Małe życie

Myślę, że ta książka na długo zostanie w mojej pamięci. Została napisana z taką wrażliwością, że poruszyła mnie do głębi.

Pokazuje, jak jedno wydarzenie w życiu człowieka determinuje jego losy. Decyzja matki, aby pozbyć się dziecka, nie wiadomo czym podyktowana, uruchamia całą lawinę zdarzeń. Znaleziony na śmietniku przez zakonników Jude zostaje przez nich przygarnięty i tak rozpoczyna się trwająca 15 lat gehenna tego dziecka zakończona traumatycznym i okaleczającym go na zawsze wypadkiem. A potem wydaje się, że limit zła w jego życiu został wyczerpany i Jude spotyka na swej drodze wspaniałych ludzi, którzy autentycznie się o niego troszczą i obdarzają przyjaźnią. Jednak człowiek tak tragicznie pokaleczony przez życie nie jest w stanie otworzyć się na innych, czuje się gorszy, wybrakowany, odmawia sobie prawa do szczęścia, bo ma zakodowane w dzieciństwie poczucie, że jest bezwartościowy. Ciągle wracają wspomnienia tak bolesne, że aby je osłabić, regularnie się okalecza – jedynie ból fizyczny może na jakiś czas uwolnić go od bólu istnienia.


Jednym z najważniejszych momentów powieści była dla mnie scena, w której pięćdziesięcioletni Jude w końcu czuje się kochanym synem, gdy jego przybrani rodzice w obawie przed jego śmiercią głodową pilnują, aby zjadał posiłki i tolerują jego wybuchy złości – całe życie tęsknił właśnie za czymś tak prozaicznym, a jednocześnie dla niego nieosiągalnym.

Ktoś może pomyśleć, że taka powieść jest zbyt depresyjna i może lepiej sięgnąć po coś lżejszego, bo przecież dość mamy cierpienia wokół siebie, po co serwować sobie jego dodatkową dawkę. Dla mnie lektura tej książki, chociaż wyczerpująca emocjonalnie, była pewnego rodzaju oczyszczeniem. Mam takie wrażenie, że jej przeczytanie sprawiło, że bardziej rozumiem, co jest w życiu ważne.

Myślę, że ta książka na długo zostanie w mojej pamięci. Została napisana z taką wrażliwością, że poruszyła mnie do głębi.

Pokazuje, jak jedno wydarzenie w życiu człowieka determinuje jego losy. Decyzja matki, aby pozbyć się dziecka, nie wiadomo czym podyktowana, uruchamia całą lawinę zdarzeń. Znaleziony na śmietniku przez zakonników Jude zostaje przez nich przygarnięty i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pokazuje, że życie jest szare w dosyć dramatyczny sposób. Poetycki język, bardzo dobrze napisana, ale nie mogłam się doczekać aż się skończy.

Pokazuje, że życie jest szare w dosyć dramatyczny sposób. Poetycki język, bardzo dobrze napisana, ale nie mogłam się doczekać aż się skończy.

Pokaż mimo to

Mimo początku przez który brnęłam z mozołem nie do końca przekonana czy to książka dla mnie, finalnie okazało się że to pozycja warta przeczytania, ogromnie bolesna, nabrzmiała cierpieniem, traumą ale też miłością i wtrwałością. Nigdy jednak nie zrozumiem jak to jest że inni są bardziej doświadczani, praktycznie bez końca przez los a inni dryfują przez życie na spokojnych wodach od samego początku...

Momentami nie umiałam kontynuować czytania. Kiedy już zżyłam się z bohaterami, zdecydowałam któych z nich lubię a których nie, nie umiałam nie dzielić ich uczuć, przekładać kartek obojętnie. Serce ciążyło niesamowicie w piersi. Za dużo na jeden raz.

Kiedy myślę teraz o tej książce, już po jej przeczytaniu, nuci mi się piosenka Iry pt "Londyn"

A każdy chciał tu przecież normalnie żyć,
mimo wszystko.
Bez tej paranoi po prostu żyć,
mimo wszystko.
Bo ile można szarpać się?
Bić o przetrwanie z każdym dniem,
no chyba że to warto znieść.

Mimo początku przez który brnęłam z mozołem nie do końca przekonana czy to książka dla mnie, finalnie okazało się że to pozycja warta przeczytania, ogromnie bolesna, nabrzmiała cierpieniem, traumą ale też miłością i wtrwałością. Nigdy jednak nie zrozumiem jak to jest że inni są bardziej doświadczani, praktycznie bez końca przez los a inni dryfują przez życie na spokojnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca i piękna jednocześnie.

Wstrząsająca i piękna jednocześnie.

Pokaż mimo to

“Małe życie” jest jak przeprawa przez wzburzone morze, na dodatek na przeciekającym statku. Niby okręt jest piękny, ale co z tego, skoro paru desek brakuje, a pijany kapitan raz panuje nad sterem, a raz nie – zależy, jaki akurat ma kaprys.

