Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy wydany w Polsce tom marvelowego Epic Collection. Oczywiście o Spider-Manie i oczywiście jak w wydaniach amerykańskich nijak ma się on do chronologii, gdyż w jest to tom 17 (obejmujący przełom lat 1986-1987). W polskiej wersji mamy unowocześnienie w postaci twardej oprawy oraz wstępu spod pióra Kamila Śmiałkowskiego wyjaśniającego co to są te całe Epic Collections i o co tak w ogóle w nich chodzi.
A są to najprościej mówiąc zebrane do kupy roczniki danych serii.
Cóż więc mamy w naszym siedemnastym tomie przygód Niesamowitego Człowieka-Pająka(*)?
Otóż mamy typowy miszmasz, przysłowiowy groch z kapustą, w którym totalna sieczka przeplata się z nawet zjadliwymi opowiastkami o Hobgoblinach dwóch (starym i nowym), by wreszcie dobrnąć do sławetnego wiekopomnego wydarzenia - ślubu Piotrusia Parkera z Mary Jane Watson! A po tych wszystkich "wiekopomnych opowieściach" pojawiają się "Ostatnie Łowy Kravena". Istna wisienka na torcie. Opowieść wybitna, genialna, najlepsza historia o Spider-Manie jaką dane mi było przeczytać, która bezapelacyjnie zdeklasowała wszystkie poprzednie opowiastki.
Dla kogo adresowany jest ten album? Dla starych pryków z epoki TM-Semic na pewno. Dla fanatyków starych komiksów superbohaterskich również, ale wszyscy ci wielbiciele filmów marvelowatych, dla których liczy się wyłącznie popitalająca nieustannie akcja i nawalanka wynudzą się na tym albumie niemożebnie. Cóż, takie życie... Kiedyś ci obecni wielbiciele marvelowatych filmów dorosną wreszcie i wówczas docenią. Może niekoniecznie cały ten album, ale "Ostatnie Łowy Kravena" na pewno!

PS.
Kolejny tomik Amazing Spider-Man Epic Collection, dla odmiany noszący numer startowy 18, zawierał będzie narodziny pająkowego drim timu - duetu Michelinie/McFarlane. Tam to dopiero będzie się działo ;)

-------------------------------
(*) - oto największa przewaga języka angielskiego. Największe kretyństwo zapisane po angielsku brzmi o wiele mniej kretyńsko niż jego przekład na język polski. Ciekawe dlaczego... ;)

Pierwszy wydany w Polsce tom marvelowego Epic Collection. Oczywiście o Spider-Manie i oczywiście jak w wydaniach amerykańskich nijak ma się on do chronologii, gdyż w jest to tom 17 (obejmujący przełom lat 1986-1987). W polskiej wersji mamy unowocześnienie w postaci twardej oprawy oraz wstępu spod pióra Kamila Śmiałkowskiego wyjaśniającego co to są te całe Epic Collections...

"Pewna historia" od Pana Gipiego nie miała mi nic ciekawego do zaoferowania. Fabuła dość oklepana - pewien pisarz, cierpiący na obsesję na punkcie swojego pradziadka (a dokładniej jego szlaku bojowego w okopach Pierwszej Wojny Światowej), zaniedbuje swoją żonę i córkę, by wreszcie rozsypać się kompletnie i wylądować w psychiatryku.
Pod względem graficznym, cóż "artystyczna" kreska Pana Gipiego wywołuje w moim zmyśle estetycznym niepohamowaną żądzę popełnienia seppuku podczas wykonywania potrójnego salta w tył (trampolina i wakizashi już prawie zamówione).
Jak już wcześniej napisałem, komiks ten nie miał prawa zaoferować mi niczego ciekawego.
A później...
A później go przeczytałem...
I mi się odwidziało tak mniej więcej o 180 stopni. Cholerka, ależ to było dobre.
Co prawda oklepana fabuła i koszmarnie "artystyczne" bohomazy nadal są, ale jak zawsze diabeł tkwi w szczegółach, a dokładnie w sposobie połączenia ich ze sobą. Pan Gipi okazał się wybornym gawędziarzem, który snuje opowieść swojego chorego na schizofrenię bohatera rwąc ją, szarpiąc i plącząc. A czytelnik sam musi sobie te strzępy poskładać do kupy i jeszcze jakieś wnioski z tego wszystkiego wyciągnąć.
Znam jeszcze jednego pana od komiksów, który potrafi łączyć te swoje bazgrołki z genialnym scenariuszem, tworząc dzieła kompletne. A zwie się ten Pan Lemiere.
Panu Gipiemu zaś życzę coby mu sodówka do baniaczka nie walnęła, bo porównywanie go z samym Lemierem to nie w kij dmuchał.
I tym optymistycznym akcentem najwyższa już pora zakończyć te moje wypociny.
Polecam "Pewną historię", bo warto.

