Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Wiedziałam, że w Rigelu jest coś świetlistego i kruchego. Teraz kiedy to zobaczyłam, już nie mogłam się poddać. (...) Rzeczywiście byłam jak ćma. Dałabym się spopielić, byle dotrzeć do tego światła”. Nica i Rigel Drapieżny wilk i jego delikatny motyl, a właściwie ćma. Złamani na milion kawałków, by lepiej do siebie pasować. Miłość równie silna jak i bolesna. Połączyła ich przeszłość w murach sierocińca, który nazywali „Grave”. Miejsce to skrywało wiele opowieści, historii, bajek i legend, a najsłynniejsza była ta o rzeźbiarzu łez, do którego ludzie przychodzili błagając o łzy. Nica zawsze uważała, że Rigel był jej osobistym rzeźbiarzem łez. A co jeśli było dokładnie na odwrót? Co jeśli to ona była jego rzeźbiarzem łez nieopuszczającym jego myśli? Nica ma szansę na spełnienie swojego największego marzenia, czyli znów mieć rodzinę. Uciekając z Grave nie uciekła jednak przed Rigelem i jego czarnym, płonącym spojrzeniem. Czy mimo wszystko dziewczynie uda się spełnić to marzenie? „Pragnęłam tego wszystkiego i więcej, bo Rigel rzeźbił moje serce rytmem swoich oddechów, a ja nie umiałam już oddychać bez niego”. Bardzo długo wzbraniałam się przed przeczytaniem tej książki. Obawiałam się łez, które mogłyby wypłynąć, a także serca roztrzaskanego na milion kawałków. Obejrzałam więc film. Łzy popłynęły, a ja pięć minut później zamówiłam książkę i to była doskonała decyzja. „Rzeźbiarz łez” to tak naprawdę baśń opowiedziana przez główną bohaterkę. Piękna, ale bolesna. Płynie się przez nią ze łzami w oczach oraz z nadzieją, że na koniec otrzymamy szczęśliwe zakończenie, bo właśnie na takie zasługują Nica i Rigel. Baśń, która opowiedziana jest tak pięknie, że nad sposobem jej napisania mogłabym rozpływać się godzinami. Setki fragmentów poruszających każdą cząstkę duszy. Fragmenty te mam ochotę sobie wytatuować, by móc codziennie zachwycać się ich słowami. Historia, która zostanie w moim sercu już na zawsze.