Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cieszę się, że z Wiechem rozpoczęłam nowy rok, bo po cichu liczę, że ta pozytywna energia towarzysząca bohaterom książki udzieli się także mnie. 😊 Niewątpliwym walorem i cechą wyróżniającą Wiecha jest język. To, jak świetnie utrwalił w swojej twórczości warszawską gwarę, doceni ten, kto pozna chociażby wycinek jego twórczości. Dla tych wszystkich, którzy darzą sentymentem Jóźka Balcerka z „Alternatyw 4” i Henia Lermaszewskiego wraz z tatusiem z „Domu”, "Cafe pod Minogą" oraz "Maniuś Kitajec i jego ferajna" nie powinny pozostawać dłużej niepoznane. Dla mnie, wielką zaletą powieści są bohaterowie. Nie da się ich nie lubić. Tworzą ciepłą, pełną koleżeńskich wartości, honorową brać warszawską. Nie mogę się oprzeć, by nie przytoczyć chociaż jednego fragmentu. „Maniuś przestał panować nad nerwami. Za każde ze słów, jakie teraz wykrzykiwał, profesor Bronisław Wieczorkiewicz, autor „Słownika wyrazów zelżywych”, oddałby majątek”. Większość zwrotów, hasełek i powiedzonek, uroku, i znaczenia nabiera w kontekście czytanej lektury, więc jeżeli ktoś zainteresowany, niech sięga. Moim zdaniem warto. Świetnie byłoby przed czytaniem posłuchać utworów Wiecha w wykonaniu Zbigniewa Buczkowskiego, dzięki temu łatwiej przestawić się na zapisaną gwarę. PS Jestem ciekawa, czy ten, kto przeczyta „Maniusia…” również na długo zapamięta scenę ze Staśkiem Piskorszczakiem w szpitalu i jego „gadkę” z salową albo listę wyzwisk, którymi obrzucają się dwie „doktorowe”. Godna uwagi jest również dyskusja na temat tego „Po co na wystawach wieszają różne stare malowidła”, no i niezwykle imponujące wystąpienie w sądzie pani Śmieciuszko – Rypalskiej, „na której twarzy czerwone wypieki walczyły zwycięsko z ceglastym różem”.