Piaskowa Góra

Nie wiem jak to jest, że książki Joanny Bator tak mnie wciągają. Książka o życiu, pisana smakowicie, bez dialogów, płynnie, do niespiesznego czytania. Ta Piaskowa Góra to taka Polska w pigułce. Nie ma takiej możliwości żeby czytając nie odnaleźć fragmentu swojej historii, swojego podwórka, swojego ojca, dziadka, matki, sąsiadki czy klimatu szkolnej ławki.

Nie wiem jak to jest, że książki Joanny Bator tak mnie wciągają. Książka o życiu, pisana smakowicie, bez dialogów, płynnie, do niespiesznego czytania. Ta Piaskowa Góra to taka Polska w pigułce. Nie ma takiej możliwości żeby czytając nie odnaleźć fragmentu swojej historii, swojego podwórka, swojego ojca, dziadka, matki, sąsiadki czy klimatu szkolnej ławki.

Książka o życiu, tak po prostu. O chwilach słodkich, gorzkich, pięknych jak i tych pełnych obrzydliwości lub czarnego humoru. Napisana w nietypowym stylu, bezdialogowo, zupełnie jakby opowiadał ją nestor rodu na corocznym zjeździe rodzinnym. Bohaterowie książki posiadają cechy jakie bez problemu znajdziemy u swoich członków rodziny, co sprawia że historia ta wydaje się bliska. Polecam!

Książka o życiu, tak po prostu. O chwilach słodkich, gorzkich, pięknych jak i tych pełnych obrzydliwości lub czarnego humoru. Napisana w nietypowym stylu, bezdialogowo, zupełnie jakby opowiadał ją nestor rodu na corocznym zjeździe rodzinnym. Bohaterowie książki posiadają cechy jakie bez problemu znajdziemy u swoich członków rodziny, co sprawia że historia ta wydaje się...

PIASKOWA GÓRA - otwierająca dwutomowy cykl książek o rodzinie CHMURA, która przenosi nas do czasu PRLu oraz czasu II wojny Światowej, gdzie sięgają losy rodowe Jadzi - głównej bohaterki książki.

To siermiężny obraz trudnych losów rodziny z jednej strony korzystającej z dobrodziejstw ówczesnego ustroju, a z drugiej zamknięta w ich kajdanach.

Opowieść o trudnych i złamanych losach głównej bohaterki i jej matki, doskonale oddaje atmosferę lat 70. ubiegłego wieku w Polsce.

Napisana wysublimowanym, ale dosadnym językiem. To nie jest lekka i przyjemna lektura. To książka dająca dużo do myślenia w bardzo wyrafinowany sposób.

PIASKOWA GÓRA - otwierająca dwutomowy cykl książek o rodzinie CHMURA, która przenosi nas do czasu PRLu oraz czasu II wojny Światowej, gdzie sięgają losy rodowe Jadzi - głównej bohaterki książki.

To siermiężny obraz trudnych losów rodziny z jednej strony korzystającej z dobrodziejstw ówczesnego ustroju, a z drugiej zamknięta w ich kajdanach.

Opowieść o trudnych i złamanych...

Wspaniala, mądra, niezwykła i na pewno niebanalna książka. Uwielbiam styl Joanny Bator, pełen zdań wielokrotnie złożonych, wyszukanych porównań, wysublimowanych przenośni.. Książka niełatwa, w cudowny sposob przenosząca czytelnika do czasów PRLu. Klimat tamtych dni został oddany z tak rozbrajającą dokładnością, że natychmiast stajemy się mieszkańcami Paskowej Góry przeżywając problemy bohaterów. Do tego historie kilku kobiet, podobnie jak w Gorzko gorzko, całkowicie skradają serce. Książka mocno chwyta za serce i pozostawia niedomówienia, co czyni ją jeszcze bardziej wyjątkową.