PS.
Pozdrowić chciałbym jeszcze pewną zaganke i wytrwałości jej pogratulować, bo dotąd jojczyła o tym całym Gipim, aż wreszcie, tak na odczep się, wreszcie jakiś komiks tego całego Gipiego przeczytałem, a później pozostałe jego pozycje sobie zamówiłem (a co, zaoszczędziłem w końcu na trampolinie i wakizashi ;P).

"Pewna historia" od Pana Gipiego nie miała mi nic ciekawego do zaoferowania. Fabuła dość oklepana - pewien pisarz, cierpiący na obsesję na punkcie swojego pradziadka (a dokładniej jego szlaku bojowego w okopach Pierwszej Wojny Światowej), zaniedbuje swoją żonę i córkę, by wreszcie rozsypać się kompletnie i wylądować w psychiatryku.
Pod względem graficznym, cóż...

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce, tuż po wydarzeniach z "Imperium kontratakuje"...
...rozpoczyna się nasza opowieść, będąca kolejną serią gwiezdnowojenną spod płaszczyka wielgachnego pluszowego myszora zwanego Mikim...
...a zaczyna się od wielgachnych problemów, których doświadczają nasi dzielni bohaterowie Rebelii.
Luke ma wielgachnego problema, bo znalazł swojego tatka, który notabene okazał się największym <piiiiip>em w całej galaktyce, a jakby tego jeszcze było mało, zgubił sobie swoją rąsię, swój mieczyk świetlny i swoją moc. Leia i Chewie mają równie wielgachnego problema, bo nie mogą się dogadać, które z nich bardziej cierpi i tęskni za zgubionym Hanem (no i stało się, koszmary związane ze związkiem Hana z Chewiem już nigdy nie przestaną mnie bidnego prześladować). Lando ma problema, bo stracił swoją planeto-kopalnię gazu, zaś C-3PO ma problema z traumą po tym jak rozwalono go na kawałki, a później złożono znowu do kupy. I tylko bidulka R2-D2 siedzi cichutko i robi, co mu każą....
A co dalej? Dalej nasi dzielni bohaterowie Rebelii rozwiązują powoluśku te swoje problemy w sposoby bardziej (Leia i Lando), bądź mniej (Luke) durnowate, by na koniec pogalopować do mojego "ulubionego" zakończenia, które zwie się "ciągdalszyniechybnienastąpi"(*).
A tak poważnie, mamy tutaj takie sobie czytadełko, które choćby nie wiem jak się starało, dupy raczej nie urwie (że tak pozwolę sobie dość potocznie, ale za to ze szczyptą wulgaryzmu, stwierdzić) ;)

PS.
Osiem gwiazdek stąd, gdyż subiektywnie stwierdzając nie dość, że lubię Gwiezdne Wojny, to jeszcze bawiłem się przy lekturze nawet, nawet :)

-------------------
(*) - I proszę mi tu nie pitolić o spoilerach, bo zapewne wszyscy z nas już bardzo, bardzo dawno temu oglądali "Powrót Jedi" ;)

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce, tuż po wydarzeniach z "Imperium kontratakuje"...
...rozpoczyna się nasza opowieść, będąca kolejną serią gwiezdnowojenną spod płaszczyka wielgachnego pluszowego myszora zwanego Mikim...
...a zaczyna się od wielgachnych problemów, których doświadczają nasi dzielni bohaterowie Rebelii.
Luke ma wielgachnego problema, bo znalazł swojego...

