Jesteśmy społecznością, która kocha książki

bardziejlubieksiazki.pl Filozofię chodzenia Frédérica Grosa trudno opisać jednym słowem czy włożyć do jednej szufladki. Postać autora i sam tytuł sugerują tekst filozoficzny. I tak, jest to rozpatrywanie tej codziennej, zwykłej czynności jaką jest chodzenie, w kategoriach filozoficznych. Ale na początku chciałam uspokoić wszystkich, którzy na słowo „filozofia” mają alergię :) Nie jest to filozofia abstrakcyjna, oderwana od wszystkiego, której nie sposób zrozumieć bez studiów :) Okazuje się, że mamy więcej do czynienia z filozofią niż nam się wydaje. W książce można wyróżnić dwa tematy, które przeplatają się naprzemiennie. Pierwszy to dokładnie filozofia chodzenia i różnych jego typów. Gros rozróżnia między innymi górskie wędrówki, pielgrzymki, spacery. Chodzenie chodzeniu nierówne – każde z nich ma inne cele, inny przebieg, inne wartości. Ale jest jedna nadrzędna rzecz, która je łączy – to właśnie ta filozofia ruchu, o której pisze Gros. Drugi temat to historie o konkretnych ludziach, słynnych filozofach i poetach, którzy jednocześnie byli zapalonymi piechurami. Dowiadujemy się trochę o Nietzschem, o Rimbaud, o Rousseau, o Thoreau, o Kancie, Nervalu i Gandhim – o ich zwyczajach, ich wędrówkach i podróżach, o roli chodzenia w ich życiu i twórczości. Filozofię chodzenia Frédérica Grosa trzeba czytać powoli. To lekcja powolności i uważności w życiu, dostrzegania chwil i cieszenia się nimi. „Myślenie stopami” przybliża nas do własnego ja, do natury, wprowadza harmonię, ciszę, samotność, wolność. Warto poznać taki punkt widzenia, warto się na chwilę zatrzymać i zastanowić, a potem ruszyć na wędrówkę. Dłuższą czy krótszą – nie ma znaczenia. Na pewno będziemy już na nią inaczej patrzeć.