Zacznę może od tego, czego chciałabym autorce pogratulować – pierwszą rzeczą jest bardzo przyjemny styl. Bardzo mi się on podobał, był estetyczny, ale nie męczący i przesadzony. Z chęcią przeczytałabym więcej książek napisanych w podobny sposób. Kolejną rzeczą, której chciałabym pogratulować pani Yanagiharze jest to, że udało jej się sprawić, że szczerze zmęczyłam się moim początkowo ulubionym bohaterem i cieszę się, że mam już za sobą moją relację z nim. Jeszcze żadnemu autorowi się to nie udało – zwykle żałuję, że to już koniec mojej przygody z daną postacią, a tu proszę. Cóż za niespodzianka.

Styl stylowi stylem, a narracja narracji narracją i tu już tak kolorowo nie było – w “Małym życiu” jest ona bowiem strasznie nierówna. I nie chodzi mi o to, że jeden rozdział pisany jest w pierwszej osobie, a kolejny w trzeciej. Mam na myśli to, że narrator, w którejkolwiek osobie by się nie wypowiadał, nie może się zdecydować co do czasu, w jakim prowadzi swoją wypowiedź. W retrospekcjach jest to jak najbardziej zrozumiałe, ale co ze stronami, które bez żadnego konkretnego powodu zostały zapisane na przemian w czasie przeszłym i teraźniejszym? Nie dość, że to nie brzmiało, to jeszcze wprowadzało chaos.

Ogrom postaci mógł czasami przytłaczać, ale mnie to nie przeszkadzało, bo uważam, że to naturalne, kiedy książka jest zapisem kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu lat z życia bohaterów. No właśnie, bohaterów – to jest chyba mój główny zarzut do tej pozycji.

Jestem w stanie jakoś przełknąć to, że autorkę momentami poniosło, a historie, które w założeniu miały być traumatyczne i przerażające, trochę straciły przez to na wiarygodności. Pogodzę się nawet z Judem, którego ze strony na stronę coraz mniej lubiłam. Przymknę oko nawet na to, że jak pani Yanagihara się uprze na jeden temat, to nie ma zmiłuj – jak zaczyna wątek seksu, to seks jest ciągle, jak wjeżdża temat sztuki, to jej opis zdaje się nie mieć końca. Okej, rozumiem to. Nie rozumiem natomiast, gdzie się podziała historia czterech przyjaciół, którą obiecano na okładce.

¾ książki to historie Jude’a i Willema, przy czym większą część tego stanowi wątek z tym pierwszym. ¼ natomiast została do podziału między Malcolma a JB – nie mam pojęcia, czy po prostu ktoś się pomylił przy pisaniu opisu (umówmy się – równie dobrze mogłaby to być po prostu historia Jude’a z dodatkami) czy może sama autorka uznała, że tamci bohaterowie nie mają do zaoferowania nic więcej, ale coś tu mocno nie zagrało. Moim zdaniem, Malcolm – z pozoru nudnawy i wcale nie po przejściach – mógłby mieć w tej historii wiele do powiedzenia. To samo JB. Dlatego zwyczajnie mi przykro, że przez większość książki byłam skazana na czytanie o dolegliwościach jednego z bohaterów, których współczułabym mu tak samo, gdybym dostała o kilkanaście opisów mniej. Za to postaci takie jak Harold, Julia czy Andy mają miejsce w moim sercu i kiedy tylko sobie o nich przypomnę, na pewno się uśmiechnę. A były to postaci poboczne, znacznie bardziej poboczne niż potraktowani po macoszemu Malcolm czy JB.

“Małe życie” jest za to świetnym przewodnikiem po Nowym Jorku – opisy miejsc są rewelacyjne, przejrzyste i bardzo oddziałują na wyobraźnię, dzięki czemu, czytając, czułam się, jakbym rzeczywiście była w danym miejscu. Czy tego oczekiwałam po ponad ośmiusetstronnicowej obyczajówce? Miły dodatek, ale nie sądzę, że w podróż do Ameryki zabrałabym z sobą książkę niewiele cieńszą od Biblii. Czy wyszło tragicznie? Moim zdaniem, po prostu przeciętnie. Czy mam na coś nadzieję? Że “Małe życie” będzie po prostu ładnie wyglądało na mojej półce. Albo że znajdzie się ktoś, kto zechce je jeszcze przeczytać. I oby miał z tą książką lepszą relację niż ja.

“Małe życie” jest jak przeprawa przez wzburzone morze, na dodatek na przeciekającym statku. Niby okręt jest piękny, ale co z tego, skoro paru desek brakuje, a pijany kapitan raz panuje nad sterem, a raz nie – zależy, jaki akurat ma kaprys.