Oto książka, która podczas czytania wlazła mi bezczelnie do głowy, siedzi w niej już od wielu miesięcy i nijak wyleźć nie chce.

Oto książka straszna, która mnie osobiście przeraziła. A przeraziła mnie nie tym, co możemy w niej wyczytać, ale tym, jak bardzo to wszystko jest prawdopodobne, i jak niewiele oddzielało ludzkość (a zwłaszcza nasz biedny kraj) od tego, o czym ona opowiada. I gwoli ścisłości nie chodzi mi o czasy obecne, ale o okres sowieckiej niewoli, czyli o te 49 lat, podczas których w naszym kraju stacjonowała armia czerwona (1944-1993).

Oto książka o komunistach napisana przez byłego komunistę, którego po "wycieczce" na wojnę domową w Hiszpanii jego "towarzysze" skutecznie z komunizmu wyleczyli! Pomimo faktu, iż można ją przyrównać do dowolnej ideologii nacjonalistycznej (którą wszak jest również komunizm), opowiada ona o komunistach rządzących światem. Tak, Wielki Brat nie jest faszystą. On jest komunistą. I radzę pamiętać o tym wszystkim, a zwłaszcza wojującym lewakom.

Oto książka, która podczas czytania wlazła mi bezczelnie do głowy, siedzi w niej już od wielu miesięcy i nijak wyleźć nie chce.

Oto książka straszna, która mnie osobiście przeraziła. A przeraziła mnie nie tym, co możemy w niej wyczytać, ale tym, jak bardzo to wszystko jest prawdopodobne, i jak niewiele oddzielało ludzkość (a zwłaszcza nasz biedny kraj) od tego, o czym ona...

W pewnym okresie mego żywota zwanym potocznie "podstawówkowym" byłem dumnym posiadaczem trzech albumów komiksowych o dzielnej Ais z planety Des, która na polecenie Wielkiego Mózgu (takiego cusia w stylu Najwyższej Inteligencji Kree*), podjęła się misji uczłowieczania (a raczej udesowiania i nie, nie chodzi tu wcale o takiego jednego Tytusa) małpoludów na pewnej Błękitnej Planecie. Albumy owe, a raczej ich strzępy nieludzko zaczytane, nadal dumnie posiadam.
Minęło dwadzieścia i kilka lat, a ja dowiedziałem się, że tych moich komiksików było nie trzy, a osiem i nie nazywają się one "Saga o Ais", tylko "Ekspedycja", której to wydanie zbiorcze natychmiast sobie zakupiłem.
Cóż... Lepiej późno, niż wcale.
Jednak lekko obawiałem się konfrontacji mnie - starego konia z gówniarskimi ciągotkami, więc po wydanie zbiorcze "Ekspedycji" odważyłem się sięgnąć dopiero po pięciu kolejnych latach. Sięgnąłem, przeczytałem i kurde bele, stara miłość jednak nie rdzewieje. Magia Ais nadal działa. Wessało mnie niczym odkurzacz odrzutowy...
Panowie Mostowicz i Górny odwalili genialną wręcz robotę wyciskając z bełkotu największego świra pośród ufofilów - Pana Ericha von Dänikena - wszystko co najlepsze, tworząc wyborne awanturnicze s-f ze sporą dawką space opery.
Pan Boguś Polch, zaś... To, co Pan Polch wymalował w "Ekspedycji" jest wręcz genialne. Nowatorskie, przynajmniej jak na Polskie standardy. Epokowe. Nie wierzycie? Porównajcie sobie kombinezony Ais i jej podwładnych z kombinezonami w "Bogach z Gwiazdozbioru Aquariusa" Kasprzaka, ba przyjrzyjcie się dokładnie kombinezonom kosmitów w (a w szczególności herbom na piersi owych kombinezonów) w "Thorgalu" Rosińskiego.
Sami Państwo przyznajcie, jakie były rysunki Polcha w "Ekspedycji", skoro sam Grzegorz Rosiński kopiował je (tfu... "wzorował się na nich") w wielkim dziele komiksu światowego, jakim jest niewątpliwie "Thorgal".

