Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polecona przez przyjaciela krótka książka, a męczyłem ją przez cały styczeń. Bardzo mnie rozczarowała, spodziewałem się czegoś innego i dlatego taka niska ocena. Nie lubię nisko oceniać czegokolwiek. I pomimo uważam, że ten czas z książką nie był stracony. TERAZ JUŻ WIEM NIE WARTO SIĘ NASTAWIAĆ, bo można się rozczarować. Osobiste rozważania o ulubionych zdjęciach autora, zebranych chaotycznie, czy przypadkowo? Rozprawę filozoficzną napisana "trudnym" filozoficznym językiem. Dopisywanie filozofii i idei tam, gdzie ja jej nie widziałem. Specjalistyczne słowa – wg mnie nie dodają powagi tej książce, bardziej zaciemniają obraz. Odległe i luźne skojarzenia, odwołanie do podróży, które wg mnie nic nie wnoszą. Opisuje fotografie swojej mamy, jednocześnie nie pokazując ich. Czasem miałem wrażenie, że autor opisuje zdjęcia, które ledwie pamięta – ponieważ, opisuje rzeczy, które nie istnieją na tych zdjęciach: „Siedzi na koniu, jej suknia dostojnie pokrywa jego zad” - gdzie on widzi zakryty zad? Dla mnie osobiście, książka nie wniosła nic do mojej wrażliwości odbioru fotografii. Książka potwierdza, że odbiór sztuki jest bardzo subiektywny i projektujemy na sztukę to, co siedzi w nas i widzimy naszą własną wizję, uczucia i przemyślenia. Przypomina mi to żart, o psychologu, który pyta klienta, co ten widzi rysując mu kolejno koło, kwadrat i trójkąt? A ten, za każdym razem widzi żeńskie organy płciowe. Zniesmaczony mówi: panu wszystko kojarzy się z seksem. Na co Klient odpowiada: a kto mi te świństwa rysuje?