"Floryda" Lauren Groff to zbiór opowiadań, które wciągają jak bagno, wprost w duszne i mroczne zakamarki.
Podskórnie odczuwamy niepokój podążając za bohaterkami opowiadań.
Tak, to opowiadania o kobietach, ich lękach, zmartwieniach, trudnościach, zmaganiach z życiem i partnerami, wcielaniem się w kolejne role, walce o bezpieczeństwo dzieci, a przede wszystkim o samotności.

Oniryczność oraz otaczająca bohaterki przyroda wzmaga unoszącą się w powietrzu grozę i ten wyjątkowy klimat, a pojawiające się zwierzęta stają się przenośnią, odbiciem nieświadomych lęków i pragnień.
Trudno oderwać się od tych opowiadań, nawet jeśli przez chwilę zaczynamy wysuwać się z objęć Florydy, kolejne zdanie przyciąga naszą uwagę.
Autorka wzbudza w nas wiele emocji,
z przeżyciami bohaterek łatwo się utożsamić, znaleźć w nich część siebie.
Z pewnością nie jest to tytuł na poprawę humoru. Najlepiej czytać go uważnie, bez pośpiechu.
"Florydzie" Lauren Groff warto poświęcić czas, zanurzyć się w tej duszącej atmosferze, przebić się przez grząski grunt i odbyć podróż w głąb siebie razem z bohaterkami.

"Floryda" Lauren Groff to zbiór opowiadań, które wciągają jak bagno, wprost w duszne i mroczne zakamarki.
Podskórnie odczuwamy niepokój podążając za bohaterkami opowiadań.
Tak, to opowiadania o kobietach, ich lękach, zmartwieniach, trudnościach, zmaganiach z życiem i partnerami, wcielaniem się w kolejne role, walce o bezpieczeństwo dzieci, a przede wszystkim o...

Nawiązania do innych pisarzy były w moim odczuciu zbędne. Szczególnie dłużyła się ostatnia historia i niestety pociągnęła ogólną ocenę książki mocno w dół. Początek był za to rewelacyjny i chętnie pozostałbym w gąszczu tytułowej Florydy niż nagle przynosiła się za ocean do północnej Francji.

Nawiązania do innych pisarzy były w moim odczuciu zbędne. Szczególnie dłużyła się ostatnia historia i niestety pociągnęła ogólną ocenę książki mocno w dół. Początek był za to rewelacyjny i chętnie pozostałbym w gąszczu tytułowej Florydy niż nagle przynosiła się za ocean do północnej Francji.

Zbyt dużo chaosu i zaplątania.

Zbyt dużo chaosu i zaplątania.

W powietrzu przez cały czas czuć dreszczyk niepokoju, szczyptę pradawnej magii i kroplę erotyzmu. Oniryczne opowieści przesycone zmysłowością, niby osobne, a jednak w dziwny sposób nierozerwalnie ze sobą powiązane, meandrują wśród parnych bagien Florydy i mrocznych zakamarków ludzkiej duszy, wiodą pozornie donikąd, a jednak w każdej z nich można znaleźć głębszy sens. Piękne i odrażające zarazem.

W powietrzu przez cały czas czuć dreszczyk niepokoju, szczyptę pradawnej magii i kroplę erotyzmu. Oniryczne opowieści przesycone zmysłowością, niby osobne, a jednak w dziwny sposób nierozerwalnie ze sobą powiązane, meandrują wśród parnych bagien Florydy i mrocznych zakamarków ludzkiej duszy, wiodą pozornie donikąd, a jednak w każdej z nich można znaleźć głębszy sens....

Ta gorsza Floryda...Taki mógłby byc tytuł tych opowiadań. Floryda nękana cyklicznymi ,katastrofalnymi w skutkach tajfunami. Z okropnym, szczególnie w lecie klimatem: parującymi zgnilizną moczarami i bagnami pełnymi węzy i aligatorów oraz kąsających owadow i niebezpiecznych zwierząt jak chociazby pumy. Nawet jesli uda Ci sie stamtąd wyjechac , na zawsze , czy na chwilę to już do końca Twoich dni te okrutne obrazy będa zatruwać Twoje sny na jawie i w czeluściach nocy.Dla czytelników spodziewających sie przygód w typie Miami Vice lub romansów na zawsze skapanych w słońcu plazach spędzajacych tu beztroskie chwile żon z Miami, czy złotowłosych ratowników zawsze gotowych do usług nie tylko dotyczących ratowania tonących w otmętach Atlantyku- to będzie/był straszny , niepokojący zawód. Na bank.
Dla wytrawnych i wiernych czytelników Pauzy , przyzwyczjonych do nieoczekiwanych rozwiązań i tematów literackich autorów książek wydawanych w tym wydawnictwie to nic nieoczekiwanego, a wręcz przeciwnie, radość i literacka uczta. Cudowna i niebezpieczna , gwarantuje satysfakcję podczas czytania. Piekny przekład wybitnej tłumaczki Dobromiły Jankowskiej

Ta gorsza Floryda...Taki mógłby byc tytuł tych opowiadań. Floryda nękana cyklicznymi ,katastrofalnymi w skutkach tajfunami. Z okropnym, szczególnie w lecie klimatem: parującymi zgnilizną moczarami i bagnami pełnymi węzy i aligatorów oraz kąsających owadow i niebezpiecznych zwierząt jak chociazby pumy. Nawet jesli uda Ci sie stamtąd wyjechac , na zawsze , czy na chwilę to...

Po "Fatum i furii" dostaliśmy zbiór opowiadań, dobry, ale przepełniony straszną samotnością kobiet. Historie skłaniają do refleksji, ale to chyba nie był dobry moment na czytanie przeze mnie tejże książki. Mimo wszystko są dobrze napisane więc polecam!

Po "Fatum i furii" dostaliśmy zbiór opowiadań, dobry, ale przepełniony straszną samotnością kobiet. Historie skłaniają do refleksji, ale to chyba nie był dobry moment na czytanie przeze mnie tejże książki. Mimo wszystko są dobrze napisane więc polecam!

To był zbiór opowiadań od kobiety dla kobiet. Przepełniony był samotnością, tęsknotami za lepszym życiem, czasem ucieczką, również różnymi kłopotami, z którymi trudno sobie poradzić. Trafił do mnie. Chętnie czytałam i momentami utożsamiała się z opisywanymi kobietami. Warto było się przy tych opowiadaniach chwilę zatrzymać.

To był zbiór opowiadań od kobiety dla kobiet. Przepełniony był samotnością, tęsknotami za lepszym życiem, czasem ucieczką, również różnymi kłopotami, z którymi trudno sobie poradzić. Trafił do mnie. Chętnie czytałam i momentami utożsamiała się z opisywanymi kobietami. Warto było się przy tych opowiadaniach chwilę zatrzymać.

Bardzo nastrojowe opowiadania o Florydzie mrocznej, przeszłej, nocnej, niebezpiecznej, o ryzyku, które kryje się za oknem, o napięciu między ludźmi i miłości matki, która będzie chronić za wszelką cenę bezpieczeństwo dzieci. Są w tej książce mniej i bardziej poruszające fragmenty, kilka scen zapadających w pamięć, ciekawie było je odkrywać.

Bardzo nastrojowe opowiadania o Florydzie mrocznej, przeszłej, nocnej, niebezpiecznej, o ryzyku, które kryje się za oknem, o napięciu między ludźmi i miłości matki, która będzie chronić za wszelką cenę bezpieczeństwo dzieci. Są w tej książce mniej i bardziej poruszające fragmenty, kilka scen zapadających w pamięć, ciekawie było je odkrywać.

Po majowym spotkaniu Pauzowego Klubu Książki, na którym przewinęło się sporo ciekawostek na temat Lauren Groff, nie mogłam przejść obojętnie obok „Florydy”.

Jest to zbiór opowiadań, których elementem wspólnym jest tytułowa Floryda. Mamy tutaj chowanie się przed huraganem, bliźniaczki same na wyspie, kobietę udającą się na spacery aby ochłonąć i wiele wiele więcej.

Czytałam ten zbiór prawie miesiąc temu, ale w głowie nadal zostało mi kilka opowiadań, sporo się też zatarło i ciężko mi sobie przypomnieć o czym właściwie były. Ale tak to już jest z opowiadaniami, że nie wszystkie podobają się w równym stopniu.

Jest to duszna, gęsta książka o samotności, lęku, dzikiej naturze. Niezwykle klimatyczna i świetnie napisana. Lauren Groff jest znakomitą obserwatorką, a po tym jak pisze o codzienności, wiem że na pewno sięgnę po inne jej książki.

Polecam!

A tutaj mała próbka tego jak pisze Lauren Groff (pierwsze zdanie książki):

„Niezauważalnie stałam się kobietą, która wrzeszczy, a ponieważ nie chcę być kobietą, która wrzeszczy, której dzieci chodzą wokół z czujnymi, znieruchomiałymi buziami, zaczęłam po kolacji sznurować adidasy i wychodzić na spacery na szarzejące ulice, zostawiając rozbieranie, mycie, czytanie i śpiewanie oraz układanie chłopców do snu mojemu mężowi, mężczyźnie, który nie wrzeszczy.”

Po majowym spotkaniu Pauzowego Klubu Książki, na którym przewinęło się sporo ciekawostek na temat Lauren Groff, nie mogłam przejść obojętnie obok „Florydy”.

Jest to zbiór opowiadań, których elementem wspólnym jest tytułowa Floryda. Mamy tutaj chowanie się przed huraganem, bliźniaczki same na wyspie, kobietę udającą się na spacery aby ochłonąć i wiele wiele...

Opowiadania te nie są złe, ale nie zachwycają. Czyta się je dobrze, skłaniają do myślenia, ale jednocześnie jestem pewien, że za rok o nich pamiętać nie będę. Bohaterowie właściwie wszystkich tych historii zmagają się z opuszczeniem, a zagrożeniem jest tak samo natura jak brak drugiej osoby lub też nieufność wobec tych, którzy się pojawiają.

Opowiadania te nie są złe, ale nie zachwycają. Czyta się je dobrze, skłaniają do myślenia, ale jednocześnie jestem pewien, że za rok o nich pamiętać nie będę. Bohaterowie właściwie wszystkich tych historii zmagają się z opuszczeniem, a zagrożeniem jest tak samo natura jak brak drugiej osoby lub też nieufność wobec tych, którzy się pojawiają.