Roxane Gay

Bardzo dobra i osobista książka amerykańskiej pisarki, opowiadająca o jej problemach z wagą i relacji z własnym ciałem. Gay jako młoda dziewczynka została ofiarą zbiorowego gwałtu, który sprawił, że przez następne lata za wszelką cenę chciała być nieatrakcyjna. Wiążąc atrakcyjność ze szczupłością, zaczęła jeść i tyć, w pewnym momencie przekraczając niewyobrażalną dla przeciętnego człowieka wagę 200 kg. Do tego miała ok. 190 cm wzrostu i była czarna, obie te cechy też nie ułatwiały jej życia. Autorka krok po kroku opisuje, jak rozwijała się jej nienawiść do swojego ciała, jak bardzo zniszczyło ją psychicznie tragiczne doświadczenie z dzieciństwa, jak próbowała odzyskać kontrolę nad tym "niesfornym" ciałem, które tak bardzo nie spełniało standardów. Jednak "Głód" to nie tylko opowieść o tyciu, ale też o tym, jak odnajduje się w codziennych sytuacjach osoba chorobliwie otyła. Bo Gay nie zamknęła się w czterech ścianach, jak pewnie wiele osób by sobie życzyło. Naucza, pisze, uczestniczy w spotkaniach autorskich, podróżuje, robi zakupy, ma życie towarzyskie... I choć w Stanach duża część społeczeństwa ma problemy z otyłością, okazuje się, że mało co jest do otyłych osób przystosowane. Jest tylko wieczny stres, czy krzesło w restauracji wytrzyma, czy lekarz skupi się na obecnym problemie czy znów będzie komentował wagę, czy kupić jedno czy dwa miejsca w samolocie, czy w ogóle wypada jeść wśród ludzi...? Wiele rozważań autorki było dla mnie szokujących i poruszających, spodobał też mi się jej styl - to była książka pełna nieraz brutalnej szczerości i mierzenia się ze swoimi problemami. Gay nie oczekuje od czytelnika litości czy współczucia, po prostu opowiada swoją historię, ze wszystkimi radościami, ale i licznymi cieniami. "Głód" czyta się bardzo dobrze i daje do myślenia, warto zapoznać się z tą lekturą.