Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mała książeczka (seria z jednorożcem) - literacki raptularz z pobytu w letniskowej miejscowości nad Bałtykiem - Hiddensee.
Ulotne, refleksyjne, poetyckie interludium z dawnych lat.

Filozoficzne analizy, pacyfizm - Autor były żołnierz drugiej wojny...Czech... jeniec na Sycylii, po wojnie bibliotekarz.

Przebywamy w kręgu wewnętrznych przeżyć, poetyckich impresji, nastroju melancholii i kontemplacji.

Nieskończoność przepojona światłem płynąca, między przyrodniczą wiedzą a poetyckim odczuciem...spokój.

" Zawiłości i szoki, prasłowa, wyrocznie Sybilli, wspaniałe i zarazem ułomne, rozdarte i wciąż od nowa poszukujące zespolenia świata. Gdzie tylko pojawia się myśl, następuje rozpoznanie, przemiana, transcendencja. Wyczuwamy ów fenomen aż po sam rytm naszego ciała."

Mała książeczka (seria z jednorożcem) - literacki raptularz z pobytu w letniskowej miejscowości nad Bałtykiem - Hiddensee.
Ulotne, refleksyjne, poetyckie interludium z dawnych lat.

Filozoficzne analizy, pacyfizm - Autor były żołnierz drugiej wojny...Czech... jeniec na Sycylii, po wojnie bibliotekarz.

Przebywamy w kręgu wewnętrznych przeżyć, poetyckich impresji,...

Nostalgiczna, dojmująca opowieść.

Wspominając luminarzy swojej epoki o Rilke pisze, że nie można było go sobie wyobrazić wzburzonym, nie do pomyślenia było, aby ktoś przy nim utracił spokój, albo zachował się hałaśliwie (podobnie Boy wspominał Wojtkiewicza w " Ludziach żywych". )

Znając finał amplituda smutku podczas czytania narasta z każdym rozdziałem.
Chociaż życie w warunkach prowizorium, w czasach twórczych podróży, zahartowało Autora wobec wszelkiej utraty i pożegnania...ale nie ostatecznie.

"(...) Jedyna niezawodna własność - poczucie wolności wewnętrznej".


Polecam biografię Balzaka autorstwa Stefana Zweiga....wspaniała.

Nostalgiczna, dojmująca opowieść.

Wspominając luminarzy swojej epoki o Rilke pisze, że nie można było go sobie wyobrazić wzburzonym, nie do pomyślenia było, aby ktoś przy nim utracił spokój, albo zachował się hałaśliwie (podobnie Boy wspominał Wojtkiewicza w " Ludziach żywych". )

Znając finał amplituda smutku podczas czytania narasta z każdym rozdziałem.
Chociaż...

Książka spodoba się estetom słowa, w znakomitym tłumaczeniu Wandy Kragen. Wspaniała opowieść o ekscentrycznym, dobrodusznym, tryskającym humorem geniuszu, który żyje z pasją i tworzy z pasją : ,,...każda jego czynność ma w sobie coś z fantastyki i przesady powieściowej, wszystko odbywa się z rozkoszą (...) Balzac może oddychać jedynie w ognistej atmosferze, bezmiar będzie całe życie jego miarą. Dla powieściopisarza pokroju Balzaca nieprawdopodobieństwa nie są nigdy przeszkodą(...) Wszystko czyni z radością (...) jego najistotniejszą cechą był stały humor, tak wybujały, że działał zaraźliwie (...) Obca mu jest wszelka małostkowość, posiada dobroduszność i dziecięcą naiwność olbrzyma. Nie wie co to strach, ze sobą samym postępuje rozrzutnie, nic nie potrafi zachwiać jego dobroduszności (...) Jest za wielki na wrogość. Nigdy żadna klęska nie złamie jego żywiołowego optymizmu(...) W całym jego zachowaniu, w ruchach, gestach i sposobie mówienia było tyle dobroduszności, swobody i prostoty, że musiało się go pokochać od pierwszej chwili. "

Według niektórych był w swych dziełach realistą, według Baudelaire'a - wizjonerem. Dla Zweiga i innych Wiedeńczyków, był ,, ...największą substancjalną fantazją, jaka istniała od czasu Szekspira."

Dotychczas nie czytałam Balzaca, ,oglądałam jedynie filmowe adaptacje....zachęcona przez Zweiga przeczytam ,, Massimilla Doni", nowelę o Wenecji bo : ,, ... żaden z twórców - ani Byron, ani Goethe, ani Stendhal, ani d'Anuzzio - nie stworzyli tak promiennej wizji tego miasta".

Książka spodoba się estetom słowa, w znakomitym tłumaczeniu Wandy Kragen. Wspaniała opowieść o ekscentrycznym, dobrodusznym, tryskającym humorem geniuszu, który żyje z pasją i tworzy z pasją : ,,...każda jego czynność ma w sobie coś z fantastyki i przesady powieściowej, wszystko odbywa się z rozkoszą (...) Balzac może oddychać jedynie w ognistej atmosferze, bezmiar będzie...

