Cieszę się, że moja mama umarła

Faktycznie ciężko ocenić autobiografię. To jest ,jakby nie było, subiektywny opis własnego życia. Mogę jedynie ocenić czy historia została przekazana w sposób ciekawy. Zaangażowałam się w fabułę i pochłonęłam książkę w trzy dni. To chyba znaczy, że autorce się udało. Polecam.

Faktycznie ciężko ocenić autobiografię. To jest ,jakby nie było, subiektywny opis własnego życia. Mogę jedynie ocenić czy historia została przekazana w sposób ciekawy. Zaangażowałam się w fabułę i pochłonęłam książkę w trzy dni. To chyba znaczy, że autorce się udało. Polecam.

To trudna książka o trudnej relacji. Ale warto ją przeczytać, by uświadomić sobie jak kształtujemy innych ludzi swoim zachowaniem, wymaganiami, często "niewinnymi" złośliwościami czy uwagami. Polecam

To trudna książka o trudnej relacji. Ale warto ją przeczytać, by uświadomić sobie jak kształtujemy innych ludzi swoim zachowaniem, wymaganiami, często "niewinnymi" złośliwościami czy uwagami. Polecam

Książka warta przeczytania.
W sposób dobitny pokazuje jak bardzo niespełniona matka, może zniszczyć swoje dziecko.
To bardzo dobra przestroga dla wszystkich rodziców.

Książka warta przeczytania.
W sposób dobitny pokazuje jak bardzo niespełniona matka, może zniszczyć swoje dziecko.
To bardzo dobra przestroga dla wszystkich rodziców.

Bardzo mi się nie podobało, że autorka określiła śmierć kotów, jakby tak mało znaczyła i nie można było po niej mieć prawdziwej żałoby.

Bardzo mi się nie podobało, że autorka określiła śmierć kotów, jakby tak mało znaczyła i nie można było po niej mieć prawdziwej żałoby.

Nie oglądałam serialu iCarly, przed siągnieciem po książkę "Cieszę się, że moja mama umarła" nie miałam pojęcia o istnieniu Jennette.

"Smutek to świetny kozioł ofiarny. Tak czy inaczej odkrywam, jak potężnym narzędziem jest niekochanie nikogo. Kochanie kogoś jest bezbronne. Wrażliwe. Czułe. Zatracam się w ukochanej osobie. Kochając, sama zaczynam znikać."

Mam 25 lat, moje dzieciństwo chodź odbiegające od normy, czasem krzywdzące moją psychikę, nadal nazwałabym szczęśliwym. Moja mama to skarb, cieszę się, że żyje.

"Dzieci i ryby głosu nie mają", a później dorastają pełne obaw, ran i niezrozumienia. Młodziutka Jennette najbardziej na świecie kocha swoją mamę, zrobiłaby wszystko żeby ją zadowolić i sprawić, żeby na jej twarzy pojawił się uśmiech. Dorosły ma dwie opcję, albo uczy dziecko, że ma prawo być autonomiczną jednostką, albo do cna to wykorzystuje. Autobiografia aktorki jest poruszająca i trudno uwierzyć, że najbliższa nam osoba może tak wpłynąć na całe nasze jestestwo, pociągając za sobą konsekwencje z którymi będziemy borykać się do końca swojego życia. Tak samo trudno mi pojąć, jak osoby z otoczenia (dziadkowie, ojciec) byli ślepi na krzywdę dziecka i rażące problemy psychiczne matki Jenn.

Ciężko mi napisać coś więcej, nie jestem psychologiem, to nie moja droga bym ją dogłębnie analizowała, ale zachęcam do przeczytania tego tytułu z całego serca. Książka otwierająca oczy.
Oczywiście trzeba mieć na uwadze, że matka kobiety, nie ma już możliwości wytłumaczenia się, wyprostowania pewnych kwestii, a my znamy historię tylko z jednej strony.

Nie oglądałam serialu iCarly, przed siągnieciem po książkę "Cieszę się, że moja mama umarła" nie miałam pojęcia o istnieniu Jennette.