Na koniec dwa minusy tej konkretnej edycji sagi komiksowej o Ais. Pierwszy - kloc z niego niemożebny. Tego nie idzie czytać trzymając w rękach, gdyż ręce te takowego ciężaru nie są w stanie utrzymać dłużej niż kilka minut ;)
I drugi, taki delikatny - trzy ostatnie tomy są inaczej pokolorowane. Jakoś tak bardziej niechlujnie. Jakby rozwodnionymi farbkami akwarelowymi. Niby drobnostka, a kłuje w oczęta.

_________________
(*) - ot dożyliśmy czasów, w których chcąc, aby młodsze pokolenia cię człecze zrozumiały, musisz im wszyćko do Marvela przyrównywać ;)

W pewnym okresie mego żywota zwanym potocznie "podstawówkowym" byłem dumnym posiadaczem trzech albumów komiksowych o dzielnej Ais z planety Des, która na polecenie Wielkiego Mózgu (takiego cusia w stylu Najwyższej Inteligencji Kree*), podjęła się misji uczłowieczania (a raczej udesowiania i nie, nie chodzi tu wcale o takiego jednego Tytusa) małpoludów na pewnej Błękitnej...

Drugi tom opowiadań o Wiedźminie Geralcie z Rivii zachwycił mnie równie mocno jak jego poprzednik. Przy każdym kolejnym czytaniu, tudzież słuchaniu udowadniając mi bardzo dobitnie, iż Pan Andrzej Sapkowski mistrzem, i to takowym przez łogromelne eM, jest i kropka. Nie czarujmy się... Bez genialnej prozy Sapkowskiego nie byłoby gier, nie byłoby serialu od Netflixa, ba, nie byłoby nawet tego czegoś z Żebrowskim, Zamachowskim i gumowymy potworamy na zameczki błyskawiczne... Ale o tym wszyscy przecież doskonale wiedzą. Podejrzewam zaś skromnie, iż nie wszyscy wiedzą jeszcze o tym, iż bez genialnej prozy Pana Sapkowskiego nie byłoby również arcygenialnego słuchowiska powstałego w kooperatywie Audioteki, Fonopolis i Teatru Polskiego Radia. Słuchanie wiedźmińskich opowieści w takim wydaniu jest przeżyciem niemal porównywalnym z Katharsis. Genialna rzecz. W końcu Geralt już oficjalnie jest naszym eksportowym skarbem narodowym, a owe słuchowisko aż nazbyt dobitnie to potwierdza. Polecam z całego serca. Warto. Pieruńsko bardzo warto.

Ps.
Niniejsza skromna opinia tyczy się oczywiście wszystkich opowiadań ze zbioru "Miecz Przeznaczenia". Dlaczegóż to każde z nich zostało wprowadzone na lubimyczytac jako oddzielny utwór? A jakimż to niby prawem ja maluczki próbuję pojąć bezmiar geniuszu, tudzież durnoty, poczynań dodających do niniejszego serwisu te wszystkie wiedźmińskie opowieści? Spuśćmy więc na toto zasłonę milczenia. Ja zaś pozwolę sobie raz przedłożyć niniejszą opinię. Nie będę przecież na siłę kopiowač i wklejać sześć razy tego samego ;)

Drugi tom opowiadań o Wiedźminie Geralcie z Rivii zachwycił mnie równie mocno jak jego poprzednik. Przy każdym kolejnym czytaniu, tudzież słuchaniu udowadniając mi bardzo dobitnie, iż Pan Andrzej Sapkowski mistrzem, i to takowym przez łogromelne eM, jest i kropka. Nie czarujmy się... Bez genialnej prozy Sapkowskiego nie byłoby gier, nie byłoby serialu od Netflixa, ba, nie...