"Jaki język, taki świat" tytuł jednego z esejów, wybrzmiewa niemal
jak motto Autora - tłumacza, nazywanego fenomenem językowym. Jak to się zaczęło, że Ireneusz Kania zna ponad 20 języków ? Pragnienie by zamieszkać w ogrodzie słów i przywracać do istnienia zapomniane połacie rzeczywistości ?

,, Zdałem sobie sprawę, że to co mnie naprawdę pasjonuje, to inne światy duchowe. Że ja chcę do nich wejść. Najpierw od strony języków. Muszę nauczyć się języków, żeby czytać wielkie teksty, o których tu i ówdzie słyszałem".

Tematem książki - rozmów, esejów, wykładów są relacje sacrum i profanum, buddyzm, kabała, teodycea, gnostyckie smutki Ciorana ...ale także egzystencjalny optymizm Eliadego ,, z jego organiczną niezdolnością do rozpaczy".

Dowiadujemy się, że każdy język ustanawia własny sposób interpretacji świata. Autor tłumacząc, zarazem bada zniuansowany obraz archaicznych systemów myśli ,, (...) świat aczkolwiek jest tym czym nam się wydaje, jest także szyfrem i kodem ".

Dla kabalistów pratworzywem świata jest słowo, zgodnie z Logosem gnozy hellenistycznej, a dynamika języka sprzężona jest z dynamiką świata. Zwłaszcza w językach Indian świat jest w ciągłym ruchu, jest dynamiczną całością. Ich świat jest postrzegany jako proces, nasz świat jest statyczny, złożony z rzeczy. Przez pryzmat języków orientu świat jawi się też odmiennie, jako proces, też jest dynamiczny. Bardziej liczą się czynności i efekt, a nie wykonawca.

,, Zdecydowanie struktury języka współokreślają widzenie świata (...) prawie każde zdanie w języku angielskim zaczyna się od zaimka 'ja'. Jest to dla mnie coś monstrualnego (...) tego nie ma w innych językach w takiej skali".

,, (....) a więc - język kreuje świat".

,, Ludzkość w którymś momencie swojej ewolucji stanęła przed dylematem: czy podążać drogą eksploracji i opanowania materii, czy też zwrócić się w głąb siebie".

Autor , podobnie jak niegdyś Jose Ortega przewiduje, że już niedługo znajdziemy się w świecie naznaczonym taką oto społeczną dychotomią: człowiek masowy zniewolony przez kulturę obrazkową, versus mikroskopijna elita wykształcona na słowie drukowanym .

,, Stary świat był nieporównanie bardziej statyczny, uładzony i ,,substancjonalny" , by tak powiedzieć, od naszego - oszałamiająco dynamicznego, niepochwytnego i ontycznie ,,pustego". Na poziomie doświadczenia jest to świat skrajnie chaotyczny, tak jakby rządziła nim - na podobieństwo świata kwantowego - zupełnie inna logika".

Kunszt i meandry słowa są dla Autora fascynacją, a unikanie obfitości ze szklanego ekranu dyscypliną obok sportu, na który ma zawsze czas. Na studiach uprawiał szermierkę, lekkoatletykę, a nawet kulturystykę ...do czasu, aż trafił na wiersz Wisławy Szymborskiej " Konkurs piękności męskiej" - humor też wyłania się między wersami :) Autor przyznaje, że 15 minut dziennie stoi na głowie, co mnie ucieszyło, bo już się martwiłam 'zaklinowaniem' w dramatycznym toposie.

Tak więc struktury języka współokreślają widzenie świata - mówiący różnymi językami różnie postrzegają świat. Pewnie dlatego nam niektórym wydaje się, że Czesi przez pryzmat swojego języka, widzą świat w cieplejszych barwach.

"Jaki język, taki świat" tytuł jednego z esejów, wybrzmiewa niemal
jak motto Autora - tłumacza, nazywanego fenomenem językowym. Jak to się zaczęło, że Ireneusz Kania zna ponad 20 języków ? Pragnienie by zamieszkać w ogrodzie słów i przywracać do istnienia zapomniane połacie rzeczywistości ?

,, Zdałem sobie sprawę, że to co mnie naprawdę pasjonuje, to inne światy...

Mistrzostwo nostalgii, melancholii, humoru ...

Spośród listów, liścików i depesz wyłania się Tuwim serdeczny i ciepły dla przyjaciół, kpiarz wobec siebie i metabolizmu ;)
Iwaszkiewicz pisał o Tuwimie, że był ideałem dżentelmena. Nigdy nie mówiący o nikim źle i jeżeli czasem złośliwy to dla lekkiego dowcipu i takie są właśnie jego listy. Przede wszystkim dobrotliwe i zabawne .

Oto cytaty :
,, Jak się miewasz ? Bo ja bardzo dialektycznie. Podłóż pod to słowo, wszystko, co podszepnie Ci intuicja poety."

