Trzecia część trylogii podobała mi się najbardziej. To już była powieść, po którą sięgałam z przyjemnością, może też dlatego, że zdążyłam zżyć się z bohaterami. Autorka genialnie splata tu wątki z pierwszej i drugiej części cyklu, układając je w ekscytujący finał. O ile pierwsza Oryks i Derkacz jest bardzo refleksyjna, to Maddaddam zbliża się najbardziej do powieści akcji, naprawdę sporo się tu dzieje.

Trzecia część trylogii podobała mi się najbardziej. To już była powieść, po którą sięgałam z przyjemnością, może też dlatego, że zdążyłam zżyć się z bohaterami. Autorka genialnie splata tu wątki z pierwszej i drugiej części cyklu, układając je w ekscytujący finał. O ile pierwsza Oryks i Derkacz jest bardzo refleksyjna, to Maddaddam zbliża się najbardziej do powieści akcji,...

Ostatnia powieść zmusza do podsumowania całego cyklu. Dla mnie była to niezwykła przygoda z literaturą post-apo, tym bardziej zachwycająca, że coraz bardziej prawdziwa. Manipulacje genetyczne, próby stworzenia idealnego człowieka, śmiertelne choroby w tym, co serwuje się społeczeństwu jako "leki", czy nie dzieje się to właśnie na naszych oczach? Zwierzęta niejednokrotnie stają się ważniejsze niż ludzie, współczesny "Derkacz" już wprowadza w życie swój plan ludobójstwa, pod ambitnymi, ekologicznymi hasłami do obrony planety przed jej najważniejszym mieszkańcem - człowiekiem. Atwood, choć serię "Maddaddam" skończyła pisać w 2013 roku i, jak twierdzi, w książkach zawarła tylko to, co albo już istnieje, albo jest w fazie badań lub projektów, nie pomyliła się ani trochę w swoich przewidywaniach. Dla mnie to rewelacja. I choć pozornie "nowy wspaniały świat" stworzony przez Atwood może zachwycać: idealni ludzie, z niezwykłym pakietem genów, symbioza ze zwierzętami, życie z dala od sypiących się, toksycznych miast - to jednak do wspaniałości naprawdę mu daleko. Te książki naprawdę trzeba uważnie przeczytać.

Ostatnia powieść zmusza do podsumowania całego cyklu. Dla mnie była to niezwykła przygoda z literaturą post-apo, tym bardziej zachwycająca, że coraz bardziej prawdziwa. Manipulacje genetyczne, próby stworzenia idealnego człowieka, śmiertelne choroby w tym, co serwuje się społeczeństwu jako "leki", czy nie dzieje się to właśnie na naszych oczach? Zwierzęta niejednokrotnie...

Będąc szczerym na poczatku bardzo trudno było zabrać mi się za tę pozycję w pandemii. Łatwo było zdołować się wszechobecną zagładą i antyutopijnym myśleniem, o jakie łatwo w tej pozycji, jednak przebrnąwszy dalej nie sposób było sie nie zachwycić tą pozycją. Autorka w godny podziwu sposób łączy poczatek opowiesci z jej końcem, ukazuje że nie tylko homo sapiens tworzy swoje "kulty" i zabobony. Jest to pozycja którą na pewno nie sposób pominąć; cała trylogia jest tym, co powinno się czytać w placówkach oświatowych.

Będąc szczerym na poczatku bardzo trudno było zabrać mi się za tę pozycję w pandemii. Łatwo było zdołować się wszechobecną zagładą i antyutopijnym myśleniem, o jakie łatwo w tej pozycji, jednak przebrnąwszy dalej nie sposób było sie nie zachwycić tą pozycją. Autorka w godny podziwu sposób łączy poczatek opowiesci z jej końcem, ukazuje że nie tylko homo sapiens tworzy swoje...