Zacznę może od tego, czego chciałabym autorce pogratulować – pierwszą rzeczą jest bardzo przyjemny styl. Bardzo mi się on podobał, był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca, poruszająca i narkotyzująca cierpieniem - dzieje się w tej powieści dużo i smutno, ale nie da się od niej oderwać. Czytelnik przeżywa swego rodzaju masochistyczne uczucie uzależnienia od cierpienia głównego bohatera. Dawno nie czytałam powieści z tak świetnie zarysowanymi sylwetkami postaci. Tekst przytłaczający, ale i poruszający. Wierzę, że każdy znajdzie w "Małym życiu" fragment, który specjalnie ukocha i będzie do niego wracał myślami.
P.S. Początek powieści może nie zachęca, ale nim się obejrzycie - wsiąknięcie bezpowrotnie w fabułę.

Wstrząsająca, poruszająca i narkotyzująca cierpieniem - dzieje się w tej powieści dużo i smutno, ale nie da się od niej oderwać. Czytelnik przeżywa swego rodzaju masochistyczne uczucie uzależnienia od cierpienia głównego bohatera. Dawno nie czytałam powieści z tak świetnie zarysowanymi sylwetkami postaci. Tekst przytłaczający, ale i poruszający. Wierzę, że każdy znajdzie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To pierwsza książka, jaką przeczytałam w 2020 roku. Tak naprawdę nie umiem wystawić jej odpowiedniej oceny. Jestem nią wstrząśnięta, zaskoczona, zraniona. Początek był powolny, może trochę męczący. Długie opisy, naprawdę długie, na kilkanaście stron, nie ułatwiały czytania. Za to ostatnie 150 stron to nóż prosto w serce. Ta historia jest pełna bólu, cierpienia, przemocy i krzywdy.

Nie wiem czy poleciłabym ją komukolwiek, bo chyba samemu trzeba zdecydować, czy jest się na nią gotowym.

To pierwsza książka, jaką przeczytałam w 2020 roku. Tak naprawdę nie umiem wystawić jej odpowiedniej oceny. Jestem nią wstrząśnięta, zaskoczona, zraniona. Początek był powolny, może trochę męczący. Długie opisy, naprawdę długie, na kilkanaście stron, nie ułatwiały czytania. Za to ostatnie 150 stron to nóż prosto w serce. Ta historia jest pełna bólu, cierpienia, przemocy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna, poruszająca. Na pewno ta historia zostanie na długo w moim sercu.

Piękna, poruszająca. Na pewno ta historia zostanie na długo w moim sercu.

Pokaż mimo to

W przyjaźni ,miłości i bliskości między dwoma osobami,orientacja seksualna ni ma żadnego znaczenia.Musi być chemia lub to 'coś'.Dramat goni drama tutaj..Nie wyobrażam zasypiać z kobietą a obudzić się z mężczyzną.Niektóre historie mało wiarygodne ale możliwe.Trzeba mieć pecha do kwadratu ,żeby przeżyć to wszystko.Współczuję ale ja wysiadam.Jak chcę się umartwić to obejrzę sobie 10 minut jakiejś telenoweli.Wolę wino ,szampana ,kobietę, spacer, dobrą książkę.Ale niestety nie tę.

W przyjaźni ,miłości i bliskości między dwoma osobami,orientacja seksualna ni ma żadnego znaczenia.Musi być chemia lub to 'coś'.Dramat goni drama tutaj..Nie wyobrażam zasypiać z kobietą a obudzić się z mężczyzną.Niektóre historie mało wiarygodne ale możliwe.Trzeba mieć pecha do kwadratu ,żeby przeżyć to wszystko.Współczuję ale ja wysiadam.Jak chcę się umartwić to obejrzę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca historia. Niesamowita opowieść o tym, jak wpojone w młodości poczucie bezwartościowości zatruwa życie do samego końca, jak trudno z tym walczyć, jak bardzo nie można zapomnieć i jak bardzo nie można uwierzyć, że jest inaczej. Zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem i choć nie mam tak trudnej historii, to jednak uświadomiłam sobie, że pewne moje zachowania też są uwarunkowane dawnymi przeżyciami i tłumaczenie sobie, że to głupota, że przecież nie robię nic złego, nie daje mi komfortu braku poczucia winy. Myślałam o tym już wcześniej, ale nigdy nic nie skłoniło mnie do takiego postrzegania siebie. Nie jest to powieść psychologiczna, ale bardzo wartościowa. Długo o niej nie zapomnę.

Wstrząsająca historia. Niesamowita opowieść o tym, jak wpojone w młodości poczucie bezwartościowości zatruwa życie do samego końca, jak trudno z tym walczyć, jak bardzo nie można zapomnieć i jak bardzo nie można uwierzyć, że jest inaczej. Zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem i choć nie mam tak trudnej historii, to jednak uświadomiłam sobie, że pewne moje zachowania też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to