Greg McKeown

Książkę przez większość czasu czyta się bardzo przyjemnie. Wszelkie zalecenia poparte są konkretnymi przykładami, dzięki czemu łatwiej przełożyć to na rzeczywistość. Zabrakło mi jednak podsumowań każdego z rozdziałów, które byłyby esencją całego przeczytanego bloku tekstu. Jest to moja pierwsza książka o takiej tematyce, w konsekwencji nie mam porównania do innych pozycji z tej kategorii. Poniżej przedstawiam kilka najważniejszych lekcji, które wyciągnąłem z opisywanego tytułu. Autor przedstawia innowacyjny sposób myślenia, który nazywa esencjalizmem. Jego głównym założeniem jest rozpoznanie, które z czynności przynoszą nam najwięcej korzyści, a następnie skupienie się na nich do tego stopnia, że ich realizacja będzie niemalże automatyczna. Esencjalista to osoba, która jest w stanie odmówić wykonania czegoś, co jego zdaniem nie jest najważniejsze, a jednocześnie podjąć się czynności, które są istotne. Głównym założeniem jest to, żeby robić mniej rzeczy, ale skupić się na nich w maksymalnym stopniu. Niestety w dzisiejszych czasach niejednokrotnie mamy wiele możliwości wyboru, jednocześnie czujemy dużą presję ze strony społeczeństwa. Należy jednak pamiętać, że jeśli sami nie zorganizujemy sobie czasu, wówczas inne osoby zrobią to za nas, co niekoniecznie będzie dla nas korzystne. Zgodnie z esencjalistycznym podejściem dużo czasu powinniśmy poświęcać na badanie, myślenie, dyskutowanie, zadawanie pytań. Niemniej istotne jest eliminowanie działań, które nie przynoszą nam pożytku, a wolny, zaoszczędzony czas warto wykorzystać w celu usuwania przeszkód, które maksymalnie ułatwią nam realizację zadania. Wybór priorytetów z naszej strony ma ogromne znaczenie, bowiem w ten sposób mamy kontrolę nad tym, co faktycznie ma dla nas znaczenie. Należy nauczyć się tworzyć rozwiązania kompromisowe. Nie wybierajmy tego, co chcielibyśmy odrzucić, a raczej to, co jest dla nas ważne. Zanim zdecydujemy się na konkretne rozwiązanie, należy zbadać szeroki wachlarz możliwości. W życiu esencjalisty należy znaleźć czas i przestrzeń na refleksję i wybór tego, co faktycznie najważniejsze. Autor wspomina o osobach, które w swoim harmonogramie mają zaplanowany czas, który przeznaczają na myślenie lub regularne czytanie. W ten sposób jesteśmy w stanie uciec od przytłaczających nas spraw bieżących. To właśnie dogłębna refleksja sprawi, że każdy znajdzie dla siebie to, co najważniejsze. Warto odpowiednio podejść do kwestii inwestowania naszego czasu- należy robić co w naszej mocy, aby osiągnąć najbardziej wartościowe wyniki wykonując czynności, które są istotne. W kolejnej lekcji autor zwraca uwagę, że powinniśmy nauczyć się odmawiać. Proponuje zasadę 90%, która polega na tym, że powinniśmy być przekonani do jakiegoś zadania w 90%, aby faktycznie je wykonywać, w przeciwnym wypadku- odrzucić. Jeśli zatem nie jesteśmy do czegoś przekonani, wówczas nie ma sensu się w to angażować. Jednocześnie nie powinniśmy obawiać się odmawiania- świadczy to o naszej efektywności. Nie jest to w naturze ludzkiej, bo boimy się pogorszenia relacji z innymi i uważamy to za niestosowne. Jednak odmawianie jest istotne, aby wykonywać rzeczy, które faktycznie mają znaczenie. Kluczowe jest tutaj oddzielenie podjętej decyzji od relacji z drugą osobą- są to dwa zupełnie odmienne aspekty. Mówienie „nie” to w praktyce umiejętność, którą należy szlifować, w konsekwencji będziemy stawali się coraz lepsi w odmawianiu. Autor proponuje kilka sposobów na mówienie nie, np. wykorzystywanie niezręcznej pauzy (policzmy w głowie do trzech lub poczekajmy, aż druga osoba się odezwie) delikatne nie (dajmy do zrozumienia, że skupiamy się teraz na innych sprawach),„sprawdzę swój kalendarz i się odezwę” (to daje nam czas na ocenę priorytetów i ułatwia nam ewentualną odmowę),automatyczne wiadomości zwrotne (szczególnie gdy jesteśmy na urlopie),odpowiedzmy „w porządku, co zatem mam odrzucić na drugi plan” (w sposób szczególny przydatne w rozmowie z przełożonym),zaproponuj co maksymalnie jesteś w stanie zrobić (np. zamiast kogoś podwieźć, to pożyczyć samochód”. Autor wspomina również o tym, że człowiek ma tendencje do dalszego inwestowania środków i energii, gdy prace są na zaawansowanym etapie, mimo świadomości, że coś jest nieopłacalne. Ciekawy jest również przytoczony Status Quo Bias, czyli tendencja do tego, że robimy coś tylko dlatego, że zawsze to robiliśmy. Odwrócony pilotaż natomiast to nic innego jak zaprzestanie jakiegoś działania i czekanie, czy będzie się to wiązać z jakimiś negatywnymi konsekwencjami. Niemniej istotne jest wyznaczanie sobie pewnych granic, których nie będziemy przekraczać. Przede wszystkim nie pozbawiajmy ludzi problemów, które nas nie dotyczą. Możemy im pomóc, ale warto pamiętać, że zmuszenie kogoś do rozwiązania swojego problemu jest korzystne dla obu stron. Człowiek ma tendencję do tego, że źle szacuje czas, który będzie niezbędny do wykonania zadania. Z tego powodu warto dodać bufor bezpieczeństwa w postaci 50%. Niekiedy dobrym rozwiązaniem na zwiększenie produktywności jest usunięcie przeszkód, które spowalniają postęp w jakimś konkretnym zakresie. Jesteśmy w stanie osiągnąć lepsze wyniki usuwając niektóre rzeczy, zamiast wykonując większą liczbę czynności. Aby sobie to ułatwić, powinniśmy być pewni tego, jaki rezultat chcemy osiągnąć. Zidentyfikujmy przeszkodę, która spowalnia progres i usuńmy ją. W kolejnym rozdziale poruszana jest moc drobnych postępów, które utwierdzają nas w przekonaniu, że dążymy do sukcesu. Zamiast stawiać sobie trudne do realizacji cele, warto zacząć od małych, ale zauważalnych efektów- wpływa to na satysfakcję z tego, co robimy. Jednym z ostatnich opisanych zagadnień jest rutyna. Dzięki niej to, co wcześniej wymagało od nas wysiłku sprawi, że będzie czymś domyślnym. Na początku będzie to kosztowało nas trochę energii, ale później nie będziemy nawet tego dostrzegać. Co ważne, dzięki rutynie jesteśmy w stanie uwolnić przestrzeń umysłową, która z kolei umożliwia nam skoncentrowanie się na czymś nowym. W celu zmiany rutyny kluczowe jest powiązanie bodźca z czymś pozytywnym. Zmiany rutynowych czynności powinny być stopniowe.