Ostatnia część trylogii, która sprytnie wiąże ze sobą dwie poprzednie w jedną, spójną całość... Mimo, że powstała kilka lat temu, przez cały czas miałam nieodparte wrażenie, że autorka w pewien sposób przewidziała przyszłość jaka już się dla nas rozpoczęła... Czy obudzimy się w odpowiednim momencie, żeby ją zatrzymać?? Czy musi wszystko "dojść za daleko" żebyśmy przejrzeli na oczy... Autorka z nadzieją patrzy na koniec tej historii, ale czy tak samo będzie w przypadku prawdziwego świata? To już zależy od gatunku ludzkiego... Polecam przeczytać całą trylogię :-)

Ostatnia część trylogii, która sprytnie wiąże ze sobą dwie poprzednie w jedną, spójną całość... Mimo, że powstała kilka lat temu, przez cały czas miałam nieodparte wrażenie, że autorka w pewien sposób przewidziała przyszłość jaka już się dla nas rozpoczęła... Czy obudzimy się w odpowiednim momencie, żeby ją zatrzymać?? Czy musi wszystko "dojść za daleko" żebyśmy...

To już jest koniec opowieści? W sumie szkoda, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby poznać jeszcze dalszą przyszłość.
Tak mógłbym podsumować cały cykl "Maddaddam".

Gdybym natomiast chciał możliwie najkrócej podsumować tom 3, to napisałbym, że trzyma identyczny poziom jak tom 2. Mamy tu liczne retrospekcje (zdecydowanie najciekawsze są te dotyczące życia Zeba),oraz książkową teraźniejszość po apokalipsie, która dość mocno przypomina perypetie Ogrodników przed potopem, tutaj w wersji "po" i w wykonaniu Maddaddamowców (+ kilku Ogrodników) z okrasą w postaci dalszego poznawania Derkaczan. W sumie trochę brakuje w tym jakichś nowych, zaskakujących elementów, Atwood po prostu popłynęła dalej na fali wytworzonej wcześniejszymi odsłonami swojej opowieści. Nadal jest to jednak świetna proza i gdyby ten cykl miał jeszcze czwarty tom, to z przyjemnością bym po niego sięgnął.

To już jest koniec opowieści? W sumie szkoda, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby poznać jeszcze dalszą przyszłość.
Tak mógłbym podsumować cały cykl "Maddaddam".

Gdybym natomiast chciał możliwie najkrócej podsumować tom 3, to napisałbym, że trzyma identyczny poziom jak tom 2. Mamy tu liczne retrospekcje (zdecydowanie najciekawsze są te dotyczące życia Zeba),oraz...

No i przeczytałem. Ostatecznie wszystko skończyło się.... Dobra, nie będę pisał, jak się wszystko ostatecznie skończyło. Raczej polecę samodzielną lekturę całego cyklu, bo mimo pewnych dziwnych elementów w nim zawartych, na pewno jest on wart przeczytania.

Co do samej trzeciej części. Na początku było ciekawie, później zacząłem się trochę nudzić i przestałem rozumieć, o czym tak naprawdę jest ta książka. Im jednak dalej, tym było lepiej. Zwłaszcza od momentu, w którym autorka - za pomocą opowieści snutych przez poszczególnych bohaterów - zaczęła wyjaśniać niektóre wątki, pojawiające się w poprzednich częściach cyklu.

Szczególnie mam tu na myśli arcyciekawą historię Zeba i Adama. Historia ich drogi życiowej - bo tak ją chyba można nazwać - jest wielce wciągająca, wiele wyjaśnia i w pewnym momencie staje się elementem dominującym fabuły. W ogóle najciekawsze postaci tej części to wg mnie Zeb i Toby. To właśnie ta para jest chyba najbardziej szczegółowo rozpracowana pod względem psychologii postaci.

Gdzieś tam w tle nadal toczy się jednak "współczesna" opowieść Derkaczan, Czarnobrodego, świnionów, paintbólowców i reszty wesołej ekipy Bożych Ogrodników . Wszystko razem bardzo ładnie się dopełnia i spina w całość poszczególne elementy MaddAddama. Jednym słowem: czytać, bo warto!

No i przeczytałem. Ostatecznie wszystko skończyło się.... Dobra, nie będę pisał, jak się wszystko ostatecznie skończyło. Raczej polecę samodzielną lekturę całego cyklu, bo mimo pewnych dziwnych elementów w nim zawartych, na pewno jest on wart przeczytania.

