Nicolas Bouvier

„Ōta-san, mój gospodarz, złożył mi wizytę któregoś dnia, aby się „dowiedzieć o moje zdrowie”. Delikatny, lecz wyraźny sposób przypomnienia, że zalegam z czynszem.” Duchowa podróż do Japonii. W dużym stopniu autobiograficzna, nieco zagmatwana, ale ujmująco barwna, rejestr krajobrazów, rozmów, dźwięków, smaków i zapachów Japonii zapisanych w pamięci szwajcarskiego podróżnika, fotografa i pisarza Nicolasa Bouviera, 1929-1998, opowieść o różnicach kulturowych między Wschodem i Zachodem, swobodna w tonie relacja faktograficzna oparta na wnikliwej obserwacji. Wzbogacona wiedzą historyczną i filozoficzną refleksją. „W geometrii japońskiej psychiki linie proste nie istnieją”, istnieje natomiast upodobanie do rzeczy prostych i szacunek do nich, duch ugody łączy się z głębokim przywiązaniem do etykiety i rytuałów, Japończyk krajobrazy zażywa, jak lekarstwa, a prawdziwych manier uczy od ludzi z gruntu skromnych i rozumie, jak bardzo świat jest tymczasowy, jak łatwo życie zamienia się w popiół. „W świątyniach Kioto co roku odprawiane jest nabożeństwo za igły złamane przez krawcowe albo borsuki, które dały włosie do pędzli kaligrafów.” Jest to moje trzecie spotkanie z pisarzem, pierwsze nosi tytuł „Oswajanie świata” i rozpoczyna w Szwajcarii, prowadzi przez Bałkany i Bliski Wschód, a kończy na górskiej przełęczy u bram Indii, drugie to „Drogi i manowce”, rozmowa rzeka o rozsmakowaniu w szczodrym życiu podróżniczym połączona z przekonaniem, że „wolność wewnętrzna to jedyna zdobycz, dla której warto narażać skórę”. „Świat jest pustką, pustka jest światem.”