Zaskakujące i błyskotliwe opowiadania Atwood. Spędziłam z nimi kilka dni. Chyba najbardziej ekscytowało mnie to będące epilogiem do losów bohaterek "Zbójeckiej narzeczonej", naprawdę byłoby świetnie dołaczyć je do powieści i wydawać razem z nią. Generalnie jednak wszystkie mi się podobały. Nieoczywiste sytuacje, niejednoznaczni bohaterowie, otwarte wątki, relacje pełne emocji i komplikacji. Rzeczywiście każdy czasami ma ochotę kogoś zabić, przekląć lub prześladować, wszyscy jesteśmy potencjalnymi zbrodniarzami.

Zaskakujące i błyskotliwe opowiadania Atwood. Spędziłam z nimi kilka dni. Chyba najbardziej ekscytowało mnie to będące epilogiem do losów bohaterek "Zbójeckiej narzeczonej", naprawdę byłoby świetnie dołaczyć je do powieści i wydawać razem z nią. Generalnie jednak wszystkie mi się podobały. Nieoczywiste sytuacje, niejednoznaczni bohaterowie, otwarte wątki, relacje pełne...

Zbiór opowiadań jednej z moich ulubionych autorek. O kobiecie, której zmarły mąż podpowiada co ma robić, o zabójczyni mężów, która spotyka mężczyznę, który ją skrzywdził w młodości, o kobiecie uznanej za wampira, o kobiecie, która widzi małe ludziki. W niektórych opowiadaniach możemy znaleźć odwołania do innych powieści Atwood - jakże miło jest spotkać znanych już bohaterów w innych okolicznościach.
Jedne opowiadania są lepsze, drugie trochę mniej - jak to bywa w takich zbiorach, ale wszystkie czyta się z ogromną przyjemnością.

Jak ja uwielbiam Atwood! Jej sarkastyczne poczucie humoru, nietrzymanie się rzeczywistości i cudowny feminizm. Odkryłam ją dzięki „Opowieści podręcznej”, chociaż moim zdaniem nie była to jej najlepsza powieść (już bardziej podobał mi się drugi tom - „Testamenty”). Potem było tylko lepiej. Moją ulubioną powieścią Atwood jest „Serce umiera ostatnie” - bardzo dobra historia.

Zbiór opowiadań jednej z moich ulubionych autorek. O kobiecie, której zmarły mąż podpowiada co ma robić, o zabójczyni mężów, która spotyka mężczyznę, który ją skrzywdził w młodości, o kobiecie uznanej za wampira, o kobiecie, która widzi małe ludziki. W niektórych opowiadaniach możemy znaleźć odwołania do innych powieści Atwood - jakże miło jest spotkać znanych już bohaterów...

Zbiór z pozoru lekkich opowiadań, których wspólnych mianownikiem, w większości przypadków, jest starość i śmierć.
Nie jest to nic odkrywczego i czasem widać, że niektóre z krótkich form trochę odstają, ale czyta się bardzo miło.

Zbiór z pozoru lekkich opowiadań, których wspólnych mianownikiem, w większości przypadków, jest starość i śmierć.
Nie jest to nic odkrywczego i czasem widać, że niektóre z krótkich form trochę odstają, ale czyta się bardzo miło.

Zbiór opowiadań na pierwszy rzut oka nie połączonych ze sobą. Okazuje się jednak, że pierwsze trzy tworzą domkniętą historię, a w przeważającej większości pojawia się wspólny mianownik – wisząca nad bohaterami śmierć. Odejście ukochanej osoby, schowany (wcale nie w szafie tym razem) trup, perspektywa własnej zagłady, morderstwo, postępująca starość... Opowiadania są dość mroczne i w wielu miejscach dają do myślenia. Ciekawe są rozważania na temat literatury i jej twórców. Nie sądzę jednak, że te teksty zostaną ze mną na dłużej, dlatego nie mogę dać wyższej oceny.

Zbiór opowiadań na pierwszy rzut oka nie połączonych ze sobą. Okazuje się jednak, że pierwsze trzy tworzą domkniętą historię, a w przeważającej większości pojawia się wspólny mianownik – wisząca nad bohaterami śmierć. Odejście ukochanej osoby, schowany (wcale nie w szafie tym razem) trup, perspektywa własnej zagłady, morderstwo, postępująca starość... Opowiadania są dość...

Pierwsze trzy opowiadania powiązane są fabularnie i można byłoby je uznać nawet za trzy rozdziały minipowieści, historia wyłaniająca się z tego ma nawet jakąś głębię, jednak bez rewelacji. Pozostałe historie od Sasa do lasa, ich wartość literacka tudzież, jeżeli miałbym znaleźć jakiś wspólny mianownik, to większość z nich ma bohatera geriatrycznego, rozliczającego swą zazwyczaj niezbyt ciekawą przeszłość. Najlepszym i zdecydowanie wyróżniającym się ze zbioru jest tytułowe opowiadanie, napisane ze zwadą, konceptem i pewną głębią przekazu, który sama autorka bezsensu spłaszcza w posłowiu wyjaśniając jego genezę.
Pozostałe historie ujdą w tłumie, już ich nie pamiętam, opowieści dla samej opowieści, daje się to czytać dzięki niewątpliwemu talentowi autorki, niemniej nic nadzwyczajnego.