Wspaniala, mądra, niezwykła i na pewno niebanalna książka. Uwielbiam styl Joanny Bator, pełen zdań wielokrotnie złożonych, wyszukanych porównań, wysublimowanych przenośni.. Książka niełatwa, w cudowny sposob przenosząca czytelnika do czasów PRLu. Klimat tamtych dni został oddany z tak rozbrajającą dokładnością, że natychmiast stajemy się ...

W "Gorzko, gorzko" zdecydowanie wyczuwalne są "Piaskowa góra" vibes.

Te długie soczyste zdania, błyskotliwy humor, zapętlone frazy, potoki słów o dziwacznym i melodyjnym charakterze gawędy... Skomplikowane koligacje rodzinne, spoty zdarzeń, międzypokoleniowe spory, domowe tajemnice... Tak, zdecydowanie te dwie książki mają wiele wspólnego.

Czytałam powoli, by nie zgubić się w nawale wątków, nazwisk, przezwisk i splątanych losów bohaterów i dzięki płynnej narracji wędrowałam przez zakamarki Wałbrzycha oraz okolic (i nie tylko!), śledząc losy Dominiki Chmury, jej rodziców, dziadków i sąsiadów.

To powieść jak rwąca rzeka. Jeden wątek zgrabnie przechodził w kolejny, postaci i ich losy były osadzone w historii i relacjach tak, jakby wcale nie była to fikcja, a najrealniejsze osoby i wydarzenia.

Taka powieść to niewyczerpana przyjemność, bo dzięki jej złożoności kolejne czytania nadal będą miały szansę zaskakiwać i zachwycać.

W "Gorzko, gorzko" zdecydowanie wyczuwalne są "Piaskowa góra" vibes.

Te długie soczyste zdania, błyskotliwy humor, zapętlone frazy, potoki słów o dziwacznym i melodyjnym charakterze gawędy... Skomplikowane koligacje rodzinne, spoty zdarzeń, międzypokoleniowe spory, domowe tajemnice... Tak, zdecydowanie te dwie książki mają wiele wspólnego.

Czytałam powoli, by nie zgubić...

"Piaskowa Góra" to druga książka Joanny Bator, którą miałam przyjemność przeczytać. Pierwsza, "Gorzko, gorzko", skradła moje serce.
W obydwu książkach narracja autorki niezwykle przypadła mi do gustu: jej styl, słownictwo, żarciki nie wprost, barwne, a czasami obleśne opisy, które o dziwo są bardzo na miejscu! Owszem, jej książki są przaśne, kanciaste, raczej nie polecałabym ich nikomu na urlop, na plażę w celach relaksacyjnych, do odprężenia. Nie. Ale jednocześnie muszę przyznać, że są wciągające i z całą pewnością niebanalne. Niby człowiek czytając "Piaskową Górę" momentami śmieje się w głos, ale w duchu sobie myśli: "Jezu, jak to dobrze, że to nie mój ojciec/matka". Innym znów razem odkłada książkę, bo czuje, że trzeba "przetrawić" treść, pochodzić z tym, co się właśnie przeczytało.
Książki Joanny Bator - i to jest wg mnie ich wielką zaletą - są bardzo przyziemne. Nie są oderwane od rzeczywistości. Są bardzo mocno ugruntowane i solidnie osadzone w rzeczywistości którą opisują. Bez wybielania, upiększania, bez zbędnego wyjaśniania. Kto ma zrozumieć, zrozumie.

W "Piaskowej Górze" podobnie jak w "Gorzko, gorzko" przeplatają się losy kilku pokoleń kobiet. Dokładnie widzimy z czym się mierzą: jakie są ich tęsknoty, marzenia, oczekiwania, a jaka jest ich rzeczywistość. Jak wyglądają relacje małżeńskie, rodzinne, koleżeńskie, sąsiedzkie, pracownicze. Można by pomyśleć: "Ot, życie!". Tak, ot, życie. Szaro-bure, zaskakująco brutalne, ale też potrafiące zaskoczyć wspaniałym przeżyciem.