Ależ ja uwielbiam takie opowieści. Odrobinę historii starożytnej, odrobinę teorii spiskowych, których nie powstydziłby się sam Dan Brown, odrobinę fantastyki, a na deser wybornie zaprezentowana przemiana tytułowego bohatera, który przeszedł bardzo długą drogę od rzymskiego patrycjusza odbywającego na ulicach Rzymu triumf po krwawym stłumieniu powstania żydowskiego, do Juliusza z Samarii, jednego z najważniejszych świętych rodzącego się właśnie wśród Żydów chrześcijaństwa i powiernika "Trzeciego Testamentu" zawierającego wolę Boga Wszechmogącego.
A wszystko to napisane niezmiernie inteligentnie i z głową przez duet wybornych scenarzystów Dorisona i Alice'a oraz przepięknie narysowane przez Rechta i Montaigne'a.
Polecam serdecznie wszystkim, a zwłaszcza wielbicielom superbohaterskiej młucki, aby poobcowali sobie z komiksem wybitnym.

Ps.
Album niniejszy stanowi prequel do wydanej u nas w latach 2002-2003 genialnej serii "Trzeci Testament". Jednakowoż do zrozumienia historii "Juliusza" znajomość tamtej serii nie jest niezbędna, co niezaprzeczalnie jest jego kolejnym atutem.

Ależ ja uwielbiam takie opowieści. Odrobinę historii starożytnej, odrobinę teorii spiskowych, których nie powstydziłby się sam Dan Brown, odrobinę fantastyki, a na deser wybornie zaprezentowana przemiana tytułowego bohatera, który przeszedł bardzo długą drogę od rzymskiego patrycjusza odbywającego na ulicach Rzymu triumf po krwawym stłumieniu powstania żydowskiego, do...

"Wojna domowa". Jedna z najważniejszych historii w dorobku wydawnictwa Marvel Comics. Do tego jeszcze przełomowa i to z aż dwóch powodów. Pierwszym, i jednocześnie tym najważniejszym, jest fakt, że popularność "Wojny domowej" wyśrubowała większości tytułów wydawanych przez to wydawnictwo słupki sprzedażowe do skali niemal kosmicznej czyniąc z Marvela największego giganta komiksowego w Stanach. Drugim zaś, tym o wiele mniej ważnym, jest wprowadzenie przez Marka Millara nowych standardów w schematach tworzenia scenariuszy komiksów superbohaterskich. Do tej pory bohaterowie walczyli z łotrami, jeżeli nawet zdarzało im się walczyć pomiędzy sobą, to było to raczej na zasadzie sparringu, po którym kulturalnie godzili się i szli razem na piwo. Ot takie męskie sprzeczki... Aż tu nagle pojawił się Millar i pokazał całemu światu bohaterów, którzy wzięli się ostro za łby i zaczęli się tak napierniczać, że poleciały nie tylko wióry, ale i zdrowo trupami sypnęło. To już nie są sparringi, tu po walce nie ma piwa. Tu jest walka na śmierć i życie.
Słyszałem wiele opinii jakoby Mark Millar zepsuł zakończenie "Wojny domowej". Otóż drodzy państwo, on go nie zepsuł. To jest bardzo dobre i przewrotne zakończenie. Jeżeli nadal nie wiecie o co chodzi polecam pewne opowiadanie Pana Andrzeja Sapkowskiego pod jakże wymownym tytułem "Mniejsze zło".
W naszej ojczyźnie kochanej "Wojna domowa" również jest nie byle jakim komiksem. Ile znacie albumów wydanych w ciągu ostatnich kilku lat trzy razy przez trzech różnych wydawców? Ja osobiście nie za wiele...
Podsumowując poza drobnymi wpadkami scenariuszowymi i o wiele za długiej liście występujących bohaterów zdecydowanie polecam, bo to faktycznie w dziedzinie komiksu superbohaterskiego historia przełomowa i odrobinę wstyd jej nie znać.

