Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedzieć, że "Magia sprzątania" odmieniła moje życie, to zapewne spora przesada, natomiast faktem jest, że nauczyłam się o sprzątaniu bardzo dużo. I już tutaj pojawia się pierwsza kwestia, które może zaskakiwać - jak można się uczyć sprzątania (na dodatek z książki)? To jedno ze spostrzeżeń, którymi Marie Kondo dzieli się już na początku swojego poradnika - o ile dla wszystkich oczywiste jest, że w życiu trzeba nauczyć się czytać, jeść nożem i widelcem, pływać czy po prostu chodzić, o tyle - z jakiegoś powodu - powszechnie uważa się, że sprzątanie to czynność dla człowieka naturalna. Jeśli masz w domu czysto, to znaczy, że dobrze wykonałeś czynność sprzątania. Autorka "Magii sprzątania" podważa ten truizm, a po przeczytaniu jej książki, nie pozostaje mi nic innego, jak się z nią zgodzić.

Metoda KonMari oparta jest na założeniu, że porządek to taki stan, w którym po sprzątaniu bałagan nie powraca. Brzmi niedorzecznie i wydaje się niewykonalne. Po sobie jednak widzę, że stosując się do wskazówek Marie Kondo, można wyeliminować główne przyczyny powracającego bałaganu.

Pierwszy krok to pozbycie się nadmiaru rzeczy. To oczywiście żadne odkrycie, wszyscy mamy świadomość, że w dzisiejszych wysoko rozwiniętych kulturach ludzi dotyka niezdrowa obsesja posiadania i kupują masę rzeczy, które nijak nie są w życiu potrzebne. Jednak autorka radzi przy wyrzucaniu kierować się nietypowym kryterium - zamiast rozważać przydatność, sprawność, potencjalne możliwości użycia itp., prosi nas, byśmy każdą z posiadanych rzeczy wzięli do ręki i zapytali samych siebie - "czy daje mi to radość?". Z początku wydawało mi się to trochę naiwne, kiedy jednak zaczęłam w ten sposób porządkować swoje ubrania, a następnie kolejne kategorie posiadanych przedmiotów, okazało się, że to działa i przyznając przed sobą szczerze, że np. dana sukienka nie sprawia mi żadnej radości (mimo że obiektywnie jest ładna, a co więcej zupełnie niezniszczona), byłam w stanie wreszcie, bez żalu i wyrzutów sumienia, pozbyć się jej raz na zawsze. I naprawdę jest mi z tym lżej...

Kolejne etapy porządkowania wydają się równie banalne, a jednak zebrane razem i uporządkowane w logiczny proces, pomagają przezwyciężyć niemoc, która często ogarnia mnie w trakcie sprzątania. Oczywiście w trakcie lektury można odnieść wrażenie, że autorka jest lekko stuknięta - zwłaszcza, kiedy opisuje, jak dziękuje każdej wyrzucanej rzeczy za rolę, jaką odegrała w jej życiu, czy kiedy prosi dom swojego nowego klienta o przychylność w procesie sprzątania. Trzeba jednak pamiętać, że Marie Kondo jest Japonką i jako typowy przedstawiciel swojego narodu wychowała się w kulturze, w której żywe są wpływy shintoistyczne, zakładające, że w każdym przedmiocie może mieszkać duch lub bóstwo. Tę wiarę wyraźnie widać w sposobie myślenia i działania autorki. W kulturze zachodniej na pewno trudniej jest się przekonać do takiego podejścia, ale wydaje mi się, że chociaż do pewnego stopnia warto.

Ostatecznie niezmiernie się cieszę, że sięgnęłam po tę książkę. Widzę po sobie, jak bardzo zmieniło się moje myślenie o porządku i o posiadanych przedmiotach. Naprawdę jestem w stanie uwierzyć, że metoda KonMari pomaga zapanować nad bałaganem na długo, jeśli nie na zawsze. Nie oznacza to bynajmniej, że po sprzątnięciu mieszkania zgodnie z tym poradnikiem, nigdy już nie trzeba będzie zmyć podłogi, czy wyszorować wanny. Te zajęcia powracającą z przytłaczającą wręcz regularnością. Można jednak z powodzeniem uniknąć zagracenia przestrzeni, wynikającego z nadmiaru rzeczy i braku ich umiejscowienia we własnym domu.

Powiedzieć, że "Magia sprzątania" odmieniła moje życie, to zapewne spora przesada, natomiast faktem jest, że nauczyłam się o sprzątaniu bardzo dużo. I już tutaj pojawia się pierwsza kwestia, które może zaskakiwać - jak można się uczyć sprzątania (na dodatek z książki)? To jedno ze spostrzeżeń, którymi Marie Kondo dzieli się już na początku swojego poradnika - o ile dla...