na głowie wszystkie sagi rodzinne. Powieści tak celnej, z której wypływa humor tak inteligentny i cyniczny, że nie sposób się od niej oderwać. Piaskowa góra to złoto współczesnej literatury polskiej, słowo. Choć znamy niejedną pozycję „obracającą się” wokoło Śląska tak ta, bije je wszystkie na głowę. Losy Jadzi, jej córki, matki i teściowej oraz przeróżne osoby trzecie przewijające się przez ich życia bawią, wzruszają i… za sprawą wspaniałego pióra autorki wręcz zachwycają. To powieść, której chce się więcej i więcej. Powieść, po której niepostrzeżenie zostają w głowie takie określenia jak paparuch lub fiksum-dyrdum. Powieść z lekkim zacięciem satyrycznym, lecz nie złośliwym. Oj nie. W końcu wszyscy możemy podśmiechiwać się z Jadzi, ale przyznajmy – kto nie uwielbia postaci tej kobiety?
Czasy PRL-u z racji wieku są nam odległe, trudno nam zatem ocenić, jak wiernie została odmalowana mentalność tamtych lat, mimo to wiedza, jaką posiadamy, głównie wypływająca z literatury, pozwala ostrożnie stwierdzić, że Piaskowa góra pod tym względem jest bardzo celna. Nie zastanawiajcie się. Po prostu po to sięgnijcie.

Zaczęliśmy od zapadającego w pamięć CPN, cofnijmy się zatem o krok w czasie do Piaskowej góry, powieści, która wycisnęła z nas morze łez… śmiechu. Powieści bijącej na głowie wszystkie sagi rodzinne. Powieści tak celnej, z której wypływa humor tak inteligentny i cyniczny, że nie sposób się od niej oderwać. Piaskowa góra to złoto współczesnej literatury polskiej, słowo. Choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cieszę się,że zaczynałam od "Chmurdalii", bo po tej defacto pierwszej części nie sięgnęłabym do drugiej, niestety.

Cieszę się,że zaczynałam od "Chmurdalii", bo po tej defacto pierwszej części nie sięgnęłabym do drugiej, niestety.

Pokaż mimo to

Uwielbiam takie książki - klimatyczne i nieprzegadane. Opowiadające historie, które rzeczywiście mogły się wydarzyć. Wszystko ma tutaj swój czas i swoje miejsce. Warto przeczytać.

Uwielbiam takie książki - klimatyczne i nieprzegadane. Opowiadające historie, które rzeczywiście mogły się wydarzyć. Wszystko ma tutaj swój czas i swoje miejsce. Warto przeczytać.

Pokaż mimo to

W ogromie proponowanych książek takie perełki świadczą o tym, że jednak nie jest tak źle z polską twórczością. Kompletuję swoją bibliotekę, analizując różne portale, blogi czytelnicze, poszukując takiej literatury, na którą nie szkoda czasu. Joanna Bator pisząc w takim stylu, unika sztuczności opowiadając o minionych czasach ( nie tylko PRL-u).

W ogromie proponowanych książek takie perełki świadczą o tym, że jednak nie jest tak źle z polską twórczością. Kompletuję swoją bibliotekę, analizując różne portale, blogi czytelnicze, poszukując takiej literatury, na którą nie szkoda czasu. Joanna Bator pisząc w takim stylu, unika sztuczności opowiadając o minionych czasach ( nie tylko PRL-u).

Pokaż mimo to

Ten niesamowicie żywy język Joanny Bator sprawia, że książkę czyta się tak, jakby słuchało się opowieści snutej przez jej bohaterkę. Trudno się oderwać. Autorka perfekcyjnie, bez wybielania i dosadnie pokazała mentalność, emocje, system wartości mieszkańców małego miasteczka. I nie wiadomo czy można cieszyć się, że ten czas minął i drżeć na myśl o tym, że mentalność, emocje i system wartości wciąż jest taki sam, a zmieniły się tylko niektóre symbole. Joanna Bator uświadamia, że nasza wspólnota wciąż ma kłopot z tolerowaniem odmienności. I to chyba jest najważniejsze w tej historii.

Ten niesamowicie żywy język Joanny Bator sprawia, że książkę czyta się tak, jakby słuchało się opowieści snutej przez jej bohaterkę. Trudno się oderwać. Autorka perfekcyjnie, bez wybielania i dosadnie pokazała mentalność, emocje, system wartości mieszkańców małego miasteczka. I nie wiadomo czy można cieszyć się, że ten czas minął i drżeć na myśl o tym, że mentalność, emocje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomita ze względu na język. Nikt inny tak nie pisze. Dobór słów to poetycki majstersztyk. Jeśli dodać do tego niesamowity zmysł obserwacji i będący jego owocem obraz mentalności polskiego społeczeństwa na przestrzeni ostatnich stu lat to wychodzi kawał dobrej literatury.

Momentami jest smutno, w pierwszej połowie książki nawet siermiężnie i przaśnie. Potem niejeden uśmiechnie się na wspomnienie czasów PRL-u z jego charakterystycznymi smaczkami ;) Nie brakuje błyskotliwej ironii i jakże trafnych spostrzeżeń. Autorka tak barwnie odmalowuje te czasy, że wręcz wchodzi się w nie, chcąc nie chcąc, dzieląc "trudy i znoje" bohaterów, których historie przeplatają się jak wielobarwny warkocz.
Ta książka to inteligentna satyra na polskie społeczeństwo pełne uprzedzeń, przesądów i wszelkiej patologii, niezrozumiałych z dzisiejszej perspektywy, ale częściowo uzasadnionych z perspektywy historycznej. To wiele zagmatwanych historii prostych ludzi, borykających się z własnymi ograniczeniami i lękami. To mozaika opowieści o zawiedzionych nadziejach, o utraconych aspiracjach, zagubionych radościach. O chęci (zbyt słabej) wyrwania się z beznadziei. O braku wytrwałości i złośliwości losu (i ludzi). Ciekawe studium psychologiczne społeczeństwa opowiedziane bardzo pięknym i bogatym językiem.

"Jadzia ceniła tylko to, czego nigdy nie miała, bo jeśli coś już się jej dostało, nie mogło być przecież wiele warte."

Znakomita ze względu na język. Nikt inny tak nie pisze. Dobór słów to poetycki majstersztyk. Jeśli dodać do tego niesamowity zmysł obserwacji i będący jego owocem obraz mentalności polskiego społeczeństwa na przestrzeni ostatnich stu lat to wychodzi kawał dobrej literatury.

Momentami jest smutno, w pierwszej połowie książki nawet siermiężnie i przaśnie. Potem niejeden...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tego się nie czyta, to się chłonie wszystkimi zmysłami. Te opisy to złoto, perły, diamenty.

Tego się nie czyta, to się chłonie wszystkimi zmysłami. Te opisy to złoto, perły, diamenty.

Pokaż mimo to

Ujmujący styl pisania + zwykłe/niezwykłe dzieje = niesamowite doznania z lektury:)

Ujmujący styl pisania + zwykłe/niezwykłe dzieje = niesamowite doznania z lektury:)

Pokaż mimo to