"Wojna domowa". Jedna z najważniejszych historii w dorobku wydawnictwa Marvel Comics. Do tego jeszcze przełomowa i to z aż dwóch powodów. Pierwszym, i jednocześnie tym najważniejszym, jest fakt, że popularność "Wojny domowej" wyśrubowała większości tytułów wydawanych przez to wydawnictwo słupki sprzedażowe do skali niemal kosmicznej czyniąc z Marvela największego giganta...

"Avengers - Wojna Kree że Skrullami", czyli 107 odcinek Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, to jeden z tych albumów przełomowych. Klasyk, którego każdy wielbiciel komiksu superbohaterskiego znać powinien. Jako wielbiciel komiksu niekoniecznie superbohaterskiego postanowiłem więc sobie "Wojnę Kree że Skrullami" przyswoić. No i sobie przyswoiłem... A po przyswajaniu stwierdziłem, że jednak się rozczarowałem. Nauczony bowiem wcześniejszymi lekturami tzw. "klasyków" od Marvel Comics, spodziewałem się sieczki niemiłosiernej, dna totalnego, a tu okazało się, iż to dno aż tak głębokie nie jest. Nadal jest nieznośnie infantylnie, ale cóż się dziwić. Pierwotnie "Wojna..." wychodziła na przełomie lat 1971-1972. Więc sznyt "wspaniałych" lat sześćdziesiątych jeszcze pozostał (a przecież komiksów marvelowskich z tego okresu obecnie nie da się czytać).
Jeżeli zaś chodzi o fabułę... Wszyscy chyba oglądali Kapitan Marvel... Dodam jeszcze, iż Panu scenarzyście marzyła się ogromna space opera pełna monumentalnych kosmicznych bitew wielkich armad, iście nowe Gwiezdne Wojny, a wyszło jak zawsze...
I tym optymistycznym akcentem zakończę.

"Avengers - Wojna Kree że Skrullami", czyli 107 odcinek Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, to jeden z tych albumów przełomowych. Klasyk, którego każdy wielbiciel komiksu superbohaterskiego znać powinien. Jako wielbiciel komiksu niekoniecznie superbohaterskiego postanowiłem więc sobie "Wojnę Kree że Skrullami" przyswoić. No i sobie przyswoiłem... A po przyswajaniu...

Zbiór opowiadań Edwarda Lee. Strach się bać normalnie...
Jeżeli nie wiecie kim zacz jest ów Edward Lee powinniście unikać tego zbioru opowiadań niczym zarazy!
Spróbójcie wyobrazić sobie najochydniejszą dewiację, sadyzm, zwyrodnienie, bestialstwo, a później zerknijcie do opowiadań Edwarda Lee. Niemal pewnym jest, że Pan Edward wymyślił sobie toto już wcześniej i do tego jeszcze dokładnie opisał.
Książeczka niniejsza jest cieniuśka. Praktycznie do łyknięcia przy jednym posiedzeniu, o ile oczywiście skołatanej nerwy i rozstrojone żołądki wam na to pozwolą.

Ps.
Po lekturze niniejszego zbioru opowiadań w pamięć zapadł mi tylko jeden bohater pozytywny, czyli pewien wilkołak, o ile można go w ogóle pozytywnym nazwać...

Zbiór opowiadań Edwarda Lee. Strach się bać normalnie...
Jeżeli nie wiecie kim zacz jest ów Edward Lee powinniście unikać tego zbioru opowiadań niczym zarazy!
Spróbójcie wyobrazić sobie najochydniejszą dewiację, sadyzm, zwyrodnienie, bestialstwo, a później zerknijcie do opowiadań Edwarda Lee. Niemal pewnym jest, że Pan Edward wymyślił sobie toto już wcześniej i do tego...

Przygodę z magiem-detektywem Harrym Dresdenem zacząłem niefortunnie od kiepściutkiego serialu, który skutecznie mnie zniechęcił do swoich powieściowych pierwowzorów. A szkoda, bo "Front burzowy" czytało mi się wybornie. Oczywiście zdaję sobie sprawę z całej rzeszy niedoróbek w warsztacie Pana Autora, ale powieści czytujemy przecież dla frajdy. A tej przy lekturze "Frontu burzowego" miałem aż po przysłowiowe pachy. Ot i cała filozofia.

PS.
A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że za ciula nie wiem skąd wynika ta cała frajda ;) Taka sobie mała zagwozdka...

Przygodę z magiem-detektywem Harrym Dresdenem zacząłem niefortunnie od kiepściutkiego serialu, który skutecznie mnie zniechęcił do swoich powieściowych pierwowzorów. A szkoda, bo "Front burzowy" czytało mi się wybornie. Oczywiście zdaję sobie sprawę z całej rzeszy niedoróbek w warsztacie Pana Autora, ale powieści czytujemy przecież dla frajdy. A tej przy lekturze...

Miałem to szczęście, iż moim pierwszym spotkaniem z Bizarro była jedyna wydana w naszej ojczyźnie kochanej pozycja Carltona Mellicka III (nie licząc oczywiście opowiadań wchodzących w skład różniących antologii), podobno klasyka owego gatunku, o jakże zachęcająco brzmiącym tytule "Nawiedzona wagina". Nie będę się rozpisywać nad aspektami wulgarności, nieprzyzwoitości i innych ochydności opisanych przez Mellicka III. Przecież na tym właśnie polega Bizarro, a ponadto "akrobacjom" gwiazd pewnej branży powiedzmy "filmowej" nie aż bardzo dużo brakuje do naśladowania poczynań bohaterów niniejszej pozycji. Miało być surrealistycznie i surrealistycznie było. I to jeszcze jak było. Nie wiem, czym Pan Mellick III wspomagał się tworząc niniejszą nowelę (wbrew nawet najszczerszym chęciom około 100 stroniczek z fontem o rozmiarze XXL powieścią nazwać nie mogę). Mam tylko nadzieję, że nie stworzył jej o przysłowiowym "suchym pysku". Gdyż wówczas chyba powinienem zacząć się Pana Mellicka III bać. Mnie osobiście się podobało, ale polecić mogę jedynie osobom, które doskonale wiedzą z czym przyjdzie im się zmierzyć.

Miałem to szczęście, iż moim pierwszym spotkaniem z Bizarro była jedyna wydana w naszej ojczyźnie kochanej pozycja Carltona Mellicka III (nie licząc oczywiście opowiadań wchodzących w skład różniących antologii), podobno klasyka owego gatunku, o jakże zachęcająco brzmiącym tytule "Nawiedzona wagina". Nie będę się rozpisywać nad aspektami wulgarności, nieprzyzwoitości i...

Bardzo dziwna książka, która wywołuje u mnie niezwykle mieszane uczucia. Z jednej strony bowiem serce podpowiada, iż byłoby zarąbiście, jakby toto wszystko okazało się prawdą. Z drugiej zaś rozum się buntuje... To my natłukliśmy Persom, Macedończykom, Rzymianom? My doprowadzaliśmy do łez rozpaczy Julka Cezarem zwanego? My, a nie Asteriks z kumplami?

A teraz poważnie. Tematyka niezmiernie mnie zaciekawiła i niechybnie będę ją nadal zgłębiał. Panu Januszowi Bieszkowi gratuluję rozpętania ogromnej zawieruchy. Mam nadzieję, iż dzięki niej nasi historycy i archeolodzy zabiorą się wreszcie za wyjaśnianie niezwykłej zagadki dziejowej, dlaczegóż to historia naszego narodu rozpoczyna się od chrztu Mieszka Pierwszym zwanego oraz zabiorą się wreszcie choćby za porządne przebadanie Kopców Kraka i Wandy.

Panu Januszowi życzę jeszcze, aby popracował nad warsztatem. Niestety powtarzanie w kółko tych samych haseł wbrew pozorom nie wpływa na ich szybsze przyswojenie przez czytelników. Panie Januszu drogi, toż to nie szkoła podstawowa.

Podsumowując mam taką cichutką nadzieję, iż choć część informacji zawartych w niniejszej publikacji już wkrótce opuści krainę "fiction" i zawędruje do krainy "science".

Bardzo dziwna książka, która wywołuje u mnie niezwykle mieszane uczucia. Z jednej strony bowiem serce podpowiada, iż byłoby zarąbiście, jakby toto wszystko okazało się prawdą. Z drugiej zaś rozum się buntuje... To my natłukliśmy Persom, Macedończykom, Rzymianom? My doprowadzaliśmy do łez rozpaczy Julka Cezarem zwanego? My, a nie Asteriks z kumplami?

A teraz poważnie....

Na wstępie muszę się do czegoś przyznać. Do czegoś wręcz intymnego. Otóż...
"Cierń i kość" to mój pierwszy raz... Pierwszy raz z twórczością Pani Leigh Bardugo ;)
I jakiż jest ten pierwszy raz? Otóż, pisząc kolokwialnie niezmiernie, w moim skromnym przypadku dupy nie urywa...
Niby jest piękniście. Warsztatowo jest niemal znakomicie. Fabuła umiejscowiona w fantastycznej krainie Ravce wzorowanej na carskiej Rasiji jest intrygująca i wywołująca zaciekawienie (chociaż momentami bywa infantylna aż do przysłowiowego bólu zębów), wątki tzw. romantyczne występują, ale nie są aż tak bardzo nachalne i od bidy nawet nadają się do przetrawienia. Magia jest, wojna również. MOżna by rzec, iż to podręcznikowy wręcz przykład hicorka fantasy, ale... No właśnie, to nieszczęsne ale... Zabrakło mi w tym wszystkim tego "czegoś", co sprawia, iż z wypiekami na gębie przewracam kolejne stronice w tempie popitalającego po bieżni Usaina Bolta. Nie wiem... Może ja już jestem za stary na tę książkę?
Mnie nie porwało, co nie oznacza, iż nie potrafię docenić starań Pani Bardugo. I stąd wynika moja ocena.

Pragnę jeszcze poruszyć temat nowego wydania. Szanowni Państwo z Wydawnictwa MAG, kawał porządnej roboty!
Państwo tłumacze również się spisali, zaś ja muszę się przyznać jeszcze do jednego - totalnie mi zwisa, czy Darkling będzie Zmroczem, czy może Zmrocz będzie Darklingiem. I kropka. A wszyscy od tzw. shitstormów związanych z tym tematem powinni usiąść przed lusterkiem, unieść prawą, bądź lewą dłoń do góry, wyciągnąć palec wskazujący i puknąć się nim zamaszyście w tzw. łeb własny, a następnie czynność tę co najmniej kilkukrotnie powtórzyć... (lusterko po to, by przypadkowo w oko prawe, bądź lewe se nie cylnąć)...

Na wstępie muszę się do czegoś przyznać. Do czegoś wręcz intymnego. Otóż...
"Cierń i kość" to mój pierwszy raz... Pierwszy raz z twórczością Pani Leigh Bardugo ;)
I jakiż jest ten pierwszy raz? Otóż, pisząc kolokwialnie niezmiernie, w moim skromnym przypadku dupy nie urywa...
Niby jest piękniście. Warsztatowo jest niemal znakomicie. Fabuła umiejscowiona w fantastycznej...