"Smutek to świetny kozioł ofiarny. Tak czy inaczej odkrywam, jak potężnym narzędziem jest niekochanie nikogo. Kochanie kogoś jest bezbronne. Wrażliwe. Czułe. Zatracam się w ukochanej osobie. Kochając, sama zaczynam znikać."

Mam 25 lat,...

Fajna, jedna z lepszych autobiografii jakie przeczytałem. Chodź powinno być słowo przestrogi że mało jest to ciekawostek z aktorskiego życia McCurdy, większość treści jest jednak o tytułowej mamie i chorobie psychicznej Jennette. Książka o tyle dobra co nie wybiela autorki i miejscami pokazuje że też jest człowiekiem i też potrafiła się zachowywać jak menda. Natomiast przyczepiłbym się że parę wątków z życia zostało pominiętych które jednak w mniejszym lub większym stopniu były dla samej historii aktorki ważne (jak np. sprawa z Andre Drummondem)

Fajna, jedna z lepszych autobiografii jakie przeczytałem. Chodź powinno być słowo przestrogi że mało jest to ciekawostek z aktorskiego życia McCurdy, większość treści jest jednak o tytułowej mamie i chorobie psychicznej Jennette. Książka o tyle dobra co nie wybiela autorki i miejscami pokazuje że też jest człowiekiem i też potrafiła się zachowywać jak menda. Natomiast...

Bardzo dobrze napisana książka, historia autorki wciagnela mnie od pierwszych stron.

Bardzo dobrze napisana książka, historia autorki wciagnela mnie od pierwszych stron.

Nie jestem w stanie okreslic tej ksiazki, uzywajac ocen,
bo nie jestem upowazniona do tego, ¿eby oceniac czyjes zycie.
Ksiazka bardzo do mnie trafita. Jest trudna oraz szczera do bolu - predstawia to, jakie byto zycie autorki.

Nie jestem w stanie okreslic tej ksiazki, uzywajac ocen,
bo nie jestem upowazniona do tego, ¿eby oceniac czyjes zycie.
Ksiazka bardzo do mnie trafita. Jest trudna oraz szczera do bolu - predstawia to, jakie byto zycie autorki.

Nie lubię oceniać książek o charakterze autobiograficznym - jak można na gwiazdki rozliczać czyjeś życie i to, co o nim mówi? Także te oceny - Goodreads 4/5, LubimyCzytac 8/10 - to bardziej takie z przymusu oceny.

Niewątpliwie człowiek, a tym bardziej dziecko siedzące przed ekranem, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak przeżarty do szpiku kości jest show-biznes. Jak ta ogromna machina wpływa na ludzi, którzy wpadną na jej taśmę. No więc - trzeba o tym mówić.

Jenette McCurdy opowiedziała, co ją spotkało. I z tego względu uważam, że zasługuje na ogromny szacunek, bo na pewno nie było to nic łatwego ani przyjemnego. Powrót do przeszłości, która tak silnie ją uwarunkowała to mordercza, emocjonalnie wyczerpująca droga.

Książka napisana jest prosto i dobitnie, bardzo szybko się ją czyta. Nie powiem, że przyjemnie, bo nie o to tu chodzi.

Polecam

Nie lubię oceniać książek o charakterze autobiograficznym - jak można na gwiazdki rozliczać czyjeś życie i to, co o nim mówi? Także te oceny - Goodreads 4/5, LubimyCzytac 8/10 - to bardziej takie z przymusu oceny.

Niewątpliwie człowiek, a tym bardziej dziecko siedzące przed ekranem, nie zdaje sobie sprawy z tego, jak przeżarty do szpiku kości jest show-biznes. Jak ta...

Co to jest za emocjonalny rollercoaster. Tylko dla ludzi o mocnych nerwach. Spodoba się fankom programów Mała miss. Toksyczna relacja z matką jest tu opisana tak, że bardziej szczerze się już nie da. Przeczytałam w dwa wieczory

Co to jest za emocjonalny rollercoaster. Tylko dla ludzi o mocnych nerwach. Spodoba się fankom programów Mała miss. Toksyczna relacja z matką jest tu opisana tak, że bardziej szczerze się już nie da. Przeczytałam w dwa wieczory