Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co bym zrobił, ja, ślimak, gdyby na świecie nie było wcale książek. Czytając, z pewnością podświadomie rzutuję siebie na autoramenta bohaterów literackich, a jednak rzadko kiedy przychodzi mi utożsamić się z kimkolwiek, kto powstał z liter. Ta książka to w zasadzie pierwsza taka, w której czytam o kimś, kto wydaje mi się tak bliski, że nie chcę, aby był „tylko" fikcyjnym portretem, chcę uczynić go człowiekiem z krwi i kości. Ten ktoś nazywa się Giovanni. Jego życiorys to tragedia duszy, która, wyrwawszy się raz z odosobnienia, nie potrafi już dłużej żyć po staremu. „Wierz mi, tak długo byłem samotny, że nie potrafiłbym dalej żyć, gdybym znów został sam", mówi. Znana śpiewka. Jednak jest to jedna z tych, które zawsze gdzieś ktoś śpiewa. Nikt nie może wiecznie przebywać w rajskim ogrodzie. Wszyscy stoimy przed wyborem: albo o nim pamiętać, albo zapomnieć. Giovanni pamiętał o swoim ogrodzie, co skazywało go na upokorzenia, gdyż musiał nieustannie gubić własną niewinność. Z każdą taką stratą bezpowrotnie niszczał. Chociaż pragnął z całego serca naprawić swoje życie, potrzebował do tego ludzi. Niestety trafiał nie na ludzi, a na podłe, tanie, plugawe świnie. Gdy wreszcie spotkał prawdziwego człowieka, okazało się, że miał on wybudowany wokół siebie kamienny mur, zza którego nie dało się niczego dostrzec. Był to człowiek, który przyjaźń traktował jako niebezpieczeństwo, ponieważ nie chciał się dla nikogo zmieniać. Ktoś, kto skorzystawszy z przywilejów przyjaźni, nie chce się dla niej poświęcać. Innymi słowy: potwór. Biedny, doprawdy biedny człowiek z Giovanniego. Przecież jedyne czego pragnął, to mieć kogoś, z kimś może obrzucać się pestkami po wiśniach spacerując trotuarami. Piszę teraz o nim i ogarnia mnie smutek przesycony łzami, które zalegają w oczach. Jego życiorys traktuję jako przestrogę – oto, co może mnie spotkać, gdy odkryję wszystkie karty przed kimś, kto nigdy nie zasługiwał na moje zaufanie. Głośno wypowiedziane intymności uchybiają uczuciom, bo natychmiast płowieją. Spotkać człowieka, który takie niuanse zrozumie bez słów. „Chcę uciec od tego brudnego świata, od tego brudnego ciała. Je veux m'evader", znowu jego słowa. Mnie też zależy na tym, aby się wyrwać. Odtąd będę myślał, że robię to dla Giovanniego. Dla niego przeżyję swoje życie tak, jak zawsze o tym marzyliśmy. Jestem niemiłosiernie poruszony tą książką.