Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o ważnej tematyce i z dużą dozą informacji, dzięki niej, dowiedziałam się o historii rasizmu w Anglii (zwykle mowa o rasizmie w USA). Niemniej jakoś mnie drażniła. Może przez ton autorki, wyczuwalna frustrację i pretensje do świata białych. Nie winie jej za to, wpływa to jednak na mój odbiór tej pozycji. Zdecydydowanie dużo daje przeczytanie posłowia!

Książka o ważnej tematyce i z dużą dozą informacji, dzięki niej, dowiedziałam się o historii rasizmu w Anglii (zwykle mowa o rasizmie w USA). Niemniej jakoś mnie drażniła. Może przez ton autorki, wyczuwalna frustrację i pretensje do świata białych. Nie winie jej za to, wpływa to jednak na mój odbiór tej pozycji. Zdecydydowanie dużo daje przeczytanie posłowia!

Nie tego się spodziewałam. Wychowana na Frankensteinie z pop kultury, myślałam, że w książce więcej miejsca będzie poświęcone procesowi tworzenia monstrum. Za to dostałam coś na kształt książki psychologicznej, próby zrozumienia duszy czy coś w tym stylu. Ciężko mi ocenić książkę, której głównego bohatera nie lubię. A dr Frankenstein jest zadufanym w sobie egoistą, z przerostem własnej wartości, nieodpowiedzialnym, patetycznym i rozpieszczonym człowiekiem. Jak on mnie denerwował. Sama powieść, chyba całkiem przypadkiem tak wyszło autorce, zmusza do przemyślan na temat zabawy w Boga, ale też uprzedzeń i samotności.

Nie tego się spodziewałam. Wychowana na Frankensteinie z pop kultury, myślałam, że w książce więcej miejsca będzie poświęcone procesowi tworzenia monstrum. Za to dostałam coś na kształt książki psychologicznej, próby zrozumienia duszy czy coś w tym stylu. Ciężko mi ocenić książkę, której głównego bohatera nie lubię. A dr Frankenstein jest zadufanym w sobie egoistą, z...

Dziwna, nie w moim typie, choć w kilku miejscach dała mi do myślenia.

Dziwna, nie w moim typie, choć w kilku miejscach dała mi do myślenia.

Książka bardzo nierówna. Z jednej strony długie i nużące opisy przeżyć wewnętrznych czy stosunków w socjecie, z drugiej genialne dialogi z zaskakująco trafnymi obserwacjami. Książę Henry na długo pozostanie moim ulubionym bohaterem. Natomiast sam Dorian nudny, pyszny i strasznie dziecinny.

Książka bardzo nierówna. Z jednej strony długie i nużące opisy przeżyć wewnętrznych czy stosunków w socjecie, z drugiej genialne dialogi z zaskakująco trafnymi obserwacjami. Książę Henry na długo pozostanie moim ulubionym bohaterem. Natomiast sam Dorian nudny, pyszny i strasznie dziecinny.