Co do samej trzeciej części. Na początku było ciekawie, później zacząłem się trochę nudzić i przestałem rozumieć, o...

Nowy wspaniały świat? Oczywiście niemalże automatycznie pojawia się nawiązanie do tytułu powieści Huxleya, u którego ten świat nie okazał się wspaniały. Czy ten stworzony przez szalonego Derkacza będzie nowym rajem, edenem, powrotem do początków - bo my ludzie tacy jacy jesteśmy tu i teraz mocno zawiedliśmy? Tego nie wie Atwood i ja nie znam odpowiedzi po przeczytaniu całej trylogii. Ciekawie natomiast jest pokazane, jak opowiadane wydarzenia ulegają mitologizacji - niewiele to ma wspólnego z prawdą i jest prawdopodobnie zalążkiem następnych religii. Zabawna historia z "Ja-Pierdolę". Więc nie wróżę zbyt dobrze Derkaczanom. Pokochałam Świniony. Zakończenie mnie troszkę rozczarowało. 

Nowy wspaniały świat? Oczywiście niemalże automatycznie pojawia się nawiązanie do tytułu powieści Huxleya, u którego ten świat nie okazał się wspaniały. Czy ten stworzony przez szalonego Derkacza będzie nowym rajem, edenem, powrotem do początków - bo my ludzie tacy jacy jesteśmy tu i teraz mocno zawiedliśmy? Tego nie wie Atwood i ja nie znam odpowiedzi po przeczytaniu całej...

Reszta bohaterów trylogii odsłania swoje losy i powiązania z innymi. Derkaczanie stanowią niespodziankę, stworzone na potrzeby transplantologii (i kuchni) świniony też pokazują się od zaskakującej strony. Czas po apokalipsie, uzupełnienie nie odkrytych dotychczas wątków. Czytane jednym tchem.

Reszta bohaterów trylogii odsłania swoje losy i powiązania z innymi. Derkaczanie stanowią niespodziankę, stworzone na potrzeby transplantologii (i kuchni) świniony też pokazują się od zaskakującej strony. Czas po apokalipsie, uzupełnienie nie odkrytych dotychczas wątków. Czytane jednym tchem.

Już w poprzedniej części zabieg z wiązaniem przeszłości wszystkich ogrodników razem z postaciami z pierwszej książki był dość naiwny. Tutaj dalej jest to danie główne, a podlane sosem z irytujących Derkaczan sprawia, że momentami można przewrócić oczami przy czytaniu.

Autorka, z tego co słyszałem, kończyła tę powieść przez bardzo długi okres, co da się wyczuć. Jest kilka rozpoczętych wątków, które zdaje się mają być siłą napędową powieści, a pózniej zostają pominięte jak np. sprawa krzyżowania z Derkaczanami, ciąże kobiet i ich niewiadomi ojcowie, depresja Amandy itd. Czuć, że koncepcja poprowadzenia fabuły lekko się czasem zmieniała.

Dalej jest to jednak dobra książka. Sporo obyczaju, ale autorka ma wystarczająco dużo talentu, żeby przekonać do niego czytającego. W MaddAddamie powieść w końcu skupia się mocniej na wydarzeniach po 'resecie', jednak znów byczą rolę odgrywa retrospekcja i pokazywanie drogi do upadku ludzkości. Porządna trylogia, ale zdecydowanie mocniej powinna być reklamowana jako dystopia, a nie fantastyka postapokaliptyczna.

Już w poprzedniej części zabieg z wiązaniem przeszłości wszystkich ogrodników razem z postaciami z pierwszej książki był dość naiwny. Tutaj dalej jest to danie główne, a podlane sosem z irytujących Derkaczan sprawia, że momentami można przewrócić oczami przy czytaniu.

Autorka, z tego co słyszałem, kończyła tę powieść przez bardzo długi okres, co da się wyczuć. Jest kilka...

To najlepsza część trylogii! Przeczytałam ją właśnie drugi raz i na pewno będę do niej wracać.

To najlepsza część trylogii! Przeczytałam ją właśnie drugi raz i na pewno będę do niej wracać.