Polecam, polecam każdemu, kto nie "łyka" książek hurtowo!
Nie no... Polecam każdemu! :)

"Piaskowa Góra" to druga książka Joanny Bator, którą miałam przyjemność przeczytać. Pierwsza, "Gorzko, gorzko", skradła moje serce.
W obydwu książkach narracja autorki niezwykle przypadła mi do gustu: jej styl, słownictwo, żarciki nie wprost, barwne, a czasami obleśne opisy, które o dziwo są bardzo na miejscu! Owszem, jej książki są przaśne, kanciaste, raczej nie...

świetnie napisane , tylko czytać drugą cześć

świetnie napisane , tylko czytać drugą cześć

Coś na dwa leniwe popołudnia i jeden wieczór Fani Joanny Bator, jeśli jeszcze nie znają tej pozycji, to się ucieszą .Innych zachęcam.Tytułowa Piaskowa Góra to nowe osiedle w Wałbrzychu czasów poprzedniej epoki. Autorka prowadzi czytelnika przez życie trzech kobiet: Zofii, Jadwigi i Dominiki, poznacie ich marzenia, lęki, dziwne zakręty życiowe wpisane w lata PRL-u i pierwsze lata po przemianie ustrojowej. Specyficzny sposób narracji ale dzięki temu ma się wrażenie,jakby słuchało się wartkiej opowieści.

Coś na dwa leniwe popołudnia i jeden wieczór Fani Joanny Bator, jeśli jeszcze nie znają tej pozycji, to się ucieszą .Innych zachęcam.Tytułowa Piaskowa Góra to nowe osiedle w Wałbrzychu czasów poprzedniej epoki. Autorka prowadzi czytelnika przez życie trzech kobiet: Zofii, Jadwigi i Dominiki, poznacie ich marzenia, lęki, dziwne zakręty życiowe wpisane w lata PRL-u i...

Książka opowiada historię wałbrzyskiej rodziny na tle dziejowych zawirowań w sposób niezwykle poetycki, z nutką nostalgii i wielką wyrozumiałością dla ludzkich błędów i słabości. Proste słowa składają się na migotliwy obraz minionych dekad zapisany w pamięci ludzi i miejskich zakamarkach, a uniwersalne spostrzeżenia pozwalają zrozumieć dlaczego tak bardzo różnimy się od naszych rodziców i dziadków, którzy żyli w czasach PRL. Wybór Wałbrzycha jako miejsca akcji - kopalnianego eldorado za komuny i miasta upadłego w czasach transformacji ustrojowej - dodaje całej opowieści rumieńców, podobnie jak umieszczenie w powieści wielu bardzo specyficznych miejsc znanych tylko miejscowym.

Książka opowiada historię wałbrzyskiej rodziny na tle dziejowych zawirowań w sposób niezwykle poetycki, z nutką nostalgii i wielką wyrozumiałością dla ludzkich błędów i słabości. Proste słowa składają się na migotliwy obraz minionych dekad zapisany w pamięci ludzi i miejskich zakamarkach, a uniwersalne spostrzeżenia pozwalają zrozumieć dlaczego tak bardzo różnimy się od...

Zachwyciła mnie dobitność opisu życia głównych bohaterów w PRL-owskiej Polsce , beznadzieja czasów powojennych i trudnych losów ludzi, którzy po przesiedleniu muszą na nowo zbudować swoją tożsamość. Język Bator jest kąśliwy, celny, czasem razi swoją dosadnością dzięki czemu doświadczamy ponownie tego, o czym moje pokolenie (pokolenie Dominiki Chmury) woli czasem nie pamiętać, mocno osadzone w dobrobycie XXI wieku. Powieść świetna, emocjonalna, mocna w przekazie. Polecam.

Zachwyciła mnie dobitność opisu życia głównych bohaterów w PRL-owskiej Polsce , beznadzieja czasów powojennych i trudnych losów ludzi, którzy po przesiedleniu muszą na nowo zbudować swoją tożsamość. Język Bator jest kąśliwy, celny, czasem razi swoją dosadnością dzięki czemu doświadczamy ponownie tego, o czym moje pokolenie (pokolenie Dominiki Chmury) woli czasem nie...