,, Lube moje Zygadło ! Dziękuję Ci za czułe słowa. Miałem się już przenieść ad patres, ale łaskawy Apollo interweniował, gdzie trzeba, i wylazłem z opresji zdrów i cały. Czuję się stokroć lepiej, niż dawniej, bo źródło zła jest usunięte.
Niech żyje wolność !
Niech żyje wino !
Niech żyje poezja !
Niech żyje miłość !
Precz z ostrymi zakąskami !
Twój do dna bebechów
Julian Tuwim

,, Całuję Cę w talent ! "

Mistrzostwo nostalgii, melancholii, humoru ...

Spośród listów, liścików i depesz wyłania się Tuwim serdeczny i ciepły dla przyjaciół, kpiarz wobec siebie i metabolizmu ;)
Iwaszkiewicz pisał o Tuwimie, że był ideałem dżentelmena. Nigdy nie mówiący o nikim źle i jeżeli czasem złośliwy to dla lekkiego dowcipu i takie są właśnie jego listy. Przede...

Genialny humor, uśmiałam się do łez :))

Genialny humor, uśmiałam się do łez :))

Gratka dla poezjolubnych, w znakomitym opracowaniu Andrzeja Vincenza.

Helikon - góra w Beocji, był w pojęciu starożytnych siedzibą Apollina oraz dziewięciu muz, więc Helikonem 'sarmackim' nazwał A.Vincenz ten wybór poezji i zgodnie z barokową tradycją.

Wyjaśnia, że między Kochanowskim a Krasickim i resztą poetów oświecenia, w ogólnej świadomości ,, rozpościerają się bezpłodne pustynie złego smaku, sarmackiego barbarzyństwa i saskich mroków"... paradoksalnie. Wnioskuje, że poza specjalistami dziedziny, gust barokowy jest synonimem złego smaku. Do niedawna i dla mnie, pośród barokowych sztuk tylko muzyka, z obfitością instrumentacji była fascynująca. Ale jednak słowa przezłocone, odpowiednio podane, mogą być smakowite... no i maskarady.

Barok wymyślił maskę, a maskarady były oficjalnymi spektaklami, jak na przykład na weselu Zygmunta III z Anną Habsburg, na krakowskim Rynku:

,, Starosta chęciński stawił sie z taką oto inwencją: Minos na wozie ognistym, ciągniętym przez trzy smoki. Pokazała sie ogromna skała, w której zamknięty był Quintus Curtius. W skale ukrytych było sześciu kornecistów, którzy ukazali sie za Kurcjuszem, po czym skała spłonęła (...) Za nimi zjawiło się czterech "Venturerów" ( żołnierzy służących z własnej ochoty, nie za żołd ), a byli nimi sami magnaci(...) Szli za nimi wojownicy i trębacze, a za nimi dwóch bębnistów, ubranych po murzyńsku, a kartelusz ich zawiadamiał, że przybywają z Afryki, życząc sobie przy monarchach zacnych szczęścia swego spróbować".

W europejskiej poezji barokowej ulubioną figurą jest teatr, scena - topos, lecz w bogobojnej Polsce częsty jest topos życia jako żeglugi do portu, a port ten bywa duchowy. Życie jest snem, złudnym pozorem życia, a prawdziwym życiem jest życie wieczne. Barokowa śmierć jest bramą do życia, warunkiem nieśmiertelności, a poezja jej paradoksalną gloryfikacją.

Poetyzują wielbiciele tajemnicy i znaków omylnych ...słońce krąży wokół Ziemi- Ziemia jest dla współczesnych wciąż jeszcze centrum wszechświata.

''Świat widzialny jest swego rodzaju szyfrem, przy pomocy którego można odczytywać najróżniejsze ukryte znaczenia (...) Jeśli każda rzecz wskazuje na jakieś leżące poza nią znaczenie, jeśli wszystkie znaczenia ukryte są za znakami, to same rzeczy można widzieć dwojako (...) Ale można też przypisywać wagę jedynie temu co zakryte, a same znaki, czyli cały świat zewnętrzny, widzieć jako zewnętrzny tylko pozór, jako przebranie, maskę."

Cechą baroku jest ruch, a w nim :
,, Człowiek jest bombol, szkło, lód, bajka, cień, proch, siano, sen, punkt, głos, dźwięk, wiatr, kwiat, nic, by go królem zwano."

Oksymoron, paradoks, hiperbole, parafrazy - to ulubione figury baroku. Lecz najbardziej znanym symbolem baroku, nie tylko w ogrodzie, ale i w splendorach poetyckich jest ... labirynt.

Gratka dla poezjolubnych, w znakomitym opracowaniu Andrzeja Vincenza.

Helikon - góra w Beocji, był w pojęciu starożytnych siedzibą Apollina oraz dziewięciu muz, więc Helikonem 'sarmackim' nazwał A.Vincenz ten wybór poezji i zgodnie z barokową tradycją.

Wyjaśnia, że między Kochanowskim a Krasickim i resztą poetów oświecenia, w ogólnej świadomości ,, rozpościerają się...