Pierwsze trzy opowiadania powiązane są fabularnie i można byłoby je uznać nawet za trzy rozdziały minipowieści, historia wyłaniająca się z tego ma nawet jakąś głębię, jednak bez rewelacji. Pozostałe historie od Sasa do lasa, ich wartość literacka tudzież, jeżeli miałbym znaleźć jakiś wspólny mianownik, to większość z nich ma bohatera geriatrycznego, rozliczającego swą...

Skoro po skończeniu książki jest się w stanie streścić jedynie 3 z 9 opowiadań to ocena za książkę, raczej nie powinna być za wysoka :( .
Największą wadą książki jest brak jasnego określenia, ze to zbiór odrębnych opowiadań. Nie każdy czytelnik zapoznaje się z informacjami umieszczanymi na tylnej okładce. Ja przysiadłam do książki jako jednej spójniej historii. Po pierwszym opowiadaniu ( w moim zamyśle rozdziale) przeskoczyłam na kolejny i nowe opowiadanie odbierałam jako wstęp do kolejnych bohaterów. Składu i ni ładu nie ma, no ale czytam. Dopiero potem okazuje się, że to oddzielne historie i szczerze sobie powiedzmy - przeciętne. A wystarczyło pod tytułem książki umieścić nawet drobnym drukiem " opowiadania" lub " zbiór opowiadań"

Najbardziej podobały mi się dwa opowiadania :
1 - " śniła mi się Zenia z czerwonymi kłami" - bo nie są złe kobiety które odbijają cudzych mężów, źli są ci właśnie mężowie
2 - "kamienne posłanie" - bo sprawiedliwości można czasami doczekać się za życia

Skoro po skończeniu książki jest się w stanie streścić jedynie 3 z 9 opowiadań to ocena za książkę, raczej nie powinna być za wysoka :( .
Największą wadą książki jest brak jasnego określenia, ze to zbiór odrębnych opowiadań. Nie każdy czytelnik zapoznaje się z informacjami umieszczanymi na tylnej okładce. Ja przysiadłam do książki jako jednej spójniej historii. Po...

Proste, niewymuszone, lekko napisane opowiadania. Czuje się sprawny warsztat. Tu zaskoczą, tam rozczulą, a gdzieniegdzie rozbawią.
Bardzo sympatyczna lektura.

Proste, niewymuszone, lekko napisane opowiadania. Czuje się sprawny warsztat. Tu zaskoczą, tam rozczulą, a gdzieniegdzie rozbawią.
Bardzo sympatyczna lektura.

Z dużą przyjemnością czytałam te opowiadania: ironiczne i celne uwagi na temat społeczeństwa, wątki kobiecej zemsty, przyszłości planety, w każdym znalazłam coś ciekawego.

Z dużą przyjemnością czytałam te opowiadania: ironiczne i celne uwagi na temat społeczeństwa, wątki kobiecej zemsty, przyszłości planety, w każdym znalazłam coś ciekawego.

Najsłabsza z przeczytanych przeze mnie książek tej autorki. Jak to z opowiadaniemi bywa, jedne lepsze, inne słabsze. Najbardziej przypadły mi do gustu pierwsze trzy, w pewien sposob powiązane ze sobą.

Najsłabsza z przeczytanych przeze mnie książek tej autorki. Jak to z opowiadaniemi bywa, jedne lepsze, inne słabsze. Najbardziej przypadły mi do gustu pierwsze trzy, w pewien sposob powiązane ze sobą.

Pierwszy i drugi rozdział książki daje pewną nadzieję, że historia przedstawionych bohaterów zostanie jakoś zakończona, że będzie z tego jakaś dobra puenta. Potem ta nadzieja przechodzi i w połowie książki się okazuje, że to zlepek różnych opowiadań, nie mających za bardzo ze sobą związku i nie zawsze kończą się rozwiązaniem opisywanej sytuacji. Mam wrażenie, że to nie pełna książka, tyko zbiór notatek z pomysłami na historie, które mogłyby być dobre gdyby je rozbudować, ale tak się nie stało.
Bardzo się zawiodłam.

Pierwszy i drugi rozdział książki daje pewną nadzieję, że historia przedstawionych bohaterów zostanie jakoś zakończona, że będzie z tego jakaś dobra puenta. Potem ta nadzieja przechodzi i w połowie książki się okazuje, że to zlepek różnych opowiadań, nie mających za bardzo ze sobą związku i nie zawsze kończą się rozwiązaniem opisywanej sytuacji. Mam wrażenie, że to nie...