Mia Couto

Jest taki czas na skraju czasów, gdy stare się skończyło, a nowe jeszcze nie nadeszło… Jest taki czas, gdy wojnę ze sobą toczą nawet mity, a historia nie ma ani przeszłości, ani przyszłości. W "Lunatycznej Krainie" dominuje tu i teraz, czas opowieści prowadzonej na dwóch równoległych polach. Oto dwóch bohaterów wędruje drogą, czy raczej to droga ich prowadzi. Przewodnikiem jest dla nich tom zeszytów, które młodszy z wędrowców czyta na głos każdej nocy. W opowieściach pojawiają się kolejne opowieści. Bardzo podoba mi się kontrapunktowa konstrukcja tej książki, uruchamiająca kolejne szkatułkowe historie. Niezwykle ujmuje mnie nakładanie się światów, wzajemne odbicia i pokrywanie się opowieści, przenikanie postaci - tych realnych z tymi z zeszytów Kindzu. W zachwyt wprowadzają mnie opisy metamorfoz - ludzie stają się zwierzętami i vice versa. Czasem nawet znikają. Nie jest to jednak mitologiczna opowieść, jaką znamy z europejskich wzorców kulturowych. Tu nie ma przestrzeni na sielsko-anielski świat, jest wojna, każdy chce przeżyć, a nikt nie wie, po której jest stronie. Apokalipsa trwa, a może nawet już się wydarzyła? Klimat "Lunatycznej krainy" jest nieco zbieżny w moim odczuciu z "Drogą" Cormaca McCarthy'ego. Ale realia są afrykańskie, afrykański jest system i świat wartości… który właśnie sam siebie unicestwia, a przede wszystkim niszczy ludzi. Co opowiada się towarzyszom, gdy świat się kończy? Bez wątpienia warto przeczytać "Lunatyczną krainę", by się tego dowiedzieć. | Ma Mia Couto, Lunatyczna Kraina, Wydawnictwo Karakter